Brazilie

Het laatste verhaal om de site helemaalcompleet te maken!

27-05: Quijarro - Corumba - Pantanal

Na een nachtrit door de middle of nowhere, enkele stops en slechts een beetje slaap stapte ik 's ochtends vroeg in Quijarro erg duf uit de bus. In dit grensdorpje viel verder niks te beleven en dus pakte ik direct een taxi naar de grens met Brazilië. Daar eerst mijn laatste Bolivianos ingewisseld voor Reais (waar ik door een rekenfout nog winst op maakte) en daarna nog een kwartiertje gewacht voordat de Boliviaanse douane wakker was. Onderweg naar Corumba (tussendoor nog lang moeten wachten op een Braziliaanse stempel) kwam ik twee andere backpackers tegen van wie er eentje Portugees sprak. Dat was erg handig, want ik was er al snel aardig gekomen dat het een aardige handicap is als je de taal niet spreekt. Met dank aan deze backpacker dus redelijk makkelijk op het busstation van Corumba aangekomen zonder eigenlijk een goed idee te hebben van wat ik nu wilde gaan doen. Ik kon kiezen tussen een bus naar Campo Grande, in Corumba blijven of naar het Pantanal (grootste wetlands in Zuid-Amerika) gaan. Omdat ik op het busstation werd aangesproken door iemand die me een tourtje naar het Pantanal wilde aansmeren, leek het erop dat het optie 3 ging worden.

Ondanks dat ik me al snel een beetje ergerde aan deze man die wel erg vaak my friend zei en ook wel erg veel brothers bleek te hebben, leek het me wel wat om voor 350 Reais voor 4 dagen naar het Pantanal te gaan. Had ik eerst natuurlijk wel wat geld nodig. Dus ging ik bij een van zijn vele brothers achterop de brommer (kreeg trouwens voor het eerst een helm) richting het centrum voor de HSBC-bank. Ik was al door andere reizigers en de Lonely Planet gewaarschuwd dat de meeste Braziliaanse banken het niet zo op buitenlandse pasjes hebben (ondanks de visa, cirrus en mastercard stickers), maar toch had ik niet verwacht dat het zoveel problemen zou geven. Alle vier de banken in het centrum van Corumba gaven aan mijn pas (een credit card nota bene) niet te kunnen lezen. Omdat ik toch wel graag extra geld wilde hebben (naast een redelijk grote hoeveelheid die ik uit voorzorg al had gewisseld in Bolivia), zijn we met de brommer terug gereden naar Bolivia en heb ik het daar bij een Boliviaanse bank geprobeerd. Helaas bleek dit net de enige Boliviaanse bank te zijn die in het hele land al mijn transacties weigerde en nadat ik het tegen beter weten in toch maar even had geprobeerd zijn we weer terug gereden naar het busstation. Daar kwam de verkoper met een oplossing. Naast het geld dat ik al had kon ik voor hem wel twee bustickets kopen die hij dan wel door zou verkopen. Na enig twijfelen ben ik hier maar op in gegaan en tot mijn grote verbazing lukte het zonder problemen om met mijn credit card aan twee bustickets te komen. Op deze manier had ik weliswaar nog maar een kleine 20 euro over, maar zou ik na afloop van de tour in de grote stad Campo Grande naar een hostel worden gebracht waar ik dan ook nog een gratis nacht zou kunnen verblijven (ja, ze hebben hier zo allemaal hun connecties en vriendendiensten).

Zo kon ik dus uiteindelijk aan het begin van de middag met de bus mee in de richting van Campo Grande en werd ik twee uur later (en een toekan verder) gedropt op de splitsing naar de Estrada Parque, de weg die dwars door het Pantanal loopt. Daar stonden twee gidsen en twee jeeps mij en enkele medepassagiers op te wachten. Ook wij zelf moesten hier nog ruim een uur wachten totdat ook de toeristen uit Campo Grande en Bonito waren gearriveerd. Daarna volgde een kort ritje naar ons verblijf, dat op slechts 7 kilometer afstand van de doorgaande weg en aan de Rio Miranda lag. Direct na aankomst zag ik al de eerste grote rode ara's in de bomen naast ons verblijf en een half uur later gingen we op weg om rond zonsondergang naar dieren te gaan zoeken. Deze ‘jeepsafari' die mij was beloofd startte helaas te laat om de zonsondergang te zien en de truck (die we zoals later bleek altijd moesten aanduwen omdat deze anders niet startte) die ervoor gebruikt werd maakte zoveel kabaal dat alle dieren een kwartier van tevoren waren gevlucht. We kwamen dan ook niet verder dan een paar ogen van een van de 40 miljoen kaaimannen die het Pantanal rijk is. Na een uurtje waren we weer terug en stond er een lekker buffet klaar in de eetzaal en daarna heb ik vroeg mijn bed opgezocht (ik kwam namelijk uit een nachtbus deze ochtend).

28-05: Pantanal

Deze ochtend begonnen we na het ontbijt van 0600 om 0700 (we beginnen zo vroeg omdat het hier momenteel van 0500 tot 1700 licht is. Ondanks dat ik al een hele tijd naar het oosten aan het reizen ben is de klok nog steeds niet verzet) met een boottocht over de Rio Miranda. In totaal 3,5 uur over deze grote rivier gevaren, waar we vooral een hoop vogels en een enkele kaaiman zagen. Verder zagen we helaas geen dieren en dat komt waarschijnlijk omdat het water nog zo hoog staat. Na 1979 en 1997 hebben ze afgelopen regenseizoen een recordhoeveelheid neerslag gehad en op dit moment is het water langzaam aan het zakken. Door het vele water wat er nu nog staat staan de oevers van de grote rivieren nog onder water en kunnen wij eigenlijk verder geen kant op. Zo kunnen we bijvoorbeeld ook niet de camping bereiken waar deze organisatie normaal overnacht omdat de weg nog altijd onbegaanbaar is (water heeft een hoop bruggen weggeslagen). Natuurlijk is dit mij van tevoren niet verteld, anders had ik dit uitstapje misschien wel overgeslagen.

Na een korte siësta en een lunchbuffet kregen we tot 1500 in de middag vrij om te doen waar we zin in hadden. Had er waarschijnlijk meer mee te maken dat we vanwege het vele water toch niet veel konden doen en dat de gidsen zelf een uitgebreide siësta wilde houden. De vrije tijd gebruikt om naar de parkietjes te kijken die in dezelfde bomen zaten als gisteren de ara's (vruchten in deze boom zijn erg populair onder papagaaien) en een stukje de zandweg af te lopen (hier kwamen we een gordeldier tegen). 's Middags gingen we dan de prachtige rivier weer op om te gaan vissen op piranha's. Het eerste uur lukte dit niet, maar daarna sloegen zowel de gids als ik de eerste piranha aan de haak. Uiteindelijk hadden we er met zijn allen een stuk of 10 en zodoende hadden we een lekker diner. Op de terugweg naar ons kamp zagen we vanuit de boot nog drie apen en een stuk of vijf toekans (prachtige kleine zwart-witte vogels met een erg grote felgekleurde snavel). De piranha's smaakte erg goed tijdens het avondeten en nu ze niet meer hapten konden we ook de enorme tanden van deze kleine visjes goed zien. De rest van de avond doorgebracht met kaarten en kletsen met de gezellige groep.

29-05: Pantanal

Nog voor het ontbijt van 0630 zag ik weer een groep rode ara's die elke ochtend hetzelfde rondje lijken af te leggen. Door het vele kabaal dat deze grote papagaaien maken zijn ze erg makkelijk te vinden. Na het ontbijt volgde een half uurtje hobbelen (en onderweg uitstappen voor een van de houten bruggen die ze niet vertrouwden) in de truck over de Estrada Parque. Uiteindelijk werd de truck op een klein heuveltje geparkeerd zodat we deze weer makkelijk konden aanduwen en gingen we te voet verder. In totaal hebben we twee uur rondgelopen door zowel jungle als open land waarbij we af en toe tot aan onze knieën in het water stonden. Op onze tocht kwamen we een paar coatis, apen, wilde varkens en enkele vogels tegen. Op de terugweg naar de truck liep ik voorop door het water en zag ik vlak voor mijn voeten een kleine slang in het water liggen. Volgens de gids ongevaarlijk en toen hij de slang wilde pakken vluchtte deze in zijn hol.

Terug in ons kamp stond er alweer een lunch klaar en na de lunch ben ik er zelf twee uur op uit getrokken. Meer dan op en neer over de Estrada Parque lopen kon ik niet, maar toch kwam ik zo alleen en zonder het kabaal van de truck het een en ander tegen. Een gordeldier liep in de berm langs de weg en bij de vele houten bruggen die deze zandweg kent lagen elke keer enkele kaaimannen. Ook vlogen daar de nodige ijsvogels rond. Toen ik om 1500 weer terug in het kamp was, bleek dat ik niet, zoals beloofd, elke keer een andere activiteit ging doen, maar dat ik me gewoon bij een andere groep moest aansluiten. Ik bleef namelijk vier in plaats van de gebruikelijke drie dagen en daardoor kon ik nu niks anders doen dan nog een keer gaan vissen. Op zich erg relaxed zo rond dobberen in een bootje, maar dat is toch niet helemaal waar ik voor was gekomen. Deze keer ving ik drie piranha's en kwamen we iets na zonsondergang terug waardoor mijn voeten helemaal waren opgegeten door de muggen. 's Avonds met de groep gezellig zitten kaarten.

