Het laatste verhaal om de site helemaalcompleet te maken!

27-05: Quijarro - Corumba - Pantanal

Na een nachtrit door de middle of nowhere, enkele stops en slechts een beetje slaap stapte ik 's ochtends vroeg in Quijarro erg duf uit de bus. In dit grensdorpje viel verder niks te beleven en dus pakte ik direct een taxi naar de grens met Brazilië. Daar eerst mijn laatste Bolivianos ingewisseld voor Reais (waar ik door een rekenfout nog winst op maakte) en daarna nog een kwartiertje gewacht voordat de Boliviaanse douane wakker was. Onderweg naar Corumba (tussendoor nog lang moeten wachten op een Braziliaanse stempel) kwam ik twee andere backpackers tegen van wie er eentje Portugees sprak. Dat was erg handig, want ik was er al snel aardig gekomen dat het een aardige handicap is als je de taal niet spreekt. Met dank aan deze backpacker dus redelijk makkelijk op het busstation van Corumba aangekomen zonder eigenlijk een goed idee te hebben van wat ik nu wilde gaan doen. Ik kon kiezen tussen een bus naar Campo Grande, in Corumba blijven of naar het Pantanal (grootste wetlands in Zuid-Amerika) gaan. Omdat ik op het busstation werd aangesproken door iemand die me een tourtje naar het Pantanal wilde aansmeren, leek het erop dat het optie 3 ging worden.

Ondanks dat ik me al snel een beetje ergerde aan deze man die wel erg vaak my friend zei en ook wel erg veel brothers bleek te hebben, leek het me wel wat om voor 350 Reais voor 4 dagen naar het Pantanal te gaan. Had ik eerst natuurlijk wel wat geld nodig. Dus ging ik bij een van zijn vele brothers achterop de brommer (kreeg trouwens voor het eerst een helm) richting het centrum voor de HSBC-bank. Ik was al door andere reizigers en de Lonely Planet gewaarschuwd dat de meeste Braziliaanse banken het niet zo op buitenlandse pasjes hebben (ondanks de visa, cirrus en mastercard stickers), maar toch had ik niet verwacht dat het zoveel problemen zou geven. Alle vier de banken in het centrum van Corumba gaven aan mijn pas (een credit card nota bene) niet te kunnen lezen. Omdat ik toch wel graag extra geld wilde hebben (naast een redelijk grote hoeveelheid die ik uit voorzorg al had gewisseld in Bolivia), zijn we met de brommer terug gereden naar Bolivia en heb ik het daar bij een Boliviaanse bank geprobeerd. Helaas bleek dit net de enige Boliviaanse bank te zijn die in het hele land al mijn transacties weigerde en nadat ik het tegen beter weten in toch maar even had geprobeerd zijn we weer terug gereden naar het busstation. Daar kwam de verkoper met een oplossing. Naast het geld dat ik al had kon ik voor hem wel twee bustickets kopen die hij dan wel door zou verkopen. Na enig twijfelen ben ik hier maar op in gegaan en tot mijn grote verbazing lukte het zonder problemen om met mijn credit card aan twee bustickets te komen. Op deze manier had ik weliswaar nog maar een kleine 20 euro over, maar zou ik na afloop van de tour in de grote stad Campo Grande naar een hostel worden gebracht waar ik dan ook nog een gratis nacht zou kunnen verblijven (ja, ze hebben hier zo allemaal hun connecties en vriendendiensten).

Zo kon ik dus uiteindelijk aan het begin van de middag met de bus mee in de richting van Campo Grande en werd ik twee uur later (en een toekan verder) gedropt op de splitsing naar de Estrada Parque, de weg die dwars door het Pantanal loopt. Daar stonden twee gidsen en twee jeeps mij en enkele medepassagiers op te wachten. Ook wij zelf moesten hier nog ruim een uur wachten totdat ook de toeristen uit Campo Grande en Bonito waren gearriveerd. Daarna volgde een kort ritje naar ons verblijf, dat op slechts 7 kilometer afstand van de doorgaande weg en aan de Rio Miranda lag. Direct na aankomst zag ik al de eerste grote rode ara's in de bomen naast ons verblijf en een half uur later gingen we op weg om rond zonsondergang naar dieren te gaan zoeken. Deze ‘jeepsafari' die mij was beloofd startte helaas te laat om de zonsondergang te zien en de truck (die we zoals later bleek altijd moesten aanduwen omdat deze anders niet startte) die ervoor gebruikt werd maakte zoveel kabaal dat alle dieren een kwartier van tevoren waren gevlucht. We kwamen dan ook niet verder dan een paar ogen van een van de 40 miljoen kaaimannen die het Pantanal rijk is. Na een uurtje waren we weer terug en stond er een lekker buffet klaar in de eetzaal en daarna heb ik vroeg mijn bed opgezocht (ik kwam namelijk uit een nachtbus deze ochtend).

