04-03: Valle Exploradores - Cerro Castillo - Coyhaique

Na een koude nacht ´s ochtends snel de auto weer ingepakt voor het vervolg van onze roadtrip. Eerst wilden we naar het einde van een gletsjer lopen, maar aangezien ze geld vroegen (prive-terrein) voor dit wandelingetje van slechts een half uur hebben we besloten dit over te slaan en naar het einde van het dal te rijden. Omdat deze weg nog niet helemaal af zou zijn, hadden we geen idee hoe ver we zouden komen. Aan het begin van deze dag heb ik het stuur over genomen. Geweldig om in een 4x4 over een smalle onverharde weg te rijden. Uiteindelijk konden we na 25 prachtige kilometers niet meer verder. We stuitten op een brede en diepe rivier en de brug is waarschijnlijk pas voor volgend jaar gepland. Des te verder we deze ochtend richting het westen reden, des te meer begon het op een regenwoud te lijken. Slechts 50 km hemelsbreed geeft hier echt een enorm verschil.

Na een korte stop zijn ben ik teruggereden naar Rio Tranquillo met de twee Amerikanen buiten op onze bagage en de twee Fransen zittend op het raam. Omdat de wolken vanuit het niets oplosten was dit het mooiste ritje tot nu toe. Met zo´n 25 km/u rijden over een smalle gravelroad, gaten ontwijken, geen auto´s tegenkomen, de ene na de andere brug over en ondertussen nog een beetje van het uitzicht genieten! In Rio Tranquillo een beetje diesel getankt omdat we de brandstofmeter toch niet voor 100% vertrouwden en weer lekker gelunched aan het meer General Carrera.

Na onze stop in Rio Tranquillo nam iemand anders het stuur weer over en heb ik plaats genomen achter op onze bagage. Hier had je toch echt de beste uitzichten. De 3 uur durende rit naar Cerro Castillo langs het grote meer, door verlaten dalen, langs wilde rivieren en over een pas was met dit stralende weerprachtig. Toen we in Cerro Castillo aankwamen was het al 1900 uur en we moesten vandaag ook nog naar Coyhaique rijden. Besloten om even snel een hamburger te eten in Cerro Castillo en daarna verder te rijden naar Coyhaique. Dit laatste stuk was de weg verhard en was het mooiste stuk van de trip over. In Coyhaique in het donker onze tenten opgezet op de camping. Het bleek een erg mooie camping te zijn. We waren alleen en hadden een hut met gas, warm water, open haard en een flinke voorraad hout tot onze beschikking.

05-03: Coyhaique

´s Ochtends moesten we vroeg uit de veren om de auto af te leveren. Tot onze verbazing kwamen om 0900 exact een paar mensen aanrijden die de auto en sleutels kwamen ophalen. Daarna wat boodschappen gedaan, informatie ingewonnen over bussen en boten, wat op het internet gezeten en gerelaxed op de camping. De eerste bus richting het noorden bleek pas 07-03 te gaan en ook met de boot kwam ik niet echt verder. Besloten om morgen te gaan liften.

06-03: Coyhaique - Lago Las Torres

Omdat ik niet wist waar ik met het liften zo uitkomen (kon Puerto Chacabuco, Puerto Cisne of een klein dorpje langs de Carretera Austral zijn), heb ik eerst voor een paar dagen wat inkopen gedaan. Daarna een klein stukje gelopen tot een punt waar de twee grootste wegen bij elkaar komen en richting het noorden gaan. Nog voordat ik mijn backpack langs de kant van de weg kon zetten, had ik al een lift van een man die op weg was naar Puerto Maniguales. Dat was precies in de goede richting! Deze man ging niet rechtstreeks, eerst moest hij een keuken (ze koken hier bijna overal met behulp van oude houtkachels) ophalen in Puerto Aysen. Natuurlijk deze oude baas even meegeholpen, want die keukens zijn loodzwaar.Daarna weer een stukje de weg terug gereden en de afslag gepakt richting het noorden. Tot mijn verbazing reed de man een heel stuk voorbij Villa Maniguales. Dit kwam mij natuurlijk wel goed uit, want ik was op weg richting het noorden. Helaas stopte hij 30 km verderop in de middle of nowhere bij een paar houten hutjes, hier moest de keuken afgeleverd worden. Omdat er verder niemand thuis was heb ik de man maar weer geholpen om de keuken op zijn plaats te zetten. Daarna begon de man met ´no mas´ en vertelde hij dat er wel bussen richting Puerto Cisne zouden gaan. Uiteindelijk besloot de man mij toch 10 km noordelijker op een camping af te zetten, maar niet voordat ik hem geholpen had zijn hele pick-up vol te laden met hout. Op de laatste 10 km kreeg ik nog wat laatste Spaanse les en bij het meer Lago Los Torres keerde de man weer om richting Coyhaique. Na ruim 5 uur stond ik dan 135 km noordelijker! Aan het meer lag een mooie camping, dus rond 1600 besloten om niet meer verder te liften en mijn tent op te zetten.

07-03: Lago Los Torres - Futuleufu

Deze ochtend moest ik ruim 2 uur wachten voordat auto nummer 8 mij een lift gaf. Dit bleek een politiebusje te zijn die op weg was naar Villa Amengual, zo´n 8km noordelijker. Daar schoot ik dus niet echt veel mee op. Vooral niet omdat dit busje onderweg ook 5 Israeliers had opgepikt die de avond ervoor ook bij Lago Los Torres waren afgezet. Zij vonden de camping alleen te duur en besloten om een stukje te lopen en wild te kamperen. Uiteindelijk stonden we dus met 6 man aan de rand van een heel klein dorpje te liften. Na ruim 3 uur wachten en nauwelijks een auto te hebben gezien, heb ik de bus richting het noorden gepakt. Juist, de bus van 07-03 die in Coyhaique was vertrokken met daarin ook de 2 Amerikanen en de 2 Fransen. Tot aan Puyuhuapi was het een prachtige rit door NP Quealat. Dit stuk was weer onverhard en deze smalle weg slingerde omhoog langs enkele watervallen en gletsjers. Vanaf de top van de pas ging de weg weer steil naar beneden. Daar langs een van de vele fjorden die ze hier hebben verder gereden tot aan een punt waar ze met de weg bezig waren. De weg was hier gesloten, dus moesten we een stukje de ferry pakken over een prachtig fjord. Vanaf de boot ook nog enkele dolfijnen gezien, dus dit was natuurlijk een leuk extraatje.

Helaas rijdt de bus snel door dit mooie deel van de Carretera Austral en ik zag ook geen andere mogelijkheid om in dit nationale park te komen. Er gaan nauwelijks bussen en langs de weg stonden veel lifters (voornamelijk Israeliers) die ook geen stap verder kwamen. Omdat de volgende bus pas over 3 dagen zou gaan heb ik besloten in de bus te blijven zitten tot aan Futuleufu. Ondanks dat onze chauffeur de theorie dat je beter hard over een hobbelige weg kunt rijden zodat je er minder van voelt wel erg letterlijk nam, kwamen we in het donker in Futuleufu aan. Hier maar weer snel een camping opgezocht.

08-03: Futuleufu

Vandaag bleek dat de eerste bus richting Esquel (Argentinie) pas 11-03 gaat. Dus maar eens op zoek naar leuke bezigheden hier. Futuleufu staat bekend om het raften (niveau 5) en je vindt hier dan op elke hoek van de straat ook agencies die je een tourtje proberen te verkopen. Verder is er in dit dorpje waar slechts 1000 mensen wonen niets te doen.Na lang wikken en wegen besloten om morgen te gaan raften. De rest van de dag wat gerelaxed op een strandje aan de Rio Esperon, op de camping wat in de LP zitten lezen en mijn verslag te schrijven.

09-03: Futuleufu - Esquel

Ik was er al een beetje bang voor, maar deze ochtend bleek dat er niet genoeg mensen waren voor het raften. Ik zit pas een paar dagen in Maart maar dit dorpje is nu al compleet uitgestorven. Ook werd in vandaag in de stromende regen en in een natte slaapzak wakker. Als het de hele nacht regent en niet waait is een enkellaags tentje niet echt ideaal! Toen de dame van de camping erover begon dat ze een vriend kende die vandaag in Esquel inkopen ging doen, heb ik snel alles in de stromende regen ingepakt. Ik had geen zin om hier nog een paar dagen te zitten en te wachten op genoeg mensen om te raften. Na ruim 2 uur en weer 2 stempels verder dropte mijn lift mij bij de grote supermarkt in Esquel. Vanaf daar naar een goedkope, en erg leuke, camping gelopen die slechts 2 blokken van het centrum lag. Omdat mijn tent nog steeds drijfnat was en het met dit weer zeker niet zou drogen, besloten om in de slaapzaal te slapen. Van de 27! bedden was er slechts 1 bezet. De rest van de dag maar weer op zoek naar informatie (vermoeiend), wat op het internet gezeten om foto´s up te loaden en naar het busstation geweest. Hier in Esquel schoot het met informatie over het NP Los Alerces niet echt op, dus besloten om morgen maar de bus te pakken en in het park zelf meer informatie in te winnen. Omdat ik niet wist hoelang ik me in dit NP kon vermaken heb ik voor 5 dagen eten ingeslagen. Ook natuurlijk weer een tas met overbodige spullen achtergelaten op de camping.

Later vandaag volgt er waarschijnlijk nog wel een nieuwe update vanuit Bariloche. In dit internetcafe lukt het me ook niet om foto´s te uploaden, dus ga ik verhuizen. Maar eerst een lunch aan Lago Nahuel Haupi!