30-05: Pantanal - Campo Grande

Deze ochtend kon ik wederom niet kiezen en dus volgde weer een wandeling door het Pantanal. In ieder geval gingen we vandaag op een andere plaats lopen en om daar te komen zaten we ongeveer 1,5 in de truck. Na ruim 25 kilometer moesten de schoenen weer uit (mensen die op schoenen ipv slippers liepen deden hier maarliefst tien minuten over) en daarna hadden we nog slechts drie kwartier over om rond te lopen. Landschappelijk zag het er leuk uit, maar verder zagen we slechts een flits van een gordeldier en drie varkens, mede doordat enkele mensen in de groep hun mond niet konden houden. Eenmaal terug bij de weg bleek de truck er niet te staan en moesten we nog een uur onder de brandende zon (die volop schijnt sinds ik in Brazilië ben) over de weg lopen. Vlak voor het punt dat de weg onbegaanbaar wordt vanwege het water vonden we zowel de truck als de chauffeur bij een boerderij. Daarna reden we in twee uur terug naar de Rio Miranda voor mijn laatste lunch hier en kon ik mijn tas weer in gaan pakken.

Omdat ik niet genoeg geld heb voor een busticket naar Campo Grande, had ik gevraagd of ik gebruik kon maken van het minibusje van het toeristenbureau dat ook een hostel heeft. In Corumba werd mij verteld dat dit geen probleem was en dat ik deze transfer dan in het hostel met mijn credit card kon betalen. Na de lunch kwam Max (de manager in het kamp en ver en veruit de slechtste en meest ongeïnteresseerde gids die ik ooit zal tegenkomen) mij vertellen dat er geen ruimte voor mij was in het minibusje. Toeristen uit een ander kamp hadden al voor deze transfer betaald (ons was niets gevraagd) en zij hadden natuurlijk voorrang. Nadat ik mijn probleem had uitgelegd bleek er ineens wel plek te zijn. Dus ging ik na de lunch met de rest op weg naar de splitsing waar we een paar dagen geleden ook waren opgepikt. Daar bleken er toch meer mensen te zijn dan de 12 die in het minibusje passen. Gelukkig werd dit een paar andere mensen ook duidelijk en zij pakten de bus die ook nog eens eerder aan kwam. Zo was er dus ruimte voor mij in het minibusje. Omdat de chauffeur geld wilde zien dat ik niet had, stopte hij onderweg nog bij twee banken (waaronder weer een HSBC-bank) waar ik tevergeefs heb geprobeerd te pinnen. Dus kon ik voor de zoveelste keer hetzelfde probleem uitleggen en nadat ook deze man weer moeilijk deed kon ik dan toch eindelijk zonder problemen bij het hostel voor de transfer betalen. Hier werkt mijn credit card namelijk wel. Het hostel zelf (waar ik wel een reservering voor had) bleek vol te zitten en ook kon ik fluiten naar mijn gratis overnachting. Ik had namelijk geen voucher (terwijl hiervoor iedereen zei dat ik die niet nodig had toen ik ernaar vroeg). Gelukkig regelde het hostel wel een andere overnachting voor me in de buurt. Maar door het vele water in het Pantanal, de geldproblemen, maar vooral de liegende Brazilianen is een van de grote hoogtepunten van Zuid-Amerika een beetje tegen gevallen.

31-05: Campo Grande - Bonito

Vandaag stond ik op met het gevoel dat het wel eens de laatste dag zou kunnen gaan worden. Na het ontbijt ging ik proberen geld te pinnen. Omdat ik hier een hard hoofd in had, nam ik ook alvast mijn paspoort, mijn e-ticket en het adres van TAM (de Braziliaanse luchtvaartmaatschappij waarmee ik naar Europa zou vliegen) mee. Bij de eerste drie banken lukte het wederom niet om geld uit de pinautomaten te krijgen en ook wilden ze me, net zoals in Corumba, niet verder helpen. Zelfs al zit in je nood, op vertoon van een credit card en een paspoort krijg je hier in Brazilië geen geld. Onderweg naar Citibank (de enige grote bank in Brazilië die ik nog nergens was tegengekomen) probeerde ik het toch nog maar een keer bij een HSBC-bank en wonderbaarlijk genoeg lukte het hier dan toch. Meteen maar het maximale bedrag uit voor vandaag uit de automaat gehaald.

Terug in het hostel was ik natuurlijk erg opgelucht en regelde ik meteen een transfer naar Bonito. De tijd voordat het minibusje vertrok heb ik gedood met boodschappen doen (sinds lange tijd weer eens een supermarkt), internetten, douchen en inpakken. In Bonito werd ik bij weer een Ecological hostel (zelfde organisatie als touroperator in het Pantanal en hostel in Campo Grande) afgezet. Voor het eerst kwam ik hier een aardige en behulpzame Braziliaanse eigenaar tegen die niet alleen op mijn geld uit was. Verder was het ook een gezellig en goed hostel met een tuin vol hangmatten. Ook kwam ik in dit hostel weer mensen tegen die ik had ontmoet tijdens de dagen in het Pantanal.

01-06: Bonito

Op aanraden van een Duits stel voor vandaag de tour naar de Rio da Prata geboekt. Met vier man gingen we met een taxi op weg naar de estancia vanwaar de tour zou starten. Voor het begin van de tour moest ik iets tekenen dat als ik me aan een steen zou stoten of opgegeten zou worden door een van de kaaimannen, de touroperator niet aansprakelijk was. De eerste keer dat ik dit tegenkom in Zuid-Amerika. Daarna was het tijd om de wetsuits aan de trekken en met een jeep een stukje richting de rivier te rijden. Voordat we daadwerkelijk de rivier in konden, liepen we eerst nog door een mooi stukje jungle. Vervolgens gingen we een voor een de gids achterna en lieten we ons met de stroming meevoeren door deze kraakheldere en warme rivier. Van de ongeveer 30 soorten vis (plus de kaaimannen) die er in deze rivier leven vielen vooral de vier grote (waaronder een blauwe en een gele) in het oog. Verder is het qua vis natuurlijk wel iets minder dan een koraalrif, maar het bijzondere is hier natuurlijk dat je in een ondiepe rivier zwemt en dat je, als je je hoofd boven water steekt, de jungle ziet.

Halverwege werd de stroming zo sterkt dat we de rivier even moesten verlaten om een stukje te lopen, voordat we verder konden genieten van de visjes. Op het laatst kwamen we vanuit de zijrivier waarin we zaten in de wat grotere, iets minder heldere, maar vooral koudere Rio da Prata terecht en zwommen we nog een paar honderd meter door. Het laatste stukje over deze rivier legde we met een bootje af en daarna keerde we weer met een jeep terug naar de estancia. Daar kregen we tijd om wat te relaxen, in het zonnetje te zitten en te eten. De dure lunch die werd aangeboden maar overgeslagen en in plaats daarvan mijn zelfgemaakte sandwiches opgegeten. Aan het eind van de middag keerden we weer terug naar Bonito en daar heb ik voor 03-06 alvast een ticket gekocht in de richting van Foz do Iguacu.

02-06: Bonito

In de omgeving van Bonito zijn er nog talloze andere rivieren en andere toeristische hoogtepunten die je kunt bezoeken, maar omdat deze allemaal op privéterrein liggen en ik niet twee dagen achter elkaar een dure tour kan veroorloven, ben ik vandaag met een mountainbike op weg gegaan naar de Balnereo Municipal. Deze, een stuk goedkopere, zwemplaats die op gemeentegrond ligt bestaat uit een prachtige rivier vol vis (die hier helaas wel gevoerd worden), een grasveld om wat te relaxen, een volleybalveld en de nodige restaurantjes. Zo doordeweeks buiten het hoogseizoen is hier echter weinig te beleven en dat maakte het wat saai. Ook was het, ondanks het zonnige weer, iets te fris om een duik te nemen in de koude rivier. Wel zag ik in de jungle rondom te rivier deze ochtend twee aapjes en twee ara's (naast de rode nu ook de blauwgele). Aan het eind van de middag, nadat ik weinig had gedaan vandaag, ben ik weer de kleine 10 kilometer teruggefietst op een erg slechte mountainbike. Na de gebruikelijke pasta heb ik 's avonds nog een hele tijd in de hangmat doorgebracht voordat ik mijn bed op heb gezocht in de slaapzaal die ik deelde met de Belg Jan en een Duitser.

03-06: Bonito - Dourados

's Ochtends lekker uitgeslapen en na het ontbijt tot 1400 niet veel anders gedaan dan wat muziek luisteren in een van de vele hangmatten hier en wat op het internet zitten. Daarna was het tijd om naar de busterminal te lopen, voor de bus van 1430 richting Dourados. Ik wil naar Foz do Iguaca, en waar ik dacht dat het het beste was om via Campo Grande te gaan, vertelden ze me hier dat ik beter over Dourados kan rijden (zou sneller en goedkoper zijn). Enige probleem was dat ik echt geen idee had waar dit dorpje of deze stad ergens lag. Maargoed, na zes saaie uren in de bus kwam ik aan in de stad Dourados en op het busstation kon ik een busticket kopen naar Foz do Iguacu. Helaas vertrok deze bus pas om 0010 en moest ik dus de nodige uren doorbrengen op de stoeltjes van dit busstation. De tijd gedood met het kijken naar Portugese films waar ik dus niks van snap en uiteindelijk kwam mijn bus om 0100 aanzetten en kon ik een van de ongezelligste plekken van mijn reis verlaten.