28-05: Pantanal

Deze ochtend begonnen we na het ontbijt van 0600 om 0700 (we beginnen zo vroeg omdat het hier momenteel van 0500 tot 1700 licht is. Ondanks dat ik al een hele tijd naar het oosten aan het reizen ben is de klok nog steeds niet verzet) met een boottocht over de Rio Miranda. In totaal 3,5 uur over deze grote rivier gevaren, waar we vooral een hoop vogels en een enkele kaaiman zagen. Verder zagen we helaas geen dieren en dat komt waarschijnlijk omdat het water nog zo hoog staat. Na 1979 en 1997 hebben ze afgelopen regenseizoen een recordhoeveelheid neerslag gehad en op dit moment is het water langzaam aan het zakken. Door het vele water wat er nu nog staat staan de oevers van de grote rivieren nog onder water en kunnen wij eigenlijk verder geen kant op. Zo kunnen we bijvoorbeeld ook niet de camping bereiken waar deze organisatie normaal overnacht omdat de weg nog altijd onbegaanbaar is (water heeft een hoop bruggen weggeslagen). Natuurlijk is dit mij van tevoren niet verteld, anders had ik dit uitstapje misschien wel overgeslagen.

Na een korte siësta en een lunchbuffet kregen we tot 1500 in de middag vrij om te doen waar we zin in hadden. Had er waarschijnlijk meer mee te maken dat we vanwege het vele water toch niet veel konden doen en dat de gidsen zelf een uitgebreide siësta wilde houden. De vrije tijd gebruikt om naar de parkietjes te kijken die in dezelfde bomen zaten als gisteren de ara's (vruchten in deze boom zijn erg populair onder papagaaien) en een stukje de zandweg af te lopen (hier kwamen we een gordeldier tegen). 's Middags gingen we dan de prachtige rivier weer op om te gaan vissen op piranha's. Het eerste uur lukte dit niet, maar daarna sloegen zowel de gids als ik de eerste piranha aan de haak. Uiteindelijk hadden we er met zijn allen een stuk of 10 en zodoende hadden we een lekker diner. Op de terugweg naar ons kamp zagen we vanuit de boot nog drie apen en een stuk of vijf toekans (prachtige kleine zwart-witte vogels met een erg grote felgekleurde snavel). De piranha's smaakte erg goed tijdens het avondeten en nu ze niet meer hapten konden we ook de enorme tanden van deze kleine visjes goed zien. De rest van de avond doorgebracht met kaarten en kletsen met de gezellige groep.

29-05: Pantanal

Nog voor het ontbijt van 0630 zag ik weer een groep rode ara's die elke ochtend hetzelfde rondje lijken af te leggen. Door het vele kabaal dat deze grote papagaaien maken zijn ze erg makkelijk te vinden. Na het ontbijt volgde een half uurtje hobbelen (en onderweg uitstappen voor een van de houten bruggen die ze niet vertrouwden) in de truck over de Estrada Parque. Uiteindelijk werd de truck op een klein heuveltje geparkeerd zodat we deze weer makkelijk konden aanduwen en gingen we te voet verder. In totaal hebben we twee uur rondgelopen door zowel jungle als open land waarbij we af en toe tot aan onze knieën in het water stonden. Op onze tocht kwamen we een paar coatis, apen, wilde varkens en enkele vogels tegen. Op de terugweg naar de truck liep ik voorop door het water en zag ik vlak voor mijn voeten een kleine slang in het water liggen. Volgens de gids ongevaarlijk en toen hij de slang wilde pakken vluchtte deze in zijn hol.

Terug in ons kamp stond er alweer een lunch klaar en na de lunch ben ik er zelf twee uur op uit getrokken. Meer dan op en neer over de Estrada Parque lopen kon ik niet, maar toch kwam ik zo alleen en zonder het kabaal van de truck het een en ander tegen. Een gordeldier liep in de berm langs de weg en bij de vele houten bruggen die deze zandweg kent lagen elke keer enkele kaaimannen. Ook vlogen daar de nodige ijsvogels rond. Toen ik om 1500 weer terug in het kamp was, bleek dat ik niet, zoals beloofd, elke keer een andere activiteit ging doen, maar dat ik me gewoon bij een andere groep moest aansluiten. Ik bleef namelijk vier in plaats van de gebruikelijke drie dagen en daardoor kon ik nu niks anders doen dan nog een keer gaan vissen. Op zich erg relaxed zo rond dobberen in een bootje, maar dat is toch niet helemaal waar ik voor was gekomen. Deze keer ving ik drie piranha's en kwamen we iets na zonsondergang terug waardoor mijn voeten helemaal waren opgegeten door de muggen. 's Avonds met de groep gezellig zitten kaarten.

30-05: Pantanal - Campo Grande

Deze ochtend kon ik wederom niet kiezen en dus volgde weer een wandeling door het Pantanal. In ieder geval gingen we vandaag op een andere plaats lopen en om daar te komen zaten we ongeveer 1,5 in de truck. Na ruim 25 kilometer moesten de schoenen weer uit (mensen die op schoenen ipv slippers liepen deden hier maarliefst tien minuten over) en daarna hadden we nog slechts drie kwartier over om rond te lopen. Landschappelijk zag het er leuk uit, maar verder zagen we slechts een flits van een gordeldier en drie varkens, mede doordat enkele mensen in de groep hun mond niet konden houden. Eenmaal terug bij de weg bleek de truck er niet te staan en moesten we nog een uur onder de brandende zon (die volop schijnt sinds ik in Brazilië ben) over de weg lopen. Vlak voor het punt dat de weg onbegaanbaar wordt vanwege het water vonden we zowel de truck als de chauffeur bij een boerderij. Daarna reden we in twee uur terug naar de Rio Miranda voor mijn laatste lunch hier en kon ik mijn tas weer in gaan pakken.

