28-04: Dag 6

´s Ochtends werd ik wakker met ijs in mijn tent. Gelukkig waren er geen wolken te bekennen en kleurden de besneeuwde bergen achter ons deze ochtend rood. Om 0740 vertrokken we over de onverharde weg, de pas (4800m) over. Deze pas was de grens tussen de noord- en zuidkant van de Cordillera Real. Op de pas wat foto´s gemaakt en daarna in 1,5 uur over de onverharde weg afgedaald. Aan de kant van de Altiplano (de zuidkant) waren weinig wolken te bekennen en dus hadden we veel mooie uitzichten over de besneeuwde toppen links en rechts van dit dal en de Altiplano voor ons. Eerst daalden we links langs een meer af en vervolgens hoog rechts boven een ander meer. Aan het eind van dit meer hebben we lekker in het zonnetje zitten lunchen. Daarna moest er weer een rivier overgestoken worden. Dit keer helaas met schoenen. Een steen vond het nodig bij de gids te blijven liggen maar bij mij te kantelen waardoor ik uiteindelijk tot mijn knieen in de rivier stond. Dus met natte schoenen verder.

Daarna ging onze tocht verder links langs het derde meer in dit dal. Nu moest er weer een paar honderd meter geklommen worden. Vanaf de top van de heuvel hadden we een grandioos uitzicht over het Titicacameer en de Altiplano plus de refugio aan een meer waar we uiteindelijk zouden gaan kamperen. Op deze heuvel hadden we voor het eerst sinds dagen weer bereik, zodat onze gids Adolfo kon bellen om te melden dat we door het eten heen zaten. Na een korte stop links een volgend dal ingedaald dat overgestoken moest worden om de refugio te bereiken, dat is het nadeel als je in het verlengde van een bergrug loopt. Nadat hier de rivier weer zonder schoenen werd overgestoken, verliet Pedro ons om in La Paz eten te gaan halen en morgen terug te keren. Na de refugio toe volgde de derde pittige klim deze dag en uiteindelijk kwam ik doodop om 1630 aan. Gelukkig scheen het zonnetje op deze ´camping´ tot 1800 en had ik dus de nodige tijd om te herstellen en te relaxen. Het ´dak´ van mijn tent deze keer open gelaten zodat ik nog een tijdje met de enorme hoeveelheid sterren boven me naar wat muziek kon luisteren. Vanwege de kou deze keer als vierde laag maar met mijn regenjack in mijn slaapzak gekropen.

29-04: Dag 7

Deze ochtend konden we gelukkig wat sneller opwarmen omdat de zon al rond 0730 boven de bergen tevoorschijn kwam. Deze zon was ook wel nodig om de laag ijs van mijn tent te krijgen. Een ontbijtje zat er deze ochtend helaas niet in (7)(gelukkig had ik de nodige snacks meegebracht). Iets later dan normaal vertrokken we met zijn tweeen naar de volgende kampeerplaats. We begonnen bergopwaarst en deze keer konden we naast het Titicacameer, de Altiplano en de Cordillera Real ook de Huayna Potosi zien liggen en deze berg ziet er van een afstandje toch wel erg indrukwekkend uit! Na deze eerste pas volgde weer een dal dat we over moesten steken. Dit betekende dus eerst afdalen (richting weer een ander meer) en daarna weer omhoog richting een volgende pas. Gelukkig waren de passen vandaag niet al de hoog en hoefden we hemelsbreed niet zo´n grote afstand af te leggen. Er was vandaag dus tijd voor de nodige stops onderweg.

Iets onder de tweede pas van vandaag hadden we een prachtig uitzicht over een bergmeertje met daarachter de Condoriri en andere besneeuwde toppen van de Cordillera Real. Aan dit meertje zouden we vannacht gaan kamperen (zie foto met weerspiegeling). Om 1230 kwamen we vandaag al aan en dus hadden we de hele middag om te relaxen in de zon en onszelf en wat kleren te wassen. Op deze ´camping´, waar ik voor het eerst moest betalen (10 Bo), waren voor het eerst ook andere mensen. Een stel (met slechts dagrugzakken)met een gids, een kok en een man met vier ezels om de bagage te vervoeren. Mooie was dat dit stel slechts een uur meer hoefde te lopen vandaag, maar pas na 1700 aankwamen. Maargoed, het eten stond dan al klaar en ook de tent was natuurlijk al opgezet.