04-06: Dourados - Cascavel - Foz do Iguacu - Puerto Iguazu

In de nachtbus (die om 0100 vertrok) heb ik tot ongeveer 0630 geslapen. Ondanks dat ik een kaartje tot Foz do Iguacu had, moest ik er in Cascavel uit om over te stappen op een andere bus. In een land waar je de taal niet spreekt is het dan wel lastig om er achter te komen waar dat Cascavel dan precies ligt. Gelukkig bleek Foz niet al te ver meer te zijn en kwam ik daar na 2 uur in bus nummer 3 aan. Op het (alweer) erg grote busstation (Rodoviaria) heb ik een stadsbus gepakt naar de TTU (Terminal de Transporte Urbano). Daar (met dank aan de Lonely Planet) vond ik al snel een bus naar Puerto Iguazu, dat aan de andere kant van de grens in Argentinie ligt. Voor mij was het beter daar naar toe te gaan omdat ik nog wat Argentijns geld over had, alles in Argentinie een stuk goedkoper is, ik daar de taal spreek en ik toch ook de Argentijnse kant van de watervallen wilde gaan bezoeken. Om in Argentinie te komen moest ik eerst een exit-stempel halen bij de Braziliaanse migratie en vervolgens de volgende bus (kwartier later) pakken die gelukkig wel wachtte bij de Argentijnse migratie waar alles veel efficiënter gaat. In Puerto Iguazu had ik al een reservering gemaakt voor het Hostel Park Iguazu, dat slechts 30 Argentijnse Pesos per nacht kostte. Het hostel was wel van alle gemakken voorzien, maar ze hadden er verder niks aan gedaan om het er een beetje gezellig te maken. Gelukkig lag het slechts twee blokken van het busstation. Ik kwam hier rond twee uur in de middag aan en ik had dus nog een halve dag over. Waar ik dacht dat het hier in Puerto Iguazu wel erg druk zou zijn met zo'n toeristisch hoogtepunt om de hoek, was het hele stadje deze zaterdagmiddag uitgestorven. Ik was dan ook snel uitgekeken en na wat boodschapjes heb ik het hostel maar weer opgezocht. Ondanks het stralende weer (wat het al dagen is) is het hier in de winter, en een stuk zuidelijker dan de laatste weken, helaas veel de koud om van het zwembad in het hostel gebruik te maken. De rest van de dag dus maar in het wat ongezellige hostel rondgehangen en wat op het internet gezeten en mijn dagboekje bijgewerkt. Gelukkig kon ik uitkijken naar een van de grote hoogtepunten in Zuid-Amerika!

05-06: Puerto Iguazu

Na een ontzettend karig ontbijt (twee sneetjes stokbrood met wat boter en jam en een lauwe kop thee) pakte ik al om 0820 de bus (15 AR pesos voor een retourtje) naar het National Park Iguazu. Ik hoopte zo de grote drukte een beetje voor te zijn. Dat bleek een beetje tegen te vallen toen ik bij de Efteling-achtige ingang aankwam, er waren namelijk al meerdere bussen vol toeristen voor me. Daarom maar besloten de Garganta del Diablo (Devil's Throat) voor de volgende dag te bewaren en te beginnen met de ‘nature-trail' in het nationale park. Hier kan ik kort over zijn, dit viel erg tegen. Het ‘wandelpad' door het stukje Atlantische regenwoud was zo breed dat het ook door jeeps kon worden gebruikt (om toeristen die daar teveel geld voor neerleggen aan het einde van het pad af te kunnen zetten om vervolgens een stukje in het regenwoud te lopen waar je zonder gids niet mag komen), de waterval aan het einde van het pad stond bijna droog, het meertje onder de waterval nodigde met iets van 10 graden niet uit om te zwemmen en de enige dieren die ik zag kwamen bedelen voor eten. Gelukkig kon ik de grote watervallen al horen en was het ook vandaag stralend weer. Genoeg reden dus om op de terugweg stevig door te lopen op weg naar een van de vele routes die je langs de vele ‘miradors' leidt. Deze routes voeren allemaal over erg toeristische ijzeren loopbruggen en geven je zowel prachtige uitzichten van erg dichtbij als de grotere overzichten. Vandaag heb ik de ‘lower-trail', de route op Isla San Martin (dat met een gratis bootje te bereiken is) en de ‘upper-trail' gelopen. Bij elke uitzichtpunt kon ik wel een uur blijven staan, deze normaal al prachtige watervallen zagen er vandaag met de stralende zon en de vele regenbogen onwerkelijk uit. De enige reden dat ik af en toe weer een stukje doorliep was dat ik op sommige punten drijfnat werd van al het water dat opspatte.

Even enkele cijfertjes over deze watervallen. De gemiddelde hoeveelheid water die gezamenlijk door de 275 watervallen (over een afstand van 2,7 kilometer en een hoogte van 60 tot 82 meter) stroomt is 1750 m3 per seconde. In de recordjaren van 1982 en 1992 stroomde er maarliefst 39000 m3 per seconde door de Iguazu Falls waardoor ook een groot gedeelte van de loopbruggen is verdwenen. In 1978 echter, was het zo droog dat zelfs de San Martin waterval (na de Garganta del Diablo de grootste waterval) bijna droog stond. Tegenwoordig hangt de hoeveelheid water die door de rivier stroomt erg af van een dam stroomopwaarts.

Rond 1700 was ik voor vandaag wel uitgekeken en nadat ik nog even een bezoekje had gebracht aan het bezoekerscentrum voor enkele leuke cijfertjes, feiten en foto's verliet ik om 1800 het park. Vanaf het busstation in Puerto Iguazu direct door gegaan naar de supermarkt (om lunch voor morgen in het park te kopen) en een restaurantje waar ik een pizza heb gegeten. Daarna lekker vroeg gaan slapen.

06-06: Puerto Igauzu

Vandaag dag 2 van de watervallen aan de Argentijnse kant. Je kunt alles wel in 1 dag proppen, maar dan moet je je wel een beetje haasten. Ook is het kaartje op de tweede dag voor de helft van het geld (50 ipv 100 Argentijnse pesos). Om vandaag dan toch echt voor de grote groepen touringcars te zijn pakte ik de bus al om 0800. Een half uur later zat ik in het treintje in het Nationale Park die me naar het begin van de route naar de Garganta del Diablo bracht. Deze waterval, in het Engels Devil's Throat, is de grootste waterval van allemaal. Met helaas bewolkt en redelijk fris weer kwam ik dan ook echt als eerste aan bij deze indrukwekkende waterval. Vanaf de Argentijnse kant sta je ontzettend dichtbij aan de bovenkant van deze waterval. De helft van de 82 meter hoge waterval zie je niet door al het water dat er opspat, maar de kracht waarmee het water hier naar beneden komt is erg indrukwekkend. Naar dit geweld en het geluid van deze U-vormige waterval kun je uren kijken en luisteren. Helaas had ik vandaag mijn regenjack thuis gelaten en zo zonder zon kreeg ik het na een half uur behoorlijk koud. Tijd om mezelf en mijn camera op te laten drogen en met het treintje weer terug te gaan naar de andere kant van het park. Hier net zoals gisteren nog even rondgelopen over de ‘lower-trail' en het San Martin eiland (waar het altijd een stuk rustiger is en je lekker op het strandje, helaas vergezeld door wat ondefinieerbare insecten, naast de rivier met uitzicht op enkele watervallen kan lunchen). Een populaire boottour, waarin je met een speedboot zowat onder de watervallen door vaart, maar overgeslagen vanwege het frisse weer. Verder was ik net zoals gisteren niet weg te slaan bij de vele ‘miradors'. Aan het einde van de middag ben ik nog een keer het treintje ingestapt om nog een kijkje te nemen bij de Devil's Throat. Hier had ik dit uitzichtpunt weer een hele tijd voor me alleen (wat toch wel uniek is) omdat iedereen het na vijf minuten weer voor gezien had omdat ze het koud kregen. Het is niet de mooiste waterval van allemaal, maar toch zeker wel de indrukwekkendste. Hierna was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen van de Argentijnse kant van de Iguazu watervallen en weer richting het stadje terug te keren. Daar in een restaurantje zitten eten en afgesloten met een heerlijk ijsje. Een klein beetje geld overhouden in een land waar je niet meer terug komt heeft zo zijn voordelen! Verder zijn er hier op dit moment en zeker in mijn hostel maar weinig backpackers te vinden en is het hier dus 's avonds helaas een beetje saai. Er zat dus niets anders op dan maar weer vroeg mijn bedje op te zoeken.

07-06: Puerto Iguazu - Foz do Iguacu

Nadat ik lekker had uitgeslapen deze ochtend ben ik na het ontbijt naar de supermarkt gegaan om mijn laatste Argentijnse geld op te maken. Daarna was het tijd om te bus naar Foz do Iguacu te pakken. Na een nieuwe exit- en entry-stempel kwam ik weer aan op de TTU. Daar moest ik even zoeken naar het hostel waarvoor ik had gereserveerd, dat slechts op een paar blokken afstand lag van de busterminal. Gezellig en net hostel waar ze eindelijk eens een keer Engels spraken (en dat is heel wat in Brazilie). Helaas annuleerde bijna iedereen voor deze avond zijn of haar reservering omdat er vanwege de uitbarsting van de Puyehue vulkaan (deze vulkaan ligt 130 km ten zuiden van Pucon en 90 km ten westen van Bariloche) in Chili op dit moment hier, 2300 kilometer verderop, geen vliegverkeer mogelijk is. Hierdoor was ik zowat de enige die deze avond in dit hostel zou slapen. Na een late lunch in het hostel de rest van de middag slenterend doorgebracht in het centrum van de grote stad Foz do Iguacu, zoals alle steden hier druk, smerig en verder erg westers.