Omdat ik niet genoeg geld heb voor een busticket naar Campo Grande, had ik gevraagd of ik gebruik kon maken van het minibusje van het toeristenbureau dat ook een hostel heeft. In Corumba werd mij verteld dat dit geen probleem was en dat ik deze transfer dan in het hostel met mijn credit card kon betalen. Na de lunch kwam Max (de manager in het kamp en ver en veruit de slechtste en meest ongeïnteresseerde gids die ik ooit zal tegenkomen) mij vertellen dat er geen ruimte voor mij was in het minibusje. Toeristen uit een ander kamp hadden al voor deze transfer betaald (ons was niets gevraagd) en zij hadden natuurlijk voorrang. Nadat ik mijn probleem had uitgelegd bleek er ineens wel plek te zijn. Dus ging ik na de lunch met de rest op weg naar de splitsing waar we een paar dagen geleden ook waren opgepikt. Daar bleken er toch meer mensen te zijn dan de 12 die in het minibusje passen. Gelukkig werd dit een paar andere mensen ook duidelijk en zij pakten de bus die ook nog eens eerder aan kwam. Zo was er dus ruimte voor mij in het minibusje. Omdat de chauffeur geld wilde zien dat ik niet had, stopte hij onderweg nog bij twee banken (waaronder weer een HSBC-bank) waar ik tevergeefs heb geprobeerd te pinnen. Dus kon ik voor de zoveelste keer hetzelfde probleem uitleggen en nadat ook deze man weer moeilijk deed kon ik dan toch eindelijk zonder problemen bij het hostel voor de transfer betalen. Hier werkt mijn credit card namelijk wel. Het hostel zelf (waar ik wel een reservering voor had) bleek vol te zitten en ook kon ik fluiten naar mijn gratis overnachting. Ik had namelijk geen voucher (terwijl hiervoor iedereen zei dat ik die niet nodig had toen ik ernaar vroeg). Gelukkig regelde het hostel wel een andere overnachting voor me in de buurt. Maar door het vele water in het Pantanal, de geldproblemen, maar vooral de liegende Brazilianen is een van de grote hoogtepunten van Zuid-Amerika een beetje tegen gevallen.

31-05: Campo Grande - Bonito

Vandaag stond ik op met het gevoel dat het wel eens de laatste dag zou kunnen gaan worden. Na het ontbijt ging ik proberen geld te pinnen. Omdat ik hier een hard hoofd in had, nam ik ook alvast mijn paspoort, mijn e-ticket en het adres van TAM (de Braziliaanse luchtvaartmaatschappij waarmee ik naar Europa zou vliegen) mee. Bij de eerste drie banken lukte het wederom niet om geld uit de pinautomaten te krijgen en ook wilden ze me, net zoals in Corumba, niet verder helpen. Zelfs al zit in je nood, op vertoon van een credit card en een paspoort krijg je hier in Brazilië geen geld. Onderweg naar Citibank (de enige grote bank in Brazilië die ik nog nergens was tegengekomen) probeerde ik het toch nog maar een keer bij een HSBC-bank en wonderbaarlijk genoeg lukte het hier dan toch. Meteen maar het maximale bedrag uit voor vandaag uit de automaat gehaald.

Terug in het hostel was ik natuurlijk erg opgelucht en regelde ik meteen een transfer naar Bonito. De tijd voordat het minibusje vertrok heb ik gedood met boodschappen doen (sinds lange tijd weer eens een supermarkt), internetten, douchen en inpakken. In Bonito werd ik bij weer een Ecological hostel (zelfde organisatie als touroperator in het Pantanal en hostel in Campo Grande) afgezet. Voor het eerst kwam ik hier een aardige en behulpzame Braziliaanse eigenaar tegen die niet alleen op mijn geld uit was. Verder was het ook een gezellig en goed hostel met een tuin vol hangmatten. Ook kwam ik in dit hostel weer mensen tegen die ik had ontmoet tijdens de dagen in het Pantanal.

01-06: Bonito

Op aanraden van een Duits stel voor vandaag de tour naar de Rio da Prata geboekt. Met vier man gingen we met een taxi op weg naar de estancia vanwaar de tour zou starten. Voor het begin van de tour moest ik iets tekenen dat als ik me aan een steen zou stoten of opgegeten zou worden door een van de kaaimannen, de touroperator niet aansprakelijk was. De eerste keer dat ik dit tegenkom in Zuid-Amerika. Daarna was het tijd om de wetsuits aan de trekken en met een jeep een stukje richting de rivier te rijden. Voordat we daadwerkelijk de rivier in konden, liepen we eerst nog door een mooi stukje jungle. Vervolgens gingen we een voor een de gids achterna en lieten we ons met de stroming meevoeren door deze kraakheldere en warme rivier. Van de ongeveer 30 soorten vis (plus de kaaimannen) die er in deze rivier leven vielen vooral de vier grote (waaronder een blauwe en een gele) in het oog. Verder is het qua vis natuurlijk wel iets minder dan een koraalrif, maar het bijzondere is hier natuurlijk dat je in een ondiepe rivier zwemt en dat je, als je je hoofd boven water steekt, de jungle ziet.