Natuurlijk waren zowel de man van de ezels als de gids ´amigos´ van Felix en zo werd de schade van het missen van het ontbijt al snel ingehaald. We kregen wat brood en ook stond er al vroeg in de middag soep op het programma (de kok en de man met de ezels kwamen namelijk uren voor de gids en de toeristen aan). Helaas bleek Pedro vandaag niet terug te keren (8). Hij bleek ´moe´ te zijn. We moesten tot 1730 wachten totdat iemand anders ons eten kwam brengen, voordat we aan het diner (meestal al rond 1700) konden beginnen. Ook bleek deze man geen nieuwe porter te zijn, waardoor Felix en ik de komende dagen al het eten met zijn tweeen moesten dragen (9). Ook kon ik natuurlijk zwaaien naar het geld dat ik Pedro had gegeven voor transport naar La Paz (10). Maargoed, eerst maar eens genieten van de kip (de eerste keer dat er vlees op het menu stond).

Daarna kwam Felix voor het eerst sinds drie dagen met zijn kaart van de Cordillera Real aanzetten. Wat bleek, we hadden de eerste 9 dagen in 7 afgelegd. Het bleek dat dag 4 en dag 6 dubbele dagen waren geweest (11). Vandaar dat ik er soms aardig doorheen zat. Dit alles was nodig geweest omdat we anders zonder eten waren komen te zitten.

30-04: Dag 8

Na een ontzettend slechte nacht (waarschijnlijk door de hoogte) werden we wakker met een prachtig uitzicht over het meer waarin de bergen weerspiegelden. Gelukkig was er ook vandaag weer vroeg zon om op te warmen na een ijskoude nacht. Redelijk laat vertrokken, links langs het meer op weg naar een gletsjermeer. Onderweg kwam ik voor het eerst in heel Zuid-Amerika tijdens een trektocht wild tegen (op vogels na dan). Ergens rond de 5000 meter blijken hertachtige beestjes te leven. Na een eerste stop aan de rand van het gletsjermeer bogen we naar rechts af richting de pas (5100 meter). Iets boven de pas lieten we onze rugzakken (gelukkig had Felix voor vandaag geregeld dat het extra eten met een van de vier ezels meeging) achter en klommen we richting een top van maarliefst 5300 meter. Vanaf de top natuurlijk geweldige uitzichten. La Paz, El Alto, de vulkaan Sajama (ongeveer 200 km verderop), de Altiplano, het Titicacameer en de Cordillera Real van de Illampu tot aan de Huayna Potosi, we konden het allemaal zien. Omdat het hier boven redelijk koud was, zijn we daarna snel afgedaald via de pas naar een nieuw dal waar we de nacht zouden doorbrengen. Ook op deze camping kwamen we lekker vroeg aan (1300 in tegenstelling tot de andere groep die er weer tot 1730 over deed) en konden we lekker in het zonnetje relaxen. Wel stond er vandaag er veel wind en dat maakte het zo koud dat ik een groot deel van de middag in mijn tent heb gelegen om wat verhalen van deze trektocht te schrijven. De uitzichten vanaf de camping waren trouwens weer geweldig.

01-05: Dag 9

Na weer een nacht vol draaien, wakker liggen en naar de wc gaan, kroop ik rond 0700 uit mijn tent voor een lekker ontbijtje. Daarna gingen Felix en ik op weg naar een volgende pas. Omdat de andere groep vandaag een andere route koos en we dus geen ezel hadden, werd mijn rugzak vandaag aangevuld met 3,5 liter kerosine (dat hadden we nodig om mee te koken). In het begin was de wandeling een beetje een kopie van eerdere dagen. Eerst op weg naar een pas waar we weer een korte stop maakten om uit te rusten en van de uitzichten te genieten (vanaf hier heb ik een prachtige foto van de Huayna Potosi gemaakt). Vervolgens staken we weer een dal over door eerst af te dalen en daarna naar een andere pas te klimmen. Deze tweede pas van de dag was weer de grens tussen de noord- en zuidkant van de Cordillera Real. Dit bleek ook wel te merken aan het weer, op het moment dat we na de pas het dal afdaalden liepen we in de mist. Het enige dat we de rest van de dag nog zagen waar kuddes lama´s. Vanwege het slechte weer de camping bij het meer Liwinusa maar overgeslagen en een stuk lager, waar het ook een stuk warmer was, onze tenten opgezet. Erg vroeg gegeten en daarna vanwege de regen (de eerste serieuze regen sinds 25-03) al om 1600 mijn tent ingevlucht. Naast het slaapmatje dat ik elke 2 uur opnieuw moet opblazen, bleek ook mijn tent zijn beste tijd gehad te hebben. De laatste nacht in mijn tent met regen was in Junin de los Andes (20-03)in Argentinie. Toen bleef alles nog droog, maar deze avond lekte het vooral aan het voeteneind via een naad naar binnen. En dan wordt het al snel erg nat in een enkellaags tentje.

02-05: Dag 10

Vanochtends was echt alles drijf en drijfnat. Tot overmaat van ramp duurde het tot 0900 voordat het zonnetje een beetje begon te schijnen en we alles konden laten drogen. Enige pluspuntje was dat we vanaf ons kampeerplekje rond 3500m de Huayna Potosi boven ons konden zien liggen. Met een tent die nog een beetje nat was en een drijfnat voeteneind van mijn slaapzak toch maar op weg gegaan. Eerst daalden we nog een stukje verder af in dit dal en net op het moment dat we, zo rond de 3000m, de eerste bomen en struikjes begonnen te zien, sloegen we rechtsaf via een onverharde weg omhoog. Na een uur lopen kwamen we hier Pedro tegen. Mijn gids Felix heeft over een paar dagen een nieuw contract en het was al in het begin afgesproken dat ik vanaf hier alleen verder zou gaan met Pedro. Helaas werd er hier ook duidelijk dat het nog maar 3 dagen lopen was richting Coroico. Na de twee dagen die we eerder al ingehaald hadden kwam het er op neer dat we nog een dag eerder aan zouden komen (12). Dagen waar ik natuurlijk al wel voor had betaald.

Vanaf het begin van de beklimming liepen we al in de mist en nadat we afscheid hadden genomen van Felix werd het er niet veel beter op. Na een uur klimmen maakte Pedro een lunch voor me klaar en ging hij aan iemand, die op een klein aardappel veldje aan het werk was, de weg vragen. Geen goede zaak. Toen hij terugliep voelde ik de bui al hangen, hij kende op dit verbindingstukje de weg niet zo goed (vanaf morgen zouden we de populaire Choro-trek naar Coroico volgen, die hij wel kende). Op het moment dat hij terug was, stelde hij voor om terug naar La Paz te gaan (13). Hij dacht dat ik na 10 dagen wel toe was aan een dagje rust, een lekker bed en een douche. Morgen zouden we dan vanaf La Paz de Choro-trek gaan lopen. Ik heb maar volgehouden dat ik dit ook een goede zaak vond (ik kende nou eenmaal niet de weg terug naar La Paz), maar voor mij was het na 13 punten natuurlijk wel afgelopen.

Dus liepen we terug naar de plek waar Felix ons had verlaten en gingen we op een bus wachten. Helaas zaten alle bussen, minibusjes en auto´s vol. Gisteren was het 01-05 (Labor day) en Bolivia zou Bolivia niet zijn als er ook maar iemand vandaag zou werken. In plaats daarvan keerde iedereen vandaag vanaf de festivals terug naar La Paz. Na 2,5 uur wachten stelde ik maar voor om een stukje omhoog te gaan lopen (dat had Felix ook gedaan). Hier kwamen we na een half uurtje lopen in een pueblo aan waar we een rit regelden naar El Alto. Deze rit duurde zo´n 1,5 uur en bracht ons via een onverhard weggetje van slechts 3 meter breed en met 39 haarspeldbochten uiteindelijk op de pas waar de eerste refugio ligt waar we een nacht hebben geslapen op weg naar de Huayna Potosi. Vanaf hier kende ik de weg dus weer. Uiteindelijk in El Alto maar voor de veilige optie gekozen, een taxi naar La Paz. Helaas moest ik voor zowel het minibusje als de taxi ook voor Pedro betalen (14). In La Paz was de agency van Adolfo Andino helaas gesloten (hij had natuurlijk wel een probleem) en heb ik met Pedro afgesproken om morgenochtend om 0800 bij dezelfde agency te staan. Hij dacht natuurlijk nog steeds dat ik serieus nog verder wilde lopen. Daarna snel mijn oude hostel (Sol Andino) opgezocht, schandalig lang gedouched en wat gegeten in de pizzaria waar ik al een paar keer eerder had gegeten. Daarna natuurlijk erg vroeg gaan slapen.

03-05: La Paz

Vandaag erg vroeg wakker, zat waarschijnlijk nog in het ritme van de trektocht, en dus ook vroeg ontbeten. Niet geheel verrassend bleek er geen spoor van Pedro te bekennen bij de agency om 0800. Een half uurtje gewacht en daarna ben ik maar op weg gegaan naar het postkantoor. Dit was weer voor niets, voor de tweede keer is mijn bankpasje ergens blijven hangen. Uiteindelijk, na een telefoontje, ging de agency om 0930 open en trof ik hier Pedro en een onbekende man aan. Deze had al snel door dat het voor mij oorlog was en was zo verstandig om van niks af te weten. Gelukkig kreeg ik mijn tas wel snel terug en kon ik na een tijdje aandringen bellen met Adolfo Andino zelf. Morgen om 1600 zou hij er wel zijn. Na het telefoontje werd al snel duidelijk gemaakt dat er voor mij vandaag niks te halen was.

De rest van de dag bezig geweest om een back-up van mijn foto´s te maken, wat deze keer wel lukte. Ook nog even naar huis gebeld en de nodige informatie ingewonnen voor transfers en tours naar Rurrenabaque. De boot-, mountainbike- en raftingtours bleken niet op de goede dagen te vertrekken (nadeel als je alleen reist is dat je een groep nodig hebt) en de bus (slechts 85 Bo) zou een wel erg oncomfortabele rit van 20 uur worden. Na lang wikken en wegen maar besloten om voor 05-05 een vlucht naar Rurrenabaque te boeken voor 581 Bolivianos. Verder nog als lunch een hamburger met frietjes op, met een flesje drinken en een bus pringles op mijn kamer naar Barcelona - Real Madrid gekeken en ´s avonds heerlijk gegeten. In een zaakje waar ik eerder al een keer een enorme sandwich had gegeten voor erg weinig geld, had ik nu een tomatencreme-soep, als hoofdgerecht lama en als nagerecht een warme chocolate cake. Inclusief drinken voor slechts 7 euro. Na 11 dagen simpel eten was ik wel even toe aan iets lekkers.

04-05: La Paz

Vanochtend eerst mijn was opgehaald en daarna een begin gemaakt aan een marathon updates schrijven op reismee.nl. Tussendoor af en toe een pauze genomen om nog wat telefoontjes naar Nederland te plegen (in La Paz slechts 5 eurocent per minuut)en te lunchen in hetzelfde zaakje waar ik gisteren in de avond heb gegeten. Deze keer een sandwich met Jugo de Manzana. De appels worden eerst netjes geschild en daarna geperst, veel verser kun je het niet hebben toch! Ook heb ik nog even naar de eerste helft van Man Utd - Schalke ´04 zitten kijken.

Om 1600 was het dan tijd om naar de agency te gaan. Uiteindelijk hoefde ik slechts tot 1605 te wachten en zag ik tot mijn opluchting Adolfo Andino zelf en mijn gids Felix. Uiteindelijk komt het er op neer dat ik van de 7 dagen die ik teveel had betaald (ik kwam terug na 11 ipv 18 dagen) het grootste gedeelte terug krijg. Ook was ik blij Felix nog even te zien. Door alle problemen had ik hem nog geen tip gegeven en die verdiende hij wel na al die dagen. Deze gids verdient slechts 95 Bolivianos (ongeveer 9 euro) per dag. In eerste instantie had ik met hem afgesproken dat ik hem zou bellen als ik terug zou zijn uit Coroico, maar dat liep natuurlijk allemaal even iets anders.

Nu ben ik net terug van mijn zoektocht naar een kaart van de Cordillera Real. De andere trektochten die ik heb gemaakt zijn redelijk populair en de routes daarvan zijn goed terug te vinden op het internet. Van deze route was daarvan geen sprake, dus ben ik blij dat ik een kaart heb kunnen vinden waar mijn route opstaat. Na alle problemen gisteren en eergisteren kan ik, ook na het zien van de foto´s, nu eindelijk genieten van een prachtige en unieketocht die ik heb gemaakt. Alleen heb ik helaas Coroico niet gehaald en dat was natuurlijk wel het doel. De laatste dagen afdalen richting de jungle heb ik nu gemist. Maar aan de andere kant is er nu meer tijd over om naar de jungle te gaan en nog wat meer tijd daar door te brengen.

Zo, nu ben ik eindelijk bij (ga alleen nog even een korte beschrijving bij de foto´s zetten) en ga ik op weg naar mijn favoriete restaurantje hier in het centrum. Morgen volgt dan de vlucht naar Rurrenabaque!