08-06: Foz do Iguacu

Vandaag stond de Braziliaanse kant van de Iguazu watervallen op het programma. Eerst heb ik me het ontbijt erg goed laten smaken (brood, cake, fruit en cereals) en vervolgens ben ik een blok verderop op de bus naar het nationale park gaan wachten. Een uur (!) en slechts ruim 20 kilometer verderop stond ik dan voor de ingang van het nationale park. Nadat ik hier een kaartje had gekocht moest ik nog een stuk met een bus mee die me aan het begin van de wandelroute afzette. Zo rijden er dus tientallen bussen door dit stukje nationaal park, alleen maar omdat de meeste toeristen de lui zijn om een stukje te lopen. Het eerste stukje van de route heb ik redelijk snel afgelegd. Vanaf daar had je weliswaar van veraf een mooi overzicht over het Argentijnse deel van de watervallen, maar het meest indrukwekkende deel lag toch zeker aan het eind van de route. Daar stond je midden tussen de watervallen met iets verderop een mooi uitzicht over de Garganta del Diablo. Omdat vandaag ook het zonnetje weer scheen, gaf dit weer prachtige plaatjes. Na een uurtje ben ik een stukje omhoog gelopen om weer op te drogen, op te warmen en wat te eten. Omdat ik er nog steeds geen genoeg van kon krijgen, ben ik daarna weer terug gegaan om nog 1,5 uur vanaf boven te genieten van de watervallen.

Daarna was het tijd om de watervallen de verlaten. Ik wilde namelijk ook nog het vogelpark, dat tegenover de ingang van het nationale park ligt, bezoeken. In het vogelpark hadden ze een aantal kooien waar je zelf doorheen kon lopen en op die manier kon je erg dicht bij verschillende vogels komen. Vooral leuk om zo enkele vogels van dichtbij te zien die ik in de natuurlijk al van wat verder af heb kunnen zien, zoals bijvoorbeeld een toekan en een blauwgele ara.

Eenmaal terug in mijn hostel stond er een feestje op het programma. Daar waren namelijk Braziliaanse hotdogs klaar gemaakt en was zoals elke avond de bar geopend. Gelukkig waren er vandaag weer veel mensen aangekomen en hebben we het lekker laat gemaakt in de bar, waar we ons met een pooltafel en leuke muziek goed hebben vermaakt.

09-06: Foz do Iguacu

Vandaag met twee mensen uit mijn hostel die ik gisteravond heb leren kennen op weg gegaan naar de Itaipu dam. Dat is de op een na grootste dam ter wereld en de grootste waterkrachtcentrale ter wereld. Om hier te komen, hebben we eerst bij de TTU een bus gepakt die als eindbestemming Itaipu had. Daar konden we snel mee met een wel erg toeristische tour. In een dubbeldekker vol toeristen werden we in een uurtje rondgereden langs de meest interessante punten en daarbij kregen we natuurlijk de nodige uitleg. Enkele interessante feitjes: dam is 8 km lang en 200 meter hoog; de waterkrachtcentrale bestaat uit 20 turbines waar elk gemiddeld 700 m3 per seconde door heen stroomt (ongeveer de helft van de hele Iguazu watervallen bij elkaar); de waterkrachtcentrale is goed voor 75% en 20% van het totale elektriciteitsverbruik in Paraguay en Brazilië respectievelijk; het meer is een kleine 200 km lang en gemiddeld 10 km breed en heeft naast een heel stuk Atlantisch regenwoud ook watervallen (Guaira Falls) onder water gezet die nog mooier waren dan de Iguazu Falls; datzelfde meer liep in slechts 2 weken helemaal vol in een van de natste jaren ooit (1982); van het Atlantische regenwoud (dat zich uitstrekte over Brazilie, Argentinie en Paraguay) is momenteel nog maar 6% over, vooral in Brazilie is bijna alles gekapt. Na de panoramatour kregen we nog een filmpje te zien waar we veel van deze informatie kregen. Wat me wel is opgevallen is dat er in de film alleen maar over de positieve dingen van deze waterkrachtcentrale werd gesproken. Zo werden er wel allerlei projecten vermeld waar Itaipu in investeert, maar werd er met geen woord gerept over de gevolgen van zo'n enorm stuwmeer.

Na het bezoekje aan deze dam zaten we weer een uurtje in de bus voordat we bij de TTU aankwamen. Daar zijn we met zijn drieën in een bus gestapt die richting het nationale park ging. De andere gingen vandaag de watervallen bezoeken, ik wilde daar uitstappen om een hangmat te kopen. Gisteren had ik namelijk al gezien dat ze die daar verkochten, maar toen had ik helaas niet genoeg geld op zak. Uiteindelijk heb ik een erg leuke hangmat gekocht en was ik in de middag (na weer een uur busrijden) weer terug in het centrum van Foz. Daar ben ik tevergeefs op zoek gegaan naar een kapper (ze waren er wel, maar ze waren veel te druk en ik had toch echt geen zin om in de rij te gaan staan) en heb ik nog even op het internet gezeten. 's Avonds in het hostel zitten koken en mijn bed iets eerder opgezocht omdat ik de volgende dag al vroeg een bus had richting Curitiba.

10-06: Foz do Iguacu - Curitiba

Vandaag begon dan eigenlijk de lange terugreis naar Nederland al. Eerst heb ik er nog even aan zitten denken om nog wat langer in deze omgeving te blijven en ook nog Paraguay te bezoeken, maar dan zou ik op het laatste moment terug naar Sao Paulo moeten vliegen en dat is op dit moment een iets te groot risico vanwege de uitgebarste vulkaan in Chili. Dus moest er nu nog een heel stuk gereisd worden met de bus. Om te beginnen vandaag een kleine 12 uur richting de oostkust naar Curitiba. Omdat ik de nachtritten wel een beetje beu aan het worden ben (helemaal omdat ze in Brazilië keer op keer stoppen midden in de nacht), deze keer ervoor gekozen tussen 0900 en 2030 te reizen. Overdag helaas niet veel anders gezien dan grote steden en eindeloze weilanden. Echt bijzonder mooi is dit deel van Brazilië niet. 's Avonds kwam ik dus in de miljoenenstad Curitiba aan en ondanks dat ik een hostel (een van de weinige in deze stad) had gereserveerd dat aardig dicht in de buurt van de rodoferoviaria (gezamenlijk bus- en treinstation) lag, heb ik maar een taxi genomen. In het hostel, wat eigenlijk meer een hotel is met slaapzalen, was verder maar weinig te beleven.

11-06: Curitiba - Morretes - Curitiba

Om nog iets van de laatste dagen van mijn reis te maken, besloot ik om vandaag een bus te pakken naar het dorpje Morretes, dat iets oostelijker en 900 meter lager ligt dan Curitiba. Deze keer ging ik lopend naar het grote busstation waar ik alvast een treinkaartje kocht voor de terugweg en waar ik binnen 5 minuten mee kon met de bus (die er een uurtje over zou doen om in Morretes aan te komen). Waar het afgelopen nacht in Curitiba ontzettend koud was, was het hier op zeeniveau en met een stralend zonnetje prachtig weer. Ik heb in Morretes dan ook niet veel anders gedaan dan op een bankje naast de rivier gezeten en een beetje over het plein rondgelopen. Maar waar ik hier voor naar toe was gekomen, is de trein die tussen dit plaatsje en Curitiba rijdt. Om 1500 vertrok deze en wat volgde was een 3 uur durende en prachtige rit door de groene heuvels van het Atlantische regenwoud omhoog naar Curitiba. Onderweg hadden we natuurlijk prachtige vergezichten. Enige minpunt was het laatste uur van de treinrit, waarin we door de buitenwijken en ‘favelas' van Curitiba reden en op een gegeven moment door wat jeugd werden bekogeld met stenen. Gelukkig was het op deze hoogte en na zonsondergang behoorlijk fris en hadden we de raampjes (waar we onderweg uithingen om goed naar buiten te kunnen kijken) alweer gesloten. 's Avonds tijdens het koken en eten had ik nu toch wel echt het gevoel dat de reis over was.

12-06: Curitiba - Sao Paulo

Na het lekkere ontbijt in het Roma Hostel vertrok om 1000 mijn bus naar Sao Paulo. De laatste lange busrit op mijn reis en deze keer zou het ruim 6 uur duren voordat ik aan zou komen in de grootste stad om het zuidelijk halfrond. Na alle busreizen de afgelopen maanden ben ik zo gewend geraakt aan lang reizen dat ik 6 uur niks kan doen en dat de tijd toch voorbij vliegt. Eenmaal in Sao Paulo (een stad met 19 miljoen inwoners en ontelbare wolkenkrabbers) kwam ik aan op het grootste busstation in heel Zuid-Amerika en misschien wel de hele wereld. Deze rodoviaria telt maarliefst 89 bussluizen, tegenover de 78 in Buenos Aires. Het leek meer op een vliegveld dan op een busstation en naast bussen vertrok hier gelukkig ook de metro. Die is hier erg goedkoop en snel en is de manier op jezelf te verplaatsen in deze immense stad. Ik kwam gelukkig aan op een zondag en had daardoor nog een beetje ruimte in de drukke metro met mijn grote backpack op mijn rug en mijn kleine backpack om mijn buik. Na een keer overstappen en drie kwartier in de metro kwam ik aan in Villa Madalena, een onder backpackers populaire wijk. Hier had ik een bed gereserveerd in het Sampa hostel, dat erg goed beschreven stond. Helaas viel dat een klein beetje tegen en was er erg weinig te doen in dit hostel wat tevens ook mijn allerduurste overnachtingsplek tijdens de hele reis is geweest. Het kwam er dus een beetje op neer dat ik hier zat te wachten totdat ik terug naar huis kon vliegen. Gelukkig kon ik dat doen met een andere Nederlander, die ook morgen terug zou keren.