Halverwege werd de stroming zo sterkt dat we de rivier even moesten verlaten om een stukje te lopen, voordat we verder konden genieten van de visjes. Op het laatst kwamen we vanuit de zijrivier waarin we zaten in de wat grotere, iets minder heldere, maar vooral koudere Rio da Prata terecht en zwommen we nog een paar honderd meter door. Het laatste stukje over deze rivier legde we met een bootje af en daarna keerde we weer met een jeep terug naar de estancia. Daar kregen we tijd om wat te relaxen, in het zonnetje te zitten en te eten. De dure lunch die werd aangeboden maar overgeslagen en in plaats daarvan mijn zelfgemaakte sandwiches opgegeten. Aan het eind van de middag keerden we weer terug naar Bonito en daar heb ik voor 03-06 alvast een ticket gekocht in de richting van Foz do Iguacu.

02-06: Bonito

In de omgeving van Bonito zijn er nog talloze andere rivieren en andere toeristische hoogtepunten die je kunt bezoeken, maar omdat deze allemaal op privéterrein liggen en ik niet twee dagen achter elkaar een dure tour kan veroorloven, ben ik vandaag met een mountainbike op weg gegaan naar de Balnereo Municipal. Deze, een stuk goedkopere, zwemplaats die op gemeentegrond ligt bestaat uit een prachtige rivier vol vis (die hier helaas wel gevoerd worden), een grasveld om wat te relaxen, een volleybalveld en de nodige restaurantjes. Zo doordeweeks buiten het hoogseizoen is hier echter weinig te beleven en dat maakte het wat saai. Ook was het, ondanks het zonnige weer, iets te fris om een duik te nemen in de koude rivier. Wel zag ik in de jungle rondom te rivier deze ochtend twee aapjes en twee ara's (naast de rode nu ook de blauwgele). Aan het eind van de middag, nadat ik weinig had gedaan vandaag, ben ik weer de kleine 10 kilometer teruggefietst op een erg slechte mountainbike. Na de gebruikelijke pasta heb ik 's avonds nog een hele tijd in de hangmat doorgebracht voordat ik mijn bed op heb gezocht in de slaapzaal die ik deelde met de Belg Jan en een Duitser.

03-06: Bonito - Dourados

's Ochtends lekker uitgeslapen en na het ontbijt tot 1400 niet veel anders gedaan dan wat muziek luisteren in een van de vele hangmatten hier en wat op het internet zitten. Daarna was het tijd om naar de busterminal te lopen, voor de bus van 1430 richting Dourados. Ik wil naar Foz do Iguaca, en waar ik dacht dat het het beste was om via Campo Grande te gaan, vertelden ze me hier dat ik beter over Dourados kan rijden (zou sneller en goedkoper zijn). Enige probleem was dat ik echt geen idee had waar dit dorpje of deze stad ergens lag. Maargoed, na zes saaie uren in de bus kwam ik aan in de stad Dourados en op het busstation kon ik een busticket kopen naar Foz do Iguacu. Helaas vertrok deze bus pas om 0010 en moest ik dus de nodige uren doorbrengen op de stoeltjes van dit busstation. De tijd gedood met het kijken naar Portugese films waar ik dus niks van snap en uiteindelijk kwam mijn bus om 0100 aanzetten en kon ik een van de ongezelligste plekken van mijn reis verlaten.

04-06: Dourados - Cascavel - Foz do Iguacu - Puerto Iguazu

In de nachtbus (die om 0100 vertrok) heb ik tot ongeveer 0630 geslapen. Ondanks dat ik een kaartje tot Foz do Iguacu had, moest ik er in Cascavel uit om over te stappen op een andere bus. In een land waar je de taal niet spreekt is het dan wel lastig om er achter te komen waar dat Cascavel dan precies ligt. Gelukkig bleek Foz niet al te ver meer te zijn en kwam ik daar na 2 uur in bus nummer 3 aan. Op het (alweer) erg grote busstation (Rodoviaria) heb ik een stadsbus gepakt naar de TTU (Terminal de Transporte Urbano). Daar (met dank aan de Lonely Planet) vond ik al snel een bus naar Puerto Iguazu, dat aan de andere kant van de grens in Argentinie ligt. Voor mij was het beter daar naar toe te gaan omdat ik nog wat Argentijns geld over had, alles in Argentinie een stuk goedkoper is, ik daar de taal spreek en ik toch ook de Argentijnse kant van de watervallen wilde gaan bezoeken. Om in Argentinie te komen moest ik eerst een exit-stempel halen bij de Braziliaanse migratie en vervolgens de volgende bus (kwartier later) pakken die gelukkig wel wachtte bij de Argentijnse migratie waar alles veel efficiënter gaat. In Puerto Iguazu had ik al een reservering gemaakt voor het Hostel Park Iguazu, dat slechts 30 Argentijnse Pesos per nacht kostte. Het hostel was wel van alle gemakken voorzien, maar ze hadden er verder niks aan gedaan om het er een beetje gezellig te maken. Gelukkig lag het slechts twee blokken van het busstation. Ik kwam hier rond twee uur in de middag aan en ik had dus nog een halve dag over. Waar ik dacht dat het hier in Puerto Iguazu wel erg druk zou zijn met zo'n toeristisch hoogtepunt om de hoek, was het hele stadje deze zaterdagmiddag uitgestorven. Ik was dan ook snel uitgekeken en na wat boodschapjes heb ik het hostel maar weer opgezocht. Ondanks het stralende weer (wat het al dagen is) is het hier in de winter, en een stuk zuidelijker dan de laatste weken, helaas veel de koud om van het zwembad in het hostel gebruik te maken. De rest van de dag dus maar in het wat ongezellige hostel rondgehangen en wat op het internet gezeten en mijn dagboekje bijgewerkt. Gelukkig kon ik uitkijken naar een van de grote hoogtepunten in Zuid-Amerika!

