27-03: Villarica Traverse

Na de twee mindere dagen waarin ik gek werd van de problemen met mijn credit card en de luidruchtige huisgenoten stond er weer een mooi avontuur op het programma. Samen met de Israelier Itamar(een van de weinige die alleen reist) om 0800 opgehaald en weggebracht naar het begin van de trek. Transfer was duur (10000 CH) omdat we maar met zijn tweeen waren. Na een stukje priveterrein, waar natuurlijk voor betaald moest worden,werden we afgezet bij een shortcut. We sloegen zo de eerste 2 dagen van de VIllarica Traverse over. Deze twee dagen liepen ten zuiden van de vulkaan Villarica en deze omgeving hadden we natuurlijk al gezien met de beklimming van de vulkaan. Ook zagen we volgens Luis zo het mooiste deel van de trek, hadden we genoeg tijd om de vulkaan Quetrapillan de beklimming en het was ook maar 3 dagen goed weer. En goed weer was noodzakelijk voor deze trek omdat deze tocht op een hoogvlakte tussen de vulkanen Villarica, Quetrapillan en Lanin loopt. We liepen bijna de gehele tocht boven de boomgrens.

Na de start om 0900 eerst 1.5 uur omhoog gelopen tot net boven de boomgrens, waar we de eerste sneeuw van de afgelopen dagen al tegenkwamen (1700m). Het begin van de tocht was dan ook erg koud. Vanaf dit punt konden we de vulkaan Quetrapillan (2300m) oplopen. Achteraf zou dit ook hemelsbreed een heel stuk lopen zijn. En dat zonder pad en een hoop sneeuw maakte het erg zwaar. Zelf voorop de beste route naar de top gezocht. Halverwege onze backpacks achtergelaten en gelunched. Vanaf hier zouden we de route van de Villarica Traverse een heel stuk kunnen afsnijden. Na de sandwiches ham, kaas, tomaat en mayonaise een uur omhoog gelopen met de sneeuw tot onze enkels. Op het laatst eerst 2 onverantwoorde wegen geprobeerd (te steil en teveel sneeuw) voordat we een wat langere en vlakkere route door de sneeuw vonden naar de richel vlak onder de top van de vulkaan. De top konden we vanwege de sneeuw en een gletsjer niet bereiken. Vanaf boven hadden we een prachtig uitzicht. Ondanks de vele wolken vandaag hadden wij hier boven een lekker zonnetje en staken de toppen van de vulkanen Villarica en Lanin boven de wolken uit. Dat leverde natuurlijk prachtige plaatjes op.

Daarna naar beneden gerend door de diepe sneeuw (voor glijden was de sneeuw te zacht) en onze backpacks opgepikt. De enige manier om deze terug te vinden was door onze oude sporen te volgen. Na een uur hadden we de route naar Laguna Azul (de echte route van de Villarica Traverse) gevonden. Vanaf daar volgde nog een zware tocht door de sneeuw. Eerst steil omhoog over een pas en daarna naar beneden naar Laguna Azul, waar we deze nacht zouden kamperen. Iets boven het meer onze tenten opgezet, snel gegeten en vanwege de kou om 2000 de slaapzak in.

28-03: Villarica Traverse

Om 0800 de tent uitgekropen. Buiten was het stralend weer, - 5 en dus was de binnenkant van mijn tent een en al ijs. Tijdens het ontbijt snel mijn schoenen in de zon laten drogen (die waren gisteren drijfnat geworden door het lopen door de sneeuw en waren deze ochtend een brok ijs) en genoten van het uitzicht over vulkaan Lanin. En dat op teenslippers omdat ik verder geen schoenen heb! Daarna aan 8 Israeliers (wie anders?) de weg gevraagd of zij wisten waar het pad verder liep (kaartje en de paaltjes waren onduidelijk en tegenstrijdig). Zij wisten het ook niet, dus maar dwars door het lavaveld gelopen op weg naar een plek waar ik een pad had zien lopen dat in de goede richting liep. Achteraf bleek er natuurlijk een wandelpad door het lavaveld te lopen dat startte op de plek waar de groep van 8 aan het kamperen was.

De rest van de dag liepen we over lavavelden, over lege en kale vlaktes, twee kleine passen om uiteindelijk via het bos naar een ander meer af te dalen. Onderweg prachtige uitzichten over de drie vulkanen. En omdat we op een soort hoogvlakte tussen deze vulkanen liepen, hadden we ook grandioze uitzichten over de laaglanden van Chili en Argentinie (zowel naar het noorden als het zuiden). We liepen namelijk een stukje over de grens tussen deze landen. Net buiten het bos dichtbij het meer onze tenten opgezet en in de zon (nu voelde het als + 25) alles laten drogen. Daarna nog even bij het strandje wezen kijken, prachtig! Net na het eten verdween de zon achter de bergen en daalde het kwik in 45 minuten van + 15 in de schaduw naar - 2. Dus weer snel de tent in, wat muziek luisteren, koekjes eten en rond 2130 gaan slapen.

29-03: Villarica Traverse

Vanochtend was het weer - 5. Dus weer een laagje ijs aan de binnenkant van mijn tent. Omdat de zon vandaag wat verder weg was duurde het wat langer om op te starten. Wel was het een prachtig kampeerplekje met dit stralende weer. Na het ontbijt in 2.5 uur door het bos afgedaald naar de weg (de weg tussen Paso Maluil Malal en Pucon). In onze lunchpauze werden we door 4/8 Israeliers ingehaald, waardoor we uiteindelijk met 6 man moesten gaan liften naar Pucon. Dit bleek weer niet eenvoudig. Met slechts 3 auto´s per uur (meeste gehuurde auto´s met toeristen die geen backpackers mee willen nemen maar wel genoeg ruimte hebben) was het te lastig. Na 4 uur ging de groep van 4 op weg naar de plaatselijke Guardeparque. Wij volgden een half uur later ook, nadat er weer 2 auto´s waren gepasseerd die weigerden ons een lift te geven. Beneden bij de Guardeparque was niemand te bekennen (in dit seizoen zijn er te weinig toeristen om op post te zijn voor de entreegelden), ook de 4 Israeliers niet. Na een uur wachten bij de Guardeparque begonnen we de hoop een beetje op te geven dat we vandaag Pucon zouden gaan bereiken. Voor mij vrij noodzakelijk omdat ik voor morgenochtend 0915 een bus naar Santiago had.

Na 1.5 uur zag ik eindelijk iemand lopen een stukje van de weg af. Aan haar het probleem uitgelegd in het Spaans en uiteindelijk haar overgehaald om ons, tegen betaling (5000CH), weg te brengen naar Currahue. Vanaf daar (22km verderop) zouden er elk half uur minibussen naar Pucon (800 CH)rijden. Eenmaal in Pucon ons weer gemeld in Casa Mario. Daar kreeg ik eerst weer mijn eigen kamer die ik later helaas moest verlaten omdat er weer een groep Israeliers was gearriveerd. ´s Avonds in Pucon een simpele steak gegeten in een restaurantje, wat boodschappen gedaan voor de busrit (zou erg weinig te eten kregen) en wat geinternet.

30-03: Pucon - Santiago

Vandaag vertrok om 0915 de bus van Turbus naar Santiago, een rit van ongeveer 11 uur. Eerst reden we een stukje naar het westen en daarna volgden ruim 700km snelweg over de Panamerican Highway (in Costa Rica heb ik deze weg ook even gevolgd en was het een smal, onverhard bergweggetje). Onderweg naar buiten gekeken, muziek geluisterd, in de Lonely Planet gelezen, snacks gegeten en met de Chileense buurvrouw gepraat. Dat is soms erg lastig omdat ze hier in Chili een erg onverstaanbare uitspraak hebben. Dit was in Argentinie makkelijker en is momenteel in Bolivia nog veel makkelijker.Op het enorme busstation van Tur-bus in Santiago (en zo zijn er nog 4/5 terminals de omnibus) had ik 2 uur voordat mijn aansluiting naar San Pedro de Atacama zou vertrekken (24 uur). In de tussentijd wat water gekocht en geld gepind (volgens de LP was er in San Pedro maar 1 onbetrouwbare pinautomaat). Geld pinnen ging even lastig als in Pucon, weer gaven de meeste automaten aan dat de pas verkeerd was ingevoerd. Maar gelukkig was het bij bank nummer 3 (en dat op het busstation) raak. Mijn bus vertrok deze keer een half uurtje te laat, maar daarna ben ik snel in slaap gevallen.

31-03: Santiago - San Pedro de Atacama

Met een kussen, een deken en oordopjes heb ik erg goed geslapen in deze nachtbus. Na een erg karig ontbijt verlieten de meeste mensen in Copiapo de bus. We waren inmiddels al in de Atacama woestijn beland (na de rit langs alle wijngaarden van gisteren).De rest van de dag reden we door deze woestijn over een 2000m hoge pas, langs de kust naar Antofogasta, langs Calama en overeen 3300m hoge pas naar San Pedro de Atacama dat op een hoogte van 2400m ligt. Mijn hoogste punt tot nu toe deze reis. Iets wat komende dagen snel zou gaan veranderen.

In San Pedro heb ik me op het busstation laten overhalen naar een hostel te gaan dat 6000 Chileense Pesos zou moeten kosten. Toen de dorm in dit hostel wel erg klein bleek en een erg lompe Duitser het bed waar ik even op zat uit te blazen kwam opeisen, heb ik besloten hier geen minuut langer te blijven. In een minimarket de weg gevraagd naar de camping in San Pedro (volgens de LP moesten er twee zijn). Omdat ik in het donker was aangekomen, bood een man aan dat ik wel bij hem op zijn terrein kon kamperen. Zo kon ik dan de volgende dag in het licht de camping gaan zoeken. Erg aardig dus. Omdat de grond op dit terrein meer op beton leek kreeg ik geen enkele haring de grond in. Dus heb ik uiteindelijk mijn tent maar vastgezet met een stuk touw dat ik al maanden meedraag. Daarna snel gaan slapen.