13-06: Sao Paulo - Milaan

Vanochtend maar net zolang in mijn bed blijven liggen totdat ik er wel echt uit moest omdat ik anders het ontbijt zou missen. Ik had wel eerder op kunnen staan maar dan had ik nog langer moeten wachten vandaag. Mijn vlucht vertrok namelijk pas om 2240 en motivatie om nog even het centrum van Sao Paulo (6 km verderop) te gaan verkennen had ik niet. In ieder geval scheen de zon weer voluit en dus heb ik daar nog maar lekker even van genoten. Het weerbericht voor Nederland was natuurlijk al even gecheckt en daar werd ik niet echt vrolijk van. Verder ben ik nog gaan lunchen ergens in de wijk maar ook dit viel een beetje tegen. Misschien wel het duurste zaakje de hele reis, een erg slechte sandwich, de service was zo slecht dat ik naar binnen moest om te bestellen en uiteindelijk wordt er gewoon 10% bij de rekening opgeteld voor de ‘service'. Kleine kans dat als ik nog eens naar Zuid-Amerika ga, het Brazilië gaat worden.

Omdat ik me aardig begon te vervelen in het hostel en ik al was gewaarschuwd voor de overvolle metro in de spits, heb ik maar besloten om rond 1500 al richting het vliegveld te gaan. Daar kwam ik uiteindelijk twee uur later en na een stuk lopen, 3 metro's en een bus aan. Op het vliegveld kon ik gelukkig al uren van tevoren inchecken en verder heb ik de vijf uur die ik hier nog moest wachten besteed aan een beetje rondlopen en rondkijken, even iets eten en mijn laatste geld opmaken (wat hier erg makkelijk en snel gaat). Het vliegtuig van TAM vertrok gelukkig netjes op tijd en in het vliegtuig zat ik naast een Finse die ook een tijd rond had gereisd en dus ook de nodige verhalen had en kon ik me vermaken met een hoop films op het beeldscherm in de stoel voor me. Omdat we richting het oosten vlogen en het dus erg snel weer licht zou worden, maar besloten om het niet al te laat te maken en te proberen om nog een beetje te slapen.

14-06: Milaan - Amsterdam - Alphen

Laatste dagen Bolivia

Omdat ik vanochtend een beetje verdwaald ben in de miljoenstad Santa Cruz, heb ik nu niet genoeg tijd om een heel uitgebreide update te geven. Met een micro van mijn residencial naar de busterminal om een busticket te kopen ging goed, terug pakte ik het goede nummer helaas de verkeerde kant op! Ongeveer 1,5 uur later had ik het voor elkaar gekregen om weer terug op het busstation te zijn, maar toen moest ik natuurlijk ook nog terug naar het centrum.

Na mijn vorige update ben ik een dag in Santa Cruz gebleven om te proberen enkele dingen te regelen. Dat viel tegen! Er zijn hier geen toeristen om iets te regelen, geen toeristenbureaus, zelf naar bv NP Noel Kempff Mercado is te omslachtig en te duur en in de westersestad zelf is ook weinig te beleven. Ik heb dus maar een bezoekje gebracht aan de dierentuin. De volgende dag had ik meer geluk. Vanuit het kleine plaatsje Buena Vista heb ik een verblijf in de gemeenschap van La Chonta aan de rand van het NP Amboro geregeld. Op deze manier komt het geld niet in handen van de meestal niet echt betrouwbare agencies hier, maar in de handen van een gemeenschap die er voor zorgt dat de boel hier nog een beetje beschermd wordt.

Vanuit La Chonta heb ik met een privegids een paar tochten door het regenwoud van NP Amboro gemaakt. Weer prachtige bossen, kristal heldere stroompjes met daarin veel vis, apen, een paar vogels (oa een toecan!) en we hadden ook het geluk om een slang te zien. En de rest van de tijd heb ik hier doorgebracht met het eten van lokale lekkernijen en natuurlijk kon ook de hangmat met uitzicht over de jungle niet ontbreken! Zie ook de foto´s die ik gisteren online heb gezet.

Na 3 dagen jungle ben ik van Buena Vista (zie kaart) via Santa Cruz naar Samaipata gereisd, dat aan de zuidkant van NP Amboro ligt. Dit dorpje is een stukje toeristischer, dus ik ging er vanuit dat ik hier wel het een en ander zou kunnen regelen. Helaas zit dit dorpje vol met Europeanen die hier veel te dure restaurantjes, hotels en toeristenbureau´s zijn begonnen. Omdat ik hier voor de tours andere mensen nodig had, was het behoorlijk lastig om hier iets te regelen. Vooral omdat 99% van de toeristen voor de standaard dagtours gaan en te lui zijn om meer dan 3 uur per dag te lopen. Omdat tot 3 keer toe een tour die ik had geregeld met andere mensen werd geannuleerd (zogenaamd vanwege omstandigheden in de privesfeer maar werkelijk omdat ze aan een andere tour meer konden verdienen), viel mijn verblijf hier een klein beetje tegen. Desondanks heb ik me hier 3 dagen vermaakt met een kleine wandeling naar een uitzichtspunt waar we van erg dichtbij 12 condors hebben gezien, de pre-Inca ruines van El Fuerte en een prachtige dagtocht door het nevelwoud in het zuiden van NP Amboro.

Hierna heb ik besloten om iets eerder dan gepland naar Brazilie te gaan. Gisteren ben ik weer aangekomen in Santa Cruz en vanavond pak ik een nachtbus naar Quijarro, aan de Braziliaanse grens. Morgenochtend wil ik dan de grens oversteken en daarna hangt het er een beetje vanaf wat er het eerst op mijn pad komt. Ik wil een paar dagen doorbrengen in het Pantanal (de grootste wetlands van Zuid-Amerika en misschien wel de wereld) voor dierenleven, Bonito (om te snorkelen in de rivieren), de Iguaza watervallen (zeker even googlen naar zowel de Braziliaanse als de Argentijnse kant) en de laatste dagen breng ik waarschijnlijk door aan de prachtige stranden van ofwel Ilha do Mel ofwel Ilha de Santa Catarinha.

Amazone!!

Ik ben vandaag aangekomen in Trinidad na 2 dagen reizen met 4 auto´s en een boot om de Rio Mamore over te steken. Deze avontuurlijke trip startte in Rurrenabaque waar ik na 3 dagen jungle, 3 dagen pampas en twee dagen zwembad besloot om de weg richting mijn eindbestemming Sao Paolo in te slaan.

Na nog wat laatste grote problemen met de agency in La Paz heb ik het vliegtuig richting Rurrenabaque gepakt. Een prachtige vlucht van een uur in een 19-persoons vliegtuigje waarbij we eerst over de besneeuwde bergen van 6000m vlogen om vervolgens op een mini-vliegveldje ergens in de jungle te landen. In het vliegtuig de Nederlandse Karien leren kennen en in Rurrenabaque besloten bij dezelfde agency de jungle- en pampas- (wetlands)tour te boeken. De jungletour bestond uit een prachtig boottochtje over de Rio Beni naar ons kamp en daarna 2 dagen van wandelen in de jungle. Veel dieren hebben we niet gezien (tijdens de nachtwandeling wel een slang en de ogen van een poema), maar de uitleg over alle planten en bomen was indrukwekkend. Het lijkt erop dat elke boom wel een medische werking heeft en daarnaast heb je dan ook nog een boom waar gas uit komt dat alle andere bomen en planten in de buurt doodt om meer licht te krijgen en een lopende boom. De laatste was bij mij iets minder favoriet, omdat ik het voor elkaar kreeg om over een liaan te struikelen en me op de vangen aan deze boom. En laat dit nog net de enige boom zijn waar enorme stekels aan zitten. Verder was tijdens deze tour het kampvuur in de avond aan de rivier zeker het vermelden waard.

De pampastour ging om het wildleven. Ontzettend toeristisch, maar wel toeristisch voor een reden. 3 dagen niet veel anders gedaan dan met 8 man (net zoals in de jungle hadden we een leuke groep) in een boot zitten om naar kaaimannen, alligators, vogels, schildpadden, apen (5 soorten gezien), capibara´s, een miereneter en een luiaard te kijken. Daarnaast kregen we beide avonden de gelegenheid om naar de prachtige zonsondergang te kijken en hadden we tussendoor wat tijd om in de hangmat te liggen. De andere activiteiten van deze tour bestonden uit het zoeken van een anaconda (onze gids vond voor het eerst in 5 maanden deze wurgslang, het is namelijk erg lastig ze te vinden tijdens en nu net na het regenseizoen omdat het water zo hoog staat), vissen op piranha´s (ik was de enige die er geen enkele aan de haak sloeg) en niet te vergeten zwemmen met de rivierdolfijnen (die een paar keer bij mij kwamen spelen en ik daardoor erg goed kon zien van dichtbij)!

Na deze tours zijn we 2 dagen, een dag meer dan gepland vanwege regen in de ochtend en een hoop annuleringen bij de luchtvaartmaatschappij Amaszonas, in Rurrenaque gebleven om te relaxen bij het zwembad en ´s avonds wat tijd door te brengen met het drinken van cocktails in enkele van de junglebars. Zaterdagochtend om 0600 Karien gedag gezegd (zij vertrok zoals bijna iedereen weer naar La Paz om haar reis voort te zetten richting Peru), nog even omgedraaid en daarna om 0900 zelf ook verder gereisd richting San Borja (via Yucumo waar ik overgestapt ben op een andere auto). Daar ander transport geregeld naar San Ignacio de Moxos, waar ik de nacht heb doorgebracht. Het leuke van dit stuk is dat er hier geen enkele toerist te vinden is, maar daardoor is er ook niet echt veel te beleven. Maar voor een paar dagen is deze wat avontuurlijkere manier van reizen erg leuk.