05-06: Puerto Iguazu

Na een ontzettend karig ontbijt (twee sneetjes stokbrood met wat boter en jam en een lauwe kop thee) pakte ik al om 0820 de bus (15 AR pesos voor een retourtje) naar het National Park Iguazu. Ik hoopte zo de grote drukte een beetje voor te zijn. Dat bleek een beetje tegen te vallen toen ik bij de Efteling-achtige ingang aankwam, er waren namelijk al meerdere bussen vol toeristen voor me. Daarom maar besloten de Garganta del Diablo (Devil's Throat) voor de volgende dag te bewaren en te beginnen met de ‘nature-trail' in het nationale park. Hier kan ik kort over zijn, dit viel erg tegen. Het ‘wandelpad' door het stukje Atlantische regenwoud was zo breed dat het ook door jeeps kon worden gebruikt (om toeristen die daar teveel geld voor neerleggen aan het einde van het pad af te kunnen zetten om vervolgens een stukje in het regenwoud te lopen waar je zonder gids niet mag komen), de waterval aan het einde van het pad stond bijna droog, het meertje onder de waterval nodigde met iets van 10 graden niet uit om te zwemmen en de enige dieren die ik zag kwamen bedelen voor eten. Gelukkig kon ik de grote watervallen al horen en was het ook vandaag stralend weer. Genoeg reden dus om op de terugweg stevig door te lopen op weg naar een van de vele routes die je langs de vele ‘miradors' leidt. Deze routes voeren allemaal over erg toeristische ijzeren loopbruggen en geven je zowel prachtige uitzichten van erg dichtbij als de grotere overzichten. Vandaag heb ik de ‘lower-trail', de route op Isla San Martin (dat met een gratis bootje te bereiken is) en de ‘upper-trail' gelopen. Bij elke uitzichtpunt kon ik wel een uur blijven staan, deze normaal al prachtige watervallen zagen er vandaag met de stralende zon en de vele regenbogen onwerkelijk uit. De enige reden dat ik af en toe weer een stukje doorliep was dat ik op sommige punten drijfnat werd van al het water dat opspatte.

Even enkele cijfertjes over deze watervallen. De gemiddelde hoeveelheid water die gezamenlijk door de 275 watervallen (over een afstand van 2,7 kilometer en een hoogte van 60 tot 82 meter) stroomt is 1750 m3 per seconde. In de recordjaren van 1982 en 1992 stroomde er maarliefst 39000 m3 per seconde door de Iguazu Falls waardoor ook een groot gedeelte van de loopbruggen is verdwenen. In 1978 echter, was het zo droog dat zelfs de San Martin waterval (na de Garganta del Diablo de grootste waterval) bijna droog stond. Tegenwoordig hangt de hoeveelheid water die door de rivier stroomt erg af van een dam stroomopwaarts.

Rond 1700 was ik voor vandaag wel uitgekeken en nadat ik nog even een bezoekje had gebracht aan het bezoekerscentrum voor enkele leuke cijfertjes, feiten en foto's verliet ik om 1800 het park. Vanaf het busstation in Puerto Iguazu direct door gegaan naar de supermarkt (om lunch voor morgen in het park te kopen) en een restaurantje waar ik een pizza heb gegeten. Daarna lekker vroeg gaan slapen.

06-06: Puerto Igauzu

Vandaag dag 2 van de watervallen aan de Argentijnse kant. Je kunt alles wel in 1 dag proppen, maar dan moet je je wel een beetje haasten. Ook is het kaartje op de tweede dag voor de helft van het geld (50 ipv 100 Argentijnse pesos). Om vandaag dan toch echt voor de grote groepen touringcars te zijn pakte ik de bus al om 0800. Een half uur later zat ik in het treintje in het Nationale Park die me naar het begin van de route naar de Garganta del Diablo bracht. Deze waterval, in het Engels Devil's Throat, is de grootste waterval van allemaal. Met helaas bewolkt en redelijk fris weer kwam ik dan ook echt als eerste aan bij deze indrukwekkende waterval. Vanaf de Argentijnse kant sta je ontzettend dichtbij aan de bovenkant van deze waterval. De helft van de 82 meter hoge waterval zie je niet door al het water dat er opspat, maar de kracht waarmee het water hier naar beneden komt is erg indrukwekkend. Naar dit geweld en het geluid van deze U-vormige waterval kun je uren kijken en luisteren. Helaas had ik vandaag mijn regenjack thuis gelaten en zo zonder zon kreeg ik het na een half uur behoorlijk koud. Tijd om mezelf en mijn camera op te laten drogen en met het treintje weer terug te gaan naar de andere kant van het park. Hier net zoals gisteren nog even rondgelopen over de ‘lower-trail' en het San Martin eiland (waar het altijd een stuk rustiger is en je lekker op het strandje, helaas vergezeld door wat ondefinieerbare insecten, naast de rivier met uitzicht op enkele watervallen kan lunchen). Een populaire boottour, waarin je met een speedboot zowat onder de watervallen door vaart, maar overgeslagen vanwege het frisse weer. Verder was ik net zoals gisteren niet weg te slaan bij de vele ‘miradors'. Aan het einde van de middag ben ik nog een keer het treintje ingestapt om nog een kijkje te nemen bij de Devil's Throat. Hier had ik dit uitzichtpunt weer een hele tijd voor me alleen (wat toch wel uniek is) omdat iedereen het na vijf minuten weer voor gezien had omdat ze het koud kregen. Het is niet de mooiste waterval van allemaal, maar toch zeker wel de indrukwekkendste. Hierna was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen van de Argentijnse kant van de Iguazu watervallen en weer richting het stadje terug te keren. Daar in een restaurantje zitten eten en afgesloten met een heerlijk ijsje. Een klein beetje geld overhouden in een land waar je niet meer terug komt heeft zo zijn voordelen! Verder zijn er hier op dit moment en zeker in mijn hostel maar weinig backpackers te vinden en is het hier dus 's avonds helaas een beetje saai. Er zat dus niets anders op dan maar weer vroeg mijn bedje op te zoeken.

07-06: Puerto Iguazu - Foz do Iguacu

Nadat ik lekker had uitgeslapen deze ochtend ben ik na het ontbijt naar de supermarkt gegaan om mijn laatste Argentijnse geld op te maken. Daarna was het tijd om te bus naar Foz do Iguacu te pakken. Na een nieuwe exit- en entry-stempel kwam ik weer aan op de TTU. Daar moest ik even zoeken naar het hostel waarvoor ik had gereserveerd, dat slechts op een paar blokken afstand lag van de busterminal. Gezellig en net hostel waar ze eindelijk eens een keer Engels spraken (en dat is heel wat in Brazilie). Helaas annuleerde bijna iedereen voor deze avond zijn of haar reservering omdat er vanwege de uitbarsting van de Puyehue vulkaan (deze vulkaan ligt 130 km ten zuiden van Pucon en 90 km ten westen van Bariloche) in Chili op dit moment hier, 2300 kilometer verderop, geen vliegverkeer mogelijk is. Hierdoor was ik zowat de enige die deze avond in dit hostel zou slapen. Na een late lunch in het hostel de rest van de middag slenterend doorgebracht in het centrum van de grote stad Foz do Iguacu, zoals alle steden hier druk, smerig en verder erg westers.

08-06: Foz do Iguacu

Vandaag stond de Braziliaanse kant van de Iguazu watervallen op het programma. Eerst heb ik me het ontbijt erg goed laten smaken (brood, cake, fruit en cereals) en vervolgens ben ik een blok verderop op de bus naar het nationale park gaan wachten. Een uur (!) en slechts ruim 20 kilometer verderop stond ik dan voor de ingang van het nationale park. Nadat ik hier een kaartje had gekocht moest ik nog een stuk met een bus mee die me aan het begin van de wandelroute afzette. Zo rijden er dus tientallen bussen door dit stukje nationaal park, alleen maar omdat de meeste toeristen de lui zijn om een stukje te lopen. Het eerste stukje van de route heb ik redelijk snel afgelegd. Vanaf daar had je weliswaar van veraf een mooi overzicht over het Argentijnse deel van de watervallen, maar het meest indrukwekkende deel lag toch zeker aan het eind van de route. Daar stond je midden tussen de watervallen met iets verderop een mooi uitzicht over de Garganta del Diablo. Omdat vandaag ook het zonnetje weer scheen, gaf dit weer prachtige plaatjes. Na een uurtje ben ik een stukje omhoog gelopen om weer op te drogen, op te warmen en wat te eten. Omdat ik er nog steeds geen genoeg van kon krijgen, ben ik daarna weer terug gegaan om nog 1,5 uur vanaf boven te genieten van de watervallen.

Daarna was het tijd om de watervallen de verlaten. Ik wilde namelijk ook nog het vogelpark, dat tegenover de ingang van het nationale park ligt, bezoeken. In het vogelpark hadden ze een aantal kooien waar je zelf doorheen kon lopen en op die manier kon je erg dicht bij verschillende vogels komen. Vooral leuk om zo enkele vogels van dichtbij te zien die ik in de natuurlijk al van wat verder af heb kunnen zien, zoals bijvoorbeeld een toekan en een blauwgele ara.

Eenmaal terug in mijn hostel stond er een feestje op het programma. Daar waren namelijk Braziliaanse hotdogs klaar gemaakt en was zoals elke avond de bar geopend. Gelukkig waren er vandaag weer veel mensen aangekomen en hebben we het lekker laat gemaakt in de bar, waar we ons met een pooltafel en leuke muziek goed hebben vermaakt.

09-06: Foz do Iguacu

Vandaag met twee mensen uit mijn hostel die ik gisteravond heb leren kennen op weg gegaan naar de Itaipu dam. Dat is de op een na grootste dam ter wereld en de grootste waterkrachtcentrale ter wereld. Om hier te komen, hebben we eerst bij de TTU een bus gepakt die als eindbestemming Itaipu had. Daar konden we snel mee met een wel erg toeristische tour. In een dubbeldekker vol toeristen werden we in een uurtje rondgereden langs de meest interessante punten en daarbij kregen we natuurlijk de nodige uitleg. Enkele interessante feitjes: dam is 8 km lang en 200 meter hoog; de waterkrachtcentrale bestaat uit 20 turbines waar elk gemiddeld 700 m3 per seconde door heen stroomt (ongeveer de helft van de hele Iguazu watervallen bij elkaar); de waterkrachtcentrale is goed voor 75% en 20% van het totale elektriciteitsverbruik in Paraguay en Brazilië respectievelijk; het meer is een kleine 200 km lang en gemiddeld 10 km breed en heeft naast een heel stuk Atlantisch regenwoud ook watervallen (Guaira Falls) onder water gezet die nog mooier waren dan de Iguazu Falls; datzelfde meer liep in slechts 2 weken helemaal vol in een van de natste jaren ooit (1982); van het Atlantische regenwoud (dat zich uitstrekte over Brazilie, Argentinie en Paraguay) is momenteel nog maar 6% over, vooral in Brazilie is bijna alles gekapt. Na de panoramatour kregen we nog een filmpje te zien waar we veel van deze informatie kregen. Wat me wel is opgevallen is dat er in de film alleen maar over de positieve dingen van deze waterkrachtcentrale werd gesproken. Zo werden er wel allerlei projecten vermeld waar Itaipu in investeert, maar werd er met geen woord gerept over de gevolgen van zo'n enorm stuwmeer.

Na het bezoekje aan deze dam zaten we weer een uurtje in de bus voordat we bij de TTU aankwamen. Daar zijn we met zijn drieën in een bus gestapt die richting het nationale park ging. De andere gingen vandaag de watervallen bezoeken, ik wilde daar uitstappen om een hangmat te kopen. Gisteren had ik namelijk al gezien dat ze die daar verkochten, maar toen had ik helaas niet genoeg geld op zak. Uiteindelijk heb ik een erg leuke hangmat gekocht en was ik in de middag (na weer een uur busrijden) weer terug in het centrum van Foz. Daar ben ik tevergeefs op zoek gegaan naar een kapper (ze waren er wel, maar ze waren veel te druk en ik had toch echt geen zin om in de rij te gaan staan) en heb ik nog even op het internet gezeten. 's Avonds in het hostel zitten koken en mijn bed iets eerder opgezocht omdat ik de volgende dag al vroeg een bus had richting Curitiba.

10-06: Foz do Iguacu - Curitiba

Vandaag begon dan eigenlijk de lange terugreis naar Nederland al. Eerst heb ik er nog even aan zitten denken om nog wat langer in deze omgeving te blijven en ook nog Paraguay te bezoeken, maar dan zou ik op het laatste moment terug naar Sao Paulo moeten vliegen en dat is op dit moment een iets te groot risico vanwege de uitgebarste vulkaan in Chili. Dus moest er nu nog een heel stuk gereisd worden met de bus. Om te beginnen vandaag een kleine 12 uur richting de oostkust naar Curitiba. Omdat ik de nachtritten wel een beetje beu aan het worden ben (helemaal omdat ze in Brazilië keer op keer stoppen midden in de nacht), deze keer ervoor gekozen tussen 0900 en 2030 te reizen. Overdag helaas niet veel anders gezien dan grote steden en eindeloze weilanden. Echt bijzonder mooi is dit deel van Brazilië niet. 's Avonds kwam ik dus in de miljoenenstad Curitiba aan en ondanks dat ik een hostel (een van de weinige in deze stad) had gereserveerd dat aardig dicht in de buurt van de rodoferoviaria (gezamenlijk bus- en treinstation) lag, heb ik maar een taxi genomen. In het hostel, wat eigenlijk meer een hotel is met slaapzalen, was verder maar weinig te beleven.

11-06: Curitiba - Morretes - Curitiba

Om nog iets van de laatste dagen van mijn reis te maken, besloot ik om vandaag een bus te pakken naar het dorpje Morretes, dat iets oostelijker en 900 meter lager ligt dan Curitiba. Deze keer ging ik lopend naar het grote busstation waar ik alvast een treinkaartje kocht voor de terugweg en waar ik binnen 5 minuten mee kon met de bus (die er een uurtje over zou doen om in Morretes aan te komen). Waar het afgelopen nacht in Curitiba ontzettend koud was, was het hier op zeeniveau en met een stralend zonnetje prachtig weer. Ik heb in Morretes dan ook niet veel anders gedaan dan op een bankje naast de rivier gezeten en een beetje over het plein rondgelopen. Maar waar ik hier voor naar toe was gekomen, is de trein die tussen dit plaatsje en Curitiba rijdt. Om 1500 vertrok deze en wat volgde was een 3 uur durende en prachtige rit door de groene heuvels van het Atlantische regenwoud omhoog naar Curitiba. Onderweg hadden we natuurlijk prachtige vergezichten. Enige minpunt was het laatste uur van de treinrit, waarin we door de buitenwijken en ‘favelas' van Curitiba reden en op een gegeven moment door wat jeugd werden bekogeld met stenen. Gelukkig was het op deze hoogte en na zonsondergang behoorlijk fris en hadden we de raampjes (waar we onderweg uithingen om goed naar buiten te kunnen kijken) alweer gesloten. 's Avonds tijdens het koken en eten had ik nu toch wel echt het gevoel dat de reis over was.

12-06: Curitiba - Sao Paulo

Na het lekkere ontbijt in het Roma Hostel vertrok om 1000 mijn bus naar Sao Paulo. De laatste lange busrit op mijn reis en deze keer zou het ruim 6 uur duren voordat ik aan zou komen in de grootste stad om het zuidelijk halfrond. Na alle busreizen de afgelopen maanden ben ik zo gewend geraakt aan lang reizen dat ik 6 uur niks kan doen en dat de tijd toch voorbij vliegt. Eenmaal in Sao Paulo (een stad met 19 miljoen inwoners en ontelbare wolkenkrabbers) kwam ik aan op het grootste busstation in heel Zuid-Amerika en misschien wel de hele wereld. Deze rodoviaria telt maarliefst 89 bussluizen, tegenover de 78 in Buenos Aires. Het leek meer op een vliegveld dan op een busstation en naast bussen vertrok hier gelukkig ook de metro. Die is hier erg goedkoop en snel en is de manier op jezelf te verplaatsen in deze immense stad. Ik kwam gelukkig aan op een zondag en had daardoor nog een beetje ruimte in de drukke metro met mijn grote backpack op mijn rug en mijn kleine backpack om mijn buik. Na een keer overstappen en drie kwartier in de metro kwam ik aan in Villa Madalena, een onder backpackers populaire wijk. Hier had ik een bed gereserveerd in het Sampa hostel, dat erg goed beschreven stond. Helaas viel dat een klein beetje tegen en was er erg weinig te doen in dit hostel wat tevens ook mijn allerduurste overnachtingsplek tijdens de hele reis is geweest. Het kwam er dus een beetje op neer dat ik hier zat te wachten totdat ik terug naar huis kon vliegen. Gelukkig kon ik dat doen met een andere Nederlander, die ook morgen terug zou keren.

13-06: Sao Paulo - Milaan

Vanochtend maar net zolang in mijn bed blijven liggen totdat ik er wel echt uit moest omdat ik anders het ontbijt zou missen. Ik had wel eerder op kunnen staan maar dan had ik nog langer moeten wachten vandaag. Mijn vlucht vertrok namelijk pas om 2240 en motivatie om nog even het centrum van Sao Paulo (6 km verderop) te gaan verkennen had ik niet. In ieder geval scheen de zon weer voluit en dus heb ik daar nog maar lekker even van genoten. Het weerbericht voor Nederland was natuurlijk al even gecheckt en daar werd ik niet echt vrolijk van. Verder ben ik nog gaan lunchen ergens in de wijk maar ook dit viel een beetje tegen. Misschien wel het duurste zaakje de hele reis, een erg slechte sandwich, de service was zo slecht dat ik naar binnen moest om te bestellen en uiteindelijk wordt er gewoon 10% bij de rekening opgeteld voor de ‘service'. Kleine kans dat als ik nog eens naar Zuid-Amerika ga, het Brazilië gaat worden.

Omdat ik me aardig begon te vervelen in het hostel en ik al was gewaarschuwd voor de overvolle metro in de spits, heb ik maar besloten om rond 1500 al richting het vliegveld te gaan. Daar kwam ik uiteindelijk twee uur later en na een stuk lopen, 3 metro's en een bus aan. Op het vliegveld kon ik gelukkig al uren van tevoren inchecken en verder heb ik de vijf uur die ik hier nog moest wachten besteed aan een beetje rondlopen en rondkijken, even iets eten en mijn laatste geld opmaken (wat hier erg makkelijk en snel gaat). Het vliegtuig van TAM vertrok gelukkig netjes op tijd en in het vliegtuig zat ik naast een Finse die ook een tijd rond had gereisd en dus ook de nodige verhalen had en kon ik me vermaken met een hoop films op het beeldscherm in de stoel voor me. Omdat we richting het oosten vlogen en het dus erg snel weer licht zou worden, maar besloten om het niet al te laat te maken en te proberen om nog een beetje te slapen.

14-06: Milaan - Amsterdam - Alphen

Naast slechts drie uur slapen en de rustigste vlucht ooit kwamen we na 11 uur vliegen keurig op tijd aan op de luchthaven van Milaan. Hier had ik een kleine twee uur voordat ik om 1755 met de KLM zou vertrekken naar Amsterdam. Nu begon het toch wel echt dichtbij te komen! Een kleine twee uur verder landde ik op Schiphol en was ik na vijf prachtige maanden weer terug in Nederland. Op Schiphol werd ik natuurlijk opgewacht en zo kon ik onderweg naar Alphen al de nodige verhalen vertellen.