08-04: Potosi

Na het ontbijt om 0800 (het beste ontbijt tot nu toe) werden we om 0830 opgehaald om naar de zilvermijnen te gaan. Eerst de uitrusting (helm, hoofdlamp, laarzen en water- en stofdichte kleding) opgehaald en daarna naar een plek geweest waar ze de mineralen uit de stenen van de mijn halen. Daarbij worden een hoop chemische stoffen gebruikt en dat vervuilt dus zwaar. Onderweg naar de mijn nog een stop gemaakt voor een uitzicht over Potosi en de berg boven Potosi waar de ongeveer 200 mijnen zich bevinden. Daarna gingen we de mijn in (6 man + een gids). In de eerste mijn hadden de mijnwerkers een treinstel in het pad laten staan, waardoor we de mijn helaas niet verder in konden lopen. De agency betaald de eigenaar van de mijn 15 Bolivianos per persoon om de mijn de mogen bezoeken, maar daar zien de mijnwerkers natuurlijk niks van terug. Hier leken ze de toeristen een beetje beu te zijn. Dus gingen we op weg naar een andere mijn. Een heel stuk gelopen langs de rails, het plafond en een hoop buizen ontwijkend. Deze mijnen zijn zeker niet gemaakt voor mensen langer dan 1,70m. Onderweg hoorden we ook af en toe de knallen van dynamiet verderop. Na een half uurtje lopen, en dat is best zwaar in deze stoffige mijnen op 4000m hoogte, kwamen we aan op een plek waar de mijnwerkers dan ook echt aan het werk waren. Eerst waren ze rails voor de treintjes aan het aanleggen en verderop waren ze stenen in grote bakken aan het scheppen die vervolgens naar buiten werden gehesen. In totaal moest er 50 a 60 ton per dag, door twee man, via deze bakken naar buiten werden gebracht. Weer 4 anderen mijnwerkers voerden deze stenen aan via de wagonnetjes, allemaal met de hand natuurlijk. Op het laatst gingen we naar het vierde level, via een ladder en door een erg krappe tunnel, waar een 17-jarige jongen voor zichzelf aan het werk was. Die gaat voor kwaliteit, waar anderen, die werken voor een bedrijf, gaan voor kwantiteit. Aan het begin van de dag hadden we op de mijnwerkersmarkt voor deze mensen drinken, alcohol, dynamiet en cocabladeren gekocht. Dat moet je als toerist doen om de mijnwerkers ook echt aan het werk te zien. Anders laten ze je niet toe.

Terug in Potosi hadden wevoor 15 Bolivianos een lunch die bestond uit soep, een hoofdgerecht en een nagerecht. Later op de dag bezig geweest op het internet voor wat updates. Ondertussen was er een demonstratie aan de gang waarbij ze veel vuurwerk en af en toe zelfs dynamiet afstaken. In de avond aan het plein in een goed restaurant met zijn vijven lekker zitten eten. Ook de top van de Bolivianen zat hier. Waar zij allemaal in pak zaten, zaten wij daar met onze wandelkleding en bergschoenen. Ondanks dat die een toprestaurant was, kostte een soep toch maar 1 euro en een hoofdgerecht 4 euro.

09-04: Potosi - Sucre

Vanochtend na het ontbijt de markt en het centrum van Potosi verkend. Ze verkopen hier echt alles op straat. Lekker chaotisch, al die kraampjes op de stoep. Na de lunch zijn we met zijn vijven naar het ultramoderne busstationvan Potosi getaxied, waar we binnen 2 minuten voor slechts 15 Bolivianos meekonden met een bus naar Sucre. Veel comfort kun je voor deze prijs niet verwachten, ik zat dan ook 4 uur lang opgevouwen ergens achterin de bus. Een mooie busrit was het wel. In Sucre gingen we op zoek naar een hostel, en dat is best lastig als iedereen andere wensen en een ander budget heeft. Uiteindelijk voor 45 Bo per persoon samen met Romee en Clement een kamer gedeeld in Residencial Bolivia. Steve en Stephen kwamen tegenover ons terecht.

´s Avonds afgesproken om in het Franse restaurant om de hoek te gaan eten. Wederom een erg goed restaurant. Je eet voor iets van 9 euro en dan heb je een soep, een top hoofdgerecht en twee glazen bier. Wat dat betreft is Bolivia echt geweldig. Omdat het zaterdagavond was, zijn we hierna op zoek gegaan naar een bar. Natuurlijk de gringo-bar overgeslagen en op zoek gegaan naar een lokale bar. Hier natuurlijk erg veel bekijks en een tijdje met de Bolivianen zitten kaarten. Daarna nog de plaatselijke discotheek opgezocht, waar we het tot 0500 vol hielden.

10-04: Sucre

Herstellen. Op zondag is alles in de Boliviaanse steden ook uitgestorven, dus veel konden we ook niet doen. Het was zelfs lastig om ergens een fatsoenlijke lunch te krijgen. Niet veel anders gedaan dan met een micro naar het busstation geweest voor een busticket naar La Paz, wat op internet gezeten en met zijn vijven ´s avonds ergens gaan eten.

11-04: Sucre

Vanochtend op de markt wat eten gehaald voor ontbijt (appel/brood en op de terugweg voor 3 Bo ergens op de stoep wat versgeperste sinaasappelsap gekocht. Daarna met Romee en Clement door de stad gelopen, langs wat leuke pleintjes en kerken. Na de lunch (deze keer met zijn vijven pizza gegeten) op weg naar museum De la Recoleta gegaan. Museum stelde natuurlijk niet veel voor, maar vanaf hier hadden we wel een prachtig uitzicht over de stad Sucre. Daarna nog vanaf de top van een kerk (ingang via een school) genoten van andere uitzichten over het centrum van Sucre.

Aan het eind van de dag zijn we op weg gegaan naar het busstation, voor de nachtbus naar La Paz. De bus was deze keer een cama (slechts 3 stoelen naast elkaar en de stoelen kunnen bijna horizontaal / in Chili en Argentinie waren deze bussen onbetaalbaar en pakte ik altijd de semi-cama) voor slechts 120 Bolivianos. Helaas was het niet echt comfortabel door de schandalige weg, de chauffeur, een kapotte tv, problemen met de bus en Israeliers die het nodig vonden de ramen open de zetten (´s nachts is het op 4000m erg koud).

Ook vandaag waren ze trouwens weer aan het demonstreren, heel het plein werd voor verkeer afgesloten door de demonstranten. Gelukkig ging het er deze keer wat rustiger aan toe en konden we als toeristen gewoon over het plein lopen.

12-04: La Paz

Om 0530 werden we gewekt omdat de assistent om de bustickets kwam vragen en om 0630 stonden we vast aan de rand van La Paz omdat demonstranten die weg blokkeerden. Na een kwartier werden we zonder verdere informatie uit de bus gezet en moesten we lopend verder. Gelukkig waren we met zijn vijven en dus liepen we maar langs de groep demonstranten de snelweg af richting La Paz. Op het plein voor het tolpoortje stonden een paar autobanden in brand en er werd wat vuurwerk afgestoken, maar verder lieten ze ons gelukkig met rust. Het ergste was de volgende blokkade, waar er ook veel mensen vanuit El Alto naar beneden kwamen rennen. Iedereen die El Alto kent, weet wel dat dit waarschijnlijk geen zakenmensen zijn die op tijd op hun werk willen zijn. Met vuurwerk dat boven ons hoofd afging en al de poppen die met een touw om hun nek aan de lantaarnpalen hingen, leek dit niet al te veilig. Gelukkig passeerden we deze blokkade snel en konden we na deze blokkade met een taxi naar ons hostel. Natuurlijk werden we door de taxichauffeur afgezet, maar we waren allang blij veilig in het centrum van La Paz te zijn. In het hostel Cruz de los Andes had ik voor 70 Bo pp een kamer met badkamer samen met Romee en Clement. In het begin van de dag wat gerelaxed op de kamer, daarna voor de lunch naar de Burger King, Man Utd - Chelsea gekeken in de Red Pepper en naar wat agencies geweest voor een tour naar de top van de Huayna Potosi. Waar Stephen ons tijdens de lunch niet kon bereiken vanwege andere protesten, hebben we ´s avonds met zijn vijven in een restaurant gegeten (trouwens het slechtste restaurant zo ver in Bolivia).