Vanochtend ben ik verder getrokken met auto (omdat het water nog niet ver genoeg is gezakt rijden er op deze slechtste weg van Bolivia nog geen bussen) nummer 4 naar Trinidad. Wederom een mooie rit door het Boliviaanse laagland waarbij ik onderweg kon genieten van een mix van tropische begroeiing, een hoop water, wat weidegrond voor de talloze koeien die hier rondlopen, cowboys en een overtocht over de Rio Mamore (naast de Rio Beni een van de grootste en langste rivieren in de Amazone en Bolivia). Minpunt van de rit was dat ik achterin zat en 16 keer het dak heb gekopt. In Trinidad was deze zondagmorgen helaas het meeste gesloten en daardoor kon ik geen informatie inwinnen bij de tourist office. Nadat ik eerst met een mototaxi naar het centrum was gebracht, heb ik maar besloten een andere mototaxi naar het busstation te pakken. Ik wilde namelijk naar Puerto Almacen, om daar riviertransport over de Rio Mamore naar het zuiden te regelen. Een reis door Zuid-Amerika is natuurlijk niet af als je niet dagenlang in een hangmat op een vrachtschip op een houtje hebt zitten bijten. Maar helaas, 3 mototaxies verder was ik weer terug op het bussation omdat er in dit droge seizoen geen vrachtboten te vinden zijn. Omdat hier verder niet echt veel te beleven is naast voor 6 Bolivianos versgeperste jus drinken en popcorn eten op het relaxte pleintje of voor 2 Bolivianos empanadas eten in het zaakje aan het pleintje, heb ik maar besloten om een kaartje te kopen voor de nachtbus naar Santa Cruz. Dus bereid ik me nu geestelijk voor op een zware nacht, aangezien ik er weinig vertrouwen in heb dat ik voor 50 Bolivianos een stoel heb waar ik lekker in kan slapen. Voor deze rit van 10 uur had ik ook het dubbele kunnen neerleggen voor een semi-cama, maar deze keer heb ik gekozen voor de iets avontuurlijkere bus-normal.

Ik heb nog geen idee wat ik vanuit Santa Cruz ga doen. De plaatsjes Buena Vista, Samaipata en de parken Amboro en Noell Kempff Mercado staan allemaal op mijn lijstje van mogelijkheden. Daarna pak ik de trein van Santa Cruz naar het oosten (Puerto Suarez), vanwaar ik de grens over zal gaan naar Brazil!

Cordillera Real 6-10 en alweer La Paz

28-04: Dag 6

´s Ochtends werd ik wakker met ijs in mijn tent. Gelukkig waren er geen wolken te bekennen en kleurden de besneeuwde bergen achter ons deze ochtend rood. Om 0740 vertrokken we over de onverharde weg, de pas (4800m) over. Deze pas was de grens tussen de noord- en zuidkant van de Cordillera Real. Op de pas wat foto´s gemaakt en daarna in 1,5 uur over de onverharde weg afgedaald. Aan de kant van de Altiplano (de zuidkant) waren weinig wolken te bekennen en dus hadden we veel mooie uitzichten over de besneeuwde toppen links en rechts van dit dal en de Altiplano voor ons. Eerst daalden we links langs een meer af en vervolgens hoog rechts boven een ander meer. Aan het eind van dit meer hebben we lekker in het zonnetje zitten lunchen. Daarna moest er weer een rivier overgestoken worden. Dit keer helaas met schoenen. Een steen vond het nodig bij de gids te blijven liggen maar bij mij te kantelen waardoor ik uiteindelijk tot mijn knieen in de rivier stond. Dus met natte schoenen verder.

Daarna ging onze tocht verder links langs het derde meer in dit dal. Nu moest er weer een paar honderd meter geklommen worden. Vanaf de top van de heuvel hadden we een grandioos uitzicht over het Titicacameer en de Altiplano plus de refugio aan een meer waar we uiteindelijk zouden gaan kamperen. Op deze heuvel hadden we voor het eerst sinds dagen weer bereik, zodat onze gids Adolfo kon bellen om te melden dat we door het eten heen zaten. Na een korte stop links een volgend dal ingedaald dat overgestoken moest worden om de refugio te bereiken, dat is het nadeel als je in het verlengde van een bergrug loopt. Nadat hier de rivier weer zonder schoenen werd overgestoken, verliet Pedro ons om in La Paz eten te gaan halen en morgen terug te keren. Na de refugio toe volgde de derde pittige klim deze dag en uiteindelijk kwam ik doodop om 1630 aan. Gelukkig scheen het zonnetje op deze ´camping´ tot 1800 en had ik dus de nodige tijd om te herstellen en te relaxen. Het ´dak´ van mijn tent deze keer open gelaten zodat ik nog een tijdje met de enorme hoeveelheid sterren boven me naar wat muziek kon luisteren. Vanwege de kou deze keer als vierde laag maar met mijn regenjack in mijn slaapzak gekropen.

29-04: Dag 7

Deze ochtend konden we gelukkig wat sneller opwarmen omdat de zon al rond 0730 boven de bergen tevoorschijn kwam. Deze zon was ook wel nodig om de laag ijs van mijn tent te krijgen. Een ontbijtje zat er deze ochtend helaas niet in (7)(gelukkig had ik de nodige snacks meegebracht). Iets later dan normaal vertrokken we met zijn tweeen naar de volgende kampeerplaats. We begonnen bergopwaarst en deze keer konden we naast het Titicacameer, de Altiplano en de Cordillera Real ook de Huayna Potosi zien liggen en deze berg ziet er van een afstandje toch wel erg indrukwekkend uit! Na deze eerste pas volgde weer een dal dat we over moesten steken. Dit betekende dus eerst afdalen (richting weer een ander meer) en daarna weer omhoog richting een volgende pas. Gelukkig waren de passen vandaag niet al de hoog en hoefden we hemelsbreed niet zo´n grote afstand af te leggen. Er was vandaag dus tijd voor de nodige stops onderweg.

Iets onder de tweede pas van vandaag hadden we een prachtig uitzicht over een bergmeertje met daarachter de Condoriri en andere besneeuwde toppen van de Cordillera Real. Aan dit meertje zouden we vannacht gaan kamperen (zie foto met weerspiegeling). Om 1230 kwamen we vandaag al aan en dus hadden we de hele middag om te relaxen in de zon en onszelf en wat kleren te wassen. Op deze ´camping´, waar ik voor het eerst moest betalen (10 Bo), waren voor het eerst ook andere mensen. Een stel (met slechts dagrugzakken)met een gids, een kok en een man met vier ezels om de bagage te vervoeren. Mooie was dat dit stel slechts een uur meer hoefde te lopen vandaag, maar pas na 1700 aankwamen. Maargoed, het eten stond dan al klaar en ook de tent was natuurlijk al opgezet.

Natuurlijk waren zowel de man van de ezels als de gids ´amigos´ van Felix en zo werd de schade van het missen van het ontbijt al snel ingehaald. We kregen wat brood en ook stond er al vroeg in de middag soep op het programma (de kok en de man met de ezels kwamen namelijk uren voor de gids en de toeristen aan). Helaas bleek Pedro vandaag niet terug te keren (8). Hij bleek ´moe´ te zijn. We moesten tot 1730 wachten totdat iemand anders ons eten kwam brengen, voordat we aan het diner (meestal al rond 1700) konden beginnen. Ook bleek deze man geen nieuwe porter te zijn, waardoor Felix en ik de komende dagen al het eten met zijn tweeen moesten dragen (9). Ook kon ik natuurlijk zwaaien naar het geld dat ik Pedro had gegeven voor transport naar La Paz (10). Maargoed, eerst maar eens genieten van de kip (de eerste keer dat er vlees op het menu stond).

Daarna kwam Felix voor het eerst sinds drie dagen met zijn kaart van de Cordillera Real aanzetten. Wat bleek, we hadden de eerste 9 dagen in 7 afgelegd. Het bleek dat dag 4 en dag 6 dubbele dagen waren geweest (11). Vandaar dat ik er soms aardig doorheen zat. Dit alles was nodig geweest omdat we anders zonder eten waren komen te zitten.

30-04: Dag 8

Na een ontzettend slechte nacht (waarschijnlijk door de hoogte) werden we wakker met een prachtig uitzicht over het meer waarin de bergen weerspiegelden. Gelukkig was er ook vandaag weer vroeg zon om op te warmen na een ijskoude nacht. Redelijk laat vertrokken, links langs het meer op weg naar een gletsjermeer. Onderweg kwam ik voor het eerst in heel Zuid-Amerika tijdens een trektocht wild tegen (op vogels na dan). Ergens rond de 5000 meter blijken hertachtige beestjes te leven. Na een eerste stop aan de rand van het gletsjermeer bogen we naar rechts af richting de pas (5100 meter). Iets boven de pas lieten we onze rugzakken (gelukkig had Felix voor vandaag geregeld dat het extra eten met een van de vier ezels meeging) achter en klommen we richting een top van maarliefst 5300 meter. Vanaf de top natuurlijk geweldige uitzichten. La Paz, El Alto, de vulkaan Sajama (ongeveer 200 km verderop), de Altiplano, het Titicacameer en de Cordillera Real van de Illampu tot aan de Huayna Potosi, we konden het allemaal zien. Omdat het hier boven redelijk koud was, zijn we daarna snel afgedaald via de pas naar een nieuw dal waar we de nacht zouden doorbrengen. Ook op deze camping kwamen we lekker vroeg aan (1300 in tegenstelling tot de andere groep die er weer tot 1730 over deed) en konden we lekker in het zonnetje relaxen. Wel stond er vandaag er veel wind en dat maakte het zo koud dat ik een groot deel van de middag in mijn tent heb gelegen om wat verhalen van deze trektocht te schrijven. De uitzichten vanaf de camping waren trouwens weer geweldig.

01-05: Dag 9

Na weer een nacht vol draaien, wakker liggen en naar de wc gaan, kroop ik rond 0700 uit mijn tent voor een lekker ontbijtje. Daarna gingen Felix en ik op weg naar een volgende pas. Omdat de andere groep vandaag een andere route koos en we dus geen ezel hadden, werd mijn rugzak vandaag aangevuld met 3,5 liter kerosine (dat hadden we nodig om mee te koken). In het begin was de wandeling een beetje een kopie van eerdere dagen. Eerst op weg naar een pas waar we weer een korte stop maakten om uit te rusten en van de uitzichten te genieten (vanaf hier heb ik een prachtige foto van de Huayna Potosi gemaakt). Vervolgens staken we weer een dal over door eerst af te dalen en daarna naar een andere pas te klimmen. Deze tweede pas van de dag was weer de grens tussen de noord- en zuidkant van de Cordillera Real. Dit bleek ook wel te merken aan het weer, op het moment dat we na de pas het dal afdaalden liepen we in de mist. Het enige dat we de rest van de dag nog zagen waar kuddes lama´s. Vanwege het slechte weer de camping bij het meer Liwinusa maar overgeslagen en een stuk lager, waar het ook een stuk warmer was, onze tenten opgezet. Erg vroeg gegeten en daarna vanwege de regen (de eerste serieuze regen sinds 25-03) al om 1600 mijn tent ingevlucht. Naast het slaapmatje dat ik elke 2 uur opnieuw moet opblazen, bleek ook mijn tent zijn beste tijd gehad te hebben. De laatste nacht in mijn tent met regen was in Junin de los Andes (20-03)in Argentinie. Toen bleef alles nog droog, maar deze avond lekte het vooral aan het voeteneind via een naad naar binnen. En dan wordt het al snel erg nat in een enkellaags tentje.

02-05: Dag 10

Vanochtends was echt alles drijf en drijfnat. Tot overmaat van ramp duurde het tot 0900 voordat het zonnetje een beetje begon te schijnen en we alles konden laten drogen. Enige pluspuntje was dat we vanaf ons kampeerplekje rond 3500m de Huayna Potosi boven ons konden zien liggen. Met een tent die nog een beetje nat was en een drijfnat voeteneind van mijn slaapzak toch maar op weg gegaan. Eerst daalden we nog een stukje verder af in dit dal en net op het moment dat we, zo rond de 3000m, de eerste bomen en struikjes begonnen te zien, sloegen we rechtsaf via een onverharde weg omhoog. Na een uur lopen kwamen we hier Pedro tegen. Mijn gids Felix heeft over een paar dagen een nieuw contract en het was al in het begin afgesproken dat ik vanaf hier alleen verder zou gaan met Pedro. Helaas werd er hier ook duidelijk dat het nog maar 3 dagen lopen was richting Coroico. Na de twee dagen die we eerder al ingehaald hadden kwam het er op neer dat we nog een dag eerder aan zouden komen (12). Dagen waar ik natuurlijk al wel voor had betaald.

Vanaf het begin van de beklimming liepen we al in de mist en nadat we afscheid hadden genomen van Felix werd het er niet veel beter op. Na een uur klimmen maakte Pedro een lunch voor me klaar en ging hij aan iemand, die op een klein aardappel veldje aan het werk was, de weg vragen. Geen goede zaak. Toen hij terugliep voelde ik de bui al hangen, hij kende op dit verbindingstukje de weg niet zo goed (vanaf morgen zouden we de populaire Choro-trek naar Coroico volgen, die hij wel kende). Op het moment dat hij terug was, stelde hij voor om terug naar La Paz te gaan (13). Hij dacht dat ik na 10 dagen wel toe was aan een dagje rust, een lekker bed en een douche. Morgen zouden we dan vanaf La Paz de Choro-trek gaan lopen. Ik heb maar volgehouden dat ik dit ook een goede zaak vond (ik kende nou eenmaal niet de weg terug naar La Paz), maar voor mij was het na 13 punten natuurlijk wel afgelopen.

Dus liepen we terug naar de plek waar Felix ons had verlaten en gingen we op een bus wachten. Helaas zaten alle bussen, minibusjes en auto´s vol. Gisteren was het 01-05 (Labor day) en Bolivia zou Bolivia niet zijn als er ook maar iemand vandaag zou werken. In plaats daarvan keerde iedereen vandaag vanaf de festivals terug naar La Paz. Na 2,5 uur wachten stelde ik maar voor om een stukje omhoog te gaan lopen (dat had Felix ook gedaan). Hier kwamen we na een half uurtje lopen in een pueblo aan waar we een rit regelden naar El Alto. Deze rit duurde zo´n 1,5 uur en bracht ons via een onverhard weggetje van slechts 3 meter breed en met 39 haarspeldbochten uiteindelijk op de pas waar de eerste refugio ligt waar we een nacht hebben geslapen op weg naar de Huayna Potosi. Vanaf hier kende ik de weg dus weer. Uiteindelijk in El Alto maar voor de veilige optie gekozen, een taxi naar La Paz. Helaas moest ik voor zowel het minibusje als de taxi ook voor Pedro betalen (14). In La Paz was de agency van Adolfo Andino helaas gesloten (hij had natuurlijk wel een probleem) en heb ik met Pedro afgesproken om morgenochtend om 0800 bij dezelfde agency te staan. Hij dacht natuurlijk nog steeds dat ik serieus nog verder wilde lopen. Daarna snel mijn oude hostel (Sol Andino) opgezocht, schandalig lang gedouched en wat gegeten in de pizzaria waar ik al een paar keer eerder had gegeten. Daarna natuurlijk erg vroeg gaan slapen.

03-05: La Paz

Vandaag erg vroeg wakker, zat waarschijnlijk nog in het ritme van de trektocht, en dus ook vroeg ontbeten. Niet geheel verrassend bleek er geen spoor van Pedro te bekennen bij de agency om 0800. Een half uurtje gewacht en daarna ben ik maar op weg gegaan naar het postkantoor. Dit was weer voor niets, voor de tweede keer is mijn bankpasje ergens blijven hangen. Uiteindelijk, na een telefoontje, ging de agency om 0930 open en trof ik hier Pedro en een onbekende man aan. Deze had al snel door dat het voor mij oorlog was en was zo verstandig om van niks af te weten. Gelukkig kreeg ik mijn tas wel snel terug en kon ik na een tijdje aandringen bellen met Adolfo Andino zelf. Morgen om 1600 zou hij er wel zijn. Na het telefoontje werd al snel duidelijk gemaakt dat er voor mij vandaag niks te halen was.

De rest van de dag bezig geweest om een back-up van mijn foto´s te maken, wat deze keer wel lukte. Ook nog even naar huis gebeld en de nodige informatie ingewonnen voor transfers en tours naar Rurrenabaque. De boot-, mountainbike- en raftingtours bleken niet op de goede dagen te vertrekken (nadeel als je alleen reist is dat je een groep nodig hebt) en de bus (slechts 85 Bo) zou een wel erg oncomfortabele rit van 20 uur worden. Na lang wikken en wegen maar besloten om voor 05-05 een vlucht naar Rurrenabaque te boeken voor 581 Bolivianos. Verder nog als lunch een hamburger met frietjes op, met een flesje drinken en een bus pringles op mijn kamer naar Barcelona - Real Madrid gekeken en ´s avonds heerlijk gegeten. In een zaakje waar ik eerder al een keer een enorme sandwich had gegeten voor erg weinig geld, had ik nu een tomatencreme-soep, als hoofdgerecht lama en als nagerecht een warme chocolate cake. Inclusief drinken voor slechts 7 euro. Na 11 dagen simpel eten was ik wel even toe aan iets lekkers.

04-05: La Paz

Vanochtend eerst mijn was opgehaald en daarna een begin gemaakt aan een marathon updates schrijven op reismee.nl. Tussendoor af en toe een pauze genomen om nog wat telefoontjes naar Nederland te plegen (in La Paz slechts 5 eurocent per minuut)en te lunchen in hetzelfde zaakje waar ik gisteren in de avond heb gegeten. Deze keer een sandwich met Jugo de Manzana. De appels worden eerst netjes geschild en daarna geperst, veel verser kun je het niet hebben toch! Ook heb ik nog even naar de eerste helft van Man Utd - Schalke ´04 zitten kijken.

Om 1600 was het dan tijd om naar de agency te gaan. Uiteindelijk hoefde ik slechts tot 1605 te wachten en zag ik tot mijn opluchting Adolfo Andino zelf en mijn gids Felix. Uiteindelijk komt het er op neer dat ik van de 7 dagen die ik teveel had betaald (ik kwam terug na 11 ipv 18 dagen) het grootste gedeelte terug krijg. Ook was ik blij Felix nog even te zien. Door alle problemen had ik hem nog geen tip gegeven en die verdiende hij wel na al die dagen. Deze gids verdient slechts 95 Bolivianos (ongeveer 9 euro) per dag. In eerste instantie had ik met hem afgesproken dat ik hem zou bellen als ik terug zou zijn uit Coroico, maar dat liep natuurlijk allemaal even iets anders.

Nu ben ik net terug van mijn zoektocht naar een kaart van de Cordillera Real. De andere trektochten die ik heb gemaakt zijn redelijk populair en de routes daarvan zijn goed terug te vinden op het internet. Van deze route was daarvan geen sprake, dus ben ik blij dat ik een kaart heb kunnen vinden waar mijn route opstaat. Na alle problemen gisteren en eergisteren kan ik, ook na het zien van de foto´s, nu eindelijk genieten van een prachtige en unieketocht die ik heb gemaakt. Alleen heb ik helaas Coroico niet gehaald en dat was natuurlijk wel het doel. De laatste dagen afdalen richting de jungle heb ik nu gemist. Maar aan de andere kant is er nu meer tijd over om naar de jungle te gaan en nog wat meer tijd daar door te brengen.

Zo, nu ben ik eindelijk bij (ga alleen nog even een korte beschrijving bij de foto´s zetten) en ga ik op weg naar mijn favoriete restaurantje hier in het centrum. Morgen volgt dan de vlucht naar Rurrenabaque!

La Paz - Sorata en de eerste 5 dagen van de trek door de Cordillera Real

22-04: La Paz - Sorata

Om 0900 stond ik met twee tassen bij de agency. Helaas bleek, ondanks dat ik de tocht toch 10 dagen van tevoren geregeld had, er geen ezel beschikbaar te zijn (1) en dus kreeg ik de porter Pedro mee. Eerst begon de man van de agency, Adolfo Andino, over meer geld omdat een porter voor hem duurder zou zijn. Uiteindelijk heb ik maar niks gezegd, hoefde ik niks extra´s te betalen maar bleek mijn tent ineens perfect te zijn (2). Eerder was mij een four-season tent beloofd. Voor mij was het geen probleem, geen ezel betekende dat ik al mijn eigen spullen zelf zou moeten dragen en dan is mijn tent wel lekker licht. Ik heb 1 tas achtergelaten bij de agency en vervolgens zijn we op weg gegaan naar een deposito voor wat spullen voor Pedro en de gids. Daarna zijn we op weg gegaan met een taxi naar de plek waar de minibusjes naar Sorata vertrekken. Daar zouden we ook mijn gids, Felix, ontmoeten. Ondanks dat alles toch inclusief zou zijn, durfde Pedro meteen al om geld voor de taxi te vragen (3).

Daarna met zijn drieen 4 uur lang opgepropt gezeten in een minibusje naar Sorata. Dit was in het begin dezelfde weg als naar Copacabana. En waar er gisteren langs deze weg al een hoop pelgrims liepen op weg naar Copacabana, zat de weg vandaag helemaal dicht vanwege al het verkeer dat ivm Santa Semana (Pasen) op weg was naar Copacabana. Het mooie aan de rit naar Sorata was dat we op een gegeven moment vanaf de Altiplano (4000m) naar beneden naar Sorata (2800m) doken. In Sorata was het natuurlijk ineens stukken warmer en de rest van de dag heb ik wat rondgelopen door Sorata en op het plein gezeten. Adolfo Andino had helaas geen reservering gemaakt voor het beloofde hostel (4) en ivm Santa Semana duurde het erg lang voordat Felix een kamer voor ons had gevonden. ´s Avonds hebben we met zijn drieen gegeten in een erg simpel restaurant aan het plein in Sorata. Een soep en een segundo kostte hier slechts 10 Bolivianos.

23-04: Dag 1

Op de eerste dag van de trek startten we om 0830 vanuit Sorata. We begonnen in de groene vallei waarin Sorata ligt met hoog daarboven de berg Illampu (6300m). Onderweg passeerden we een kleine pueblo (dorpje) waar de tijd stil lijkt te staan. Je komt hier dan ook overal kleine kuddes schapen, ezels, lama´s, koeien, paarden en mensen die in traditionele kleding aan het werk zijn tegen. Na dit eerste dorpje liep ons pad steil omhoog naar een tweede pueblo, waar we iets boven op een hoogte van ongeveer 3900m ons kamp opzetten. Waar deze ochtend de zon scheen en het erg warm was, werden deze middag de uitzichten geblokkeerd door de mist. Het eten deze dag (en eigenlijk elke dag) bestond uit thee, chocolademelk en wat brood met boter en jam als ontbijt, pasta of rijst met tonijn of sardine uit blik als lunch en als diner hadden we een soep (elke dag dezelfde groentesoep) en als segundo dezelfde pasta en rijst met tonijn en sardine uit blik. Maargoed, meer kun je op zo´n trektocht ook niet verwachten. Het werd al rond 1830 donker en op deze hoogte is het dan plotseling erg koud. Er zat dus elke avond niet veel anders op dan rond 1900 mijn tent in te duiken, daar nog wat te schrijven of wat muziek te luisteren en vroeg te gaan slapen.

24-04: Dag 2

Felix was al om 0630 om thee te zetten en ik kwam om 0645 uit mijn tent. Omdat je hier erg vroeg je tent in kruipt en erg vroeg in slaap valt, wordt je ´s nachts erg vaak wakker. En inmiddels is mijn matje zo lek dat ik het elke 2 uur opnieuw moet opblazen, dus de nachten deze tocht zouden erg zwaar worden. Mooie afgelopen nacht was dat elke keer dat ik wakker was, ik de lichtflitsen van het onweer in the Yungas kon zien.

Om 0815 gingen we op weg met ver boven ons de Illampu, die deze ochtend mooi te zien was. Dit veranderde helaas al snel richting de pas van 4700m, er ontstonden deze ochtend al snel wolken en voordat we het wisten liepen we half in de mist, half met een zwak zonnetje verder naar ons tweede kamp. Na de pas volgde het eerste stuk afdalen door een prachtig dal. En afdalen dat konden Felix en Pedro wel. Naar boven kon ik ze goed bijhouden, maar nu was ik toch blij dat ze op een gegeven moment stopten voor de lunch. Na een groot stuk afdalen volgde nog een klein klimmetje voordat we rond 1430 op de plek waren waar we zouden kamperen. Naast de gebruikelijke thee, soep en pasta werd er deze avond ook voor mij wat water gekookt. Het water hier is voor een Europeaan niet te drinken en ze waren de tabletten vergeten om het water te zuiveren (5).

25-04: Dag 3

Na een koude en vochtige avond en nacht volgde een erg koude ochtend, met gelukkig weer stralend weer en prachtige uitzichten. Vanaf de camping (4100m) liepen we vervolgens in een klein uur naar de pas van 4400m (net zoals de andere pas stond het ook hier vol met lama´s). Eerst hebben we op de pas de tenten laten drogen en daarna daalden we af richting Cocoyo (3500m). Helaas verdween het zonnetje tijdens de afdaling als snel en liepen we daarna tot aan de ´camping´ weer in de mist. In het dal van Cocoyo moesten we nog een rivier oversteken waarvoor de schoenen uitmoesten. In deze tijd van het jaar staan de rivieren erg hoog en kun je deze niet zo makkelijk oversteken. Na Cocoyo klommen we nog een kleine twee uur om uiteindelijk rond de 4000m te gaan kamperen. Tijdens de lunch vandaag te horen gekregen dat Adolfo Andino niet genoeg eten had ingeslagen (of dat we zonder ezel niet genoeg eten konden meenemen) en dat we niet 8 maar 7 dagen hadden tot aan een plek waar we weer bevoorraad zouden worden (6).

26-04: Dag 4

Deze ochtend lag ik al lang wakker en omdat mijn tent deze nacht schuin stond was al het vocht naar het voeteneind gelopen waardoor mijn slaapzak daar doorwekt was. Wel weer veel blauwe lucht deze ochtend en dat gaf prachtige uitzichten vanaf ons plekje hoog boven het dal. Om 0745 gingen we op weg naar de eerste pas op ongeveer 4400 meter hoogte. Daarna volgde een stukje naar beneden in het zonnetje met geweldige uitzichtenover een groot dal (dat we over zouden steken) en een zijdal (dat we in zouden klimmen) met daarboven de besneeuwde toppen van de Cordillera Real. Vanaf het grote dal (4100m) volgde uiteindelijk een klim naar een 4900 meter hoge en besneeuwde pas. Helaas sloeg het weer vanaf 1030 dicht en liepen we de pas in de mist. Vanaf de pas daalden we, met een beetje regen en hagel, af naar een ander groot dal waar we op 4500m hoogte gingen kamperen. De rest van de dag was het mistig en het was dus lastig om alles te laten drogen. Dus schrijf ik dit nu vanuit een vochtige tent, een slaapzak met een nat voeteneind en met 2 lagen sokken, een warme lange broek, een t-shirt, blouse en een fleecejack aan. Dat waren de kleren waar ik deze nacht in zou gaan slapen.

27-04: Dag 5

Waar ik gisteren aan het eind van de middag aan het eind van het dal door de mist heen nog een glimp kon opvangen van een enorm hoge en besneeuwde berg, zat het deze ochtend helaas helemaal dicht. Dus helaas niet zoals normaal in de ochtend prachtige uitzichten tijdens het ontbijt. Alles dus maar nat ingepakt en daarna het dal nog een beetje verder af ingedaald. Op hoogte van 3950m sloegen we omhoog een zijdal in voor weer een erg hoge pas (zie kaart/ deze kaart van de Cordillera Real wil ik vandaag (4-5) nog in La Paz gaan kopen). In dit zijdal kwam de zon gelukkig tevoorschijn, waardoor we weer de voortreffelijke uitzichten hadden over de bergen van de Cordillera Real. Vlak onder de top van de pas hebben we aan een bergmeertje zitten lunchen. Daarna nog een klein half uur naar de top en vanaf daar daalden we, met wederom hagel, af in een klein dal. Aan het eind van dit dal sloegen we rechtsaf een wat groter dal in. Door dit dal liep een onverharde weg en deze weg volgden we uiteindelijk tot 1500. Deze onverharde weg liep verder over een pas naar de zuidkant van de Cordillera Real en wij zouden morgen dezelfde route volgen. We kampeerden dus redelijk dichtbij de Altiplano wat normaal beter weer zou betekenen. Helaas was het deze avond de omgekeerde wereld. Regen, hagelen onweer boven de Altiplano en blauwe lucht boven de Yungas. Omdat we op de grens zaten kregen wij een beetje vanalles.

La Paz - Isla del Sol - La Paz

17-04: La Paz

Uitgeslapen en zonