13-04: La Paz

Omdat we na Sucre (2800m) nog even langer moesten acclimatiseren voordat we naar de top van de Huayna Potosi gingen, nog een dag in La Paz gebleven. Na het ontbijt wat informatie ingewonnen over verschillende trektochten in de omgeving (de rest voor een vlucht naar Rurrenabaque). Voor de lunch met de taxi naar een erg goed restaurant geweest, waar deze keer ook Stephen bij kon zijn. ´s Middags een 17-daagse trektocht geregeld van Sorata naar Coroico. Hierdoor zie ik definitief af om naar Cusco te gaan voor een alternatieve Inca Trail en combineer ik twee trektochten die ik in Bolivia wilde gaan maken. Allemaal voor een iets aantrekkelijkere prijs en iets minder toeristisch. Daarna in dezelfde bar Tottenham - Real zitten kijken en om 1700 met een chaotische man (de man waar we gisteren de tour naar de Huayna Potosi hadden geboekt) de uitrusting voor de tocht gaan bekijken. Hij was vergeten hier een gids voor te bellen, dus zagen wij het niet helemaal meer zitten. Gelukkig was de uitrusting top en hebben we besloten gewoon te gaan. ´s Avonds in de pizzaria een milanesa de la napolitano gegeten en daarna een tas ingepakt en achtergelaten in ons hostel.

14-04: Huayna Potosi

Om 0900 stonden we met zijn vieren (Stephen zag deze tocht niet echt zitten en bleef in La Paz) klaar bij de agency. Even ongeorganiseerd als gisteren en ook het weerbericht zat niet mee, maar ruim een uur later waren we dan toch op weg om onze uitrusting te gaan passen en in een tas te stoppen(wederom nog zonder gids). Daarna op weg naar de Huayna Potosi.

Onderweg hadden we al een prachtig uitzicht richting de top en deze leek ons wel erg steil (zie foto´s). Later bleek dat we de top vanaf de achterkant zouden gaan beklimmen. Ook het uitzicht over La Paz (prachtig gelegen in een kom tussen de Altiplano en de berg Illimani) was indrukwekkend. Hier hadden we de eerste dag door de blokkades niet echt van kunnen genieten. Onderweg in El Alto de eerste gids opgepikt, hij zou ons de eerste twee dagen begleiden.

In de refugio op 4750m kregen we eerst een heerlijke lunch en daarna konden we ons gaan omkleden (warme broek, jas, muts, helm, gaiters) en stopten we de ice-axe en crampons in een rugzak. Daarna liepen we richting de gletsjer op 4900m, waar we, in de sneeuw,allerlei technieken met de crampons en ice-axe uitprobeerden. Zo klommen we oa verticaal de gletsjer op (zie foto´s). Voor de echt tocht naar de top is dit niet nodig, deze dag is meer om te acclimatiseren, voor een beetje vertrouwen en vooral voor de fun. Na afloop volgde in de refugio een evengoed diner en de rest van de avond zaten we vanwege de kou voor de openhaard te kaarten.

15-04: Huayna Potosi

Na 10 uur slapen zag het er vanochtend wat het weer betreft niet veel beter uit (veel mist). De ochtend zijn we in de refugio gebleven, wachtend op de andere gidsen en toerist nummer 5. In de ochtend was het weer ontzettend koud in de hut. Niet veel anders gedaan dan voor de openhaard gezeten en onze rugzakken ingepakt met alle uitrusting (de uitrusting hadden we vandaag niet nodig). Na de lunch met 5 man en 3 gidsen op weg van 4750m naar de tweede hut op 5300m. Met een rugzak vol uitrusting was dit op deze hoogte een erg zware tocht waar we 2,5 uur over deden. De hut waar we aankwamen stelde trouwens niets voor. Op wat planken lagen 10 matrassen en er was een minikeuken. Iets verderop was de wc, niet veel meer dan een gat in de grond met daarover verijste planken.

Ik was hier erg moe en ik had al een beetje last van de hoogte. Erg veel trek in de soep en pasta had ik dus niet. Rond 1830 ben ik gaan slapen en rond 1930 werd ik weer wakker. Net zoals de eerste nacht op 4200m in de omgeving van Uyuni bleek het ook hier erg lastig slapen vanwege de hoogte. Tot 0000 lag ik, net zoals de rest, wakker met een flinke hoofdpijn.

16-04: Huayna Potosi

Om 0015 werden we uit ons lijden verlost en konden we opstaan. Hoewel iedereen zich wat minder voelde, ging dit de rest toch wat beter af. Ik ben eerst nog 20 minuten blijven liggen, en toen ik opstond, stond ik binnen een minuut buiten om over te geven. Even met de gids overlegd, 2 parecetemol genomen ipv ontbijt en daarna me toch maar omgekleed. Plastic schoenen, crampons, gaiters, warme broek/jas, extra lagen, harnas, helm, hoofdlamp, 3 lagen sokken en 2 lagen handschoenen.

Eenmaal op weg ging het al snel stukken beter. We liepen in het donker maar de bijna volle maan en de lichtflitsen van het onweer in de Yungas verlichtten de besneeuwde bergen mooi. Ik zat achter de gids en achter Steve aan het touw en we gingen als eerste opweg. Onderweg maakten we natuurlijk de nodige stops om op adem te komen. Deze stops kon ik ook mooi gebruiken om wat te eten, want ik was aardig slap in het begin. Onderweg hebben we ook een keer de ice-axe gebruikt om een beetje omhoog te klimmen, voor de rest liep de weg omhoog over een simpel pad door de sneeuw.

Het spannendste van de hele klim was toch wel de laatste richel naar de top (op de foto´s van Huayna Potosi is dit vanaf de top te zien en ik zal nog wat comentaar toevoegen bij de trek door de Cordillera Real. Op een van de foto´s is daar de richel ook erg goed te zien). Deze richel was slechts een meter breed en had aan beide kanten enorme afgronden (1000m). Normaal hou ik hier niet zo van, maar ik was aardig versuft en het was natuurlijk ook nog steeds donker (de maan was inmiddels verdwenen)waardoor ik de afgrond niet kon zien. Uiteindelijk kwamen we met zijn vijven, na 5 uur lopen (rond 0545), tegelijkertijd aan op de top van de Huayna Potosi, op een hoogte van maarliefst 6088 meter!! Op de top moesten we nog 20 minuten wachten (ontzettend koud!) voordat het een beetje licht was en uiteindelijk stonden we met ongeveer 15 man op de top. Met de eerste zonnenstralen op de top wat foto´s gemaakt met onze vlag (hadden hiervoor op de markt in La Paz een wit doek en tape gekocht). Ook konden we nu goed zien hoe hoog we stonden en op wat voor een richel. Het uitzicht was erg indrukwekkend. De lichten van El Alto en La Paz in het oosten, de Altiplano naar het zuiden, Lago Titicaca en de gehele Cordillera Real in het westen en de lage Yungas in het noorden/oosten. Helaas hingen er daar aardig wat wolken waardoor ook het zonnetje in het begin niet echt doorkwam.

Naar beneden over de richel met zicht was niet mijn favoriet en het ging dan ook erg langzaam. Je zat dan wel aan elkaar vast met een touw, maar ik heb niet echt het idee dat dat veel helpt. Misschien dat als de ene rechts van de richel valt, dat de middelste moet blijven staan en de derde aan de linkerkant van de berg af moet springen. De richel overleefd en daarna konden we op de terugweg goed zien langs en over welke gletsjers en spleten we waren gelopen op onze tocht omhoog. In de tweede hut alle uitrusting weer in onze rugzakken gestopt en daarna afgedaald naar de eerste hut. Dit was misschien wel het zwaarste stuk van de hele tocht, we zaten er allemaal helemaal doorheen en dan is steil afdalen erg zwaar. We arriveerden uiteindelijk rond 1000 in de laagste hut, waar we onze spullen inleverden en nog een lunch kregen. Daarna bracht een busje ons naar La Paz en keerden we doodop terug in ons oude hostel. Hier na een snelle douche het bed opgezocht en tot 1800 geslapen. Rond 2000 zijn we vervolgens naar het luxe appartement van Stephen gegaan, daar een pilsje gedronken en vervolgens opweg gegaan naar een goed restaurant om onze prestatie te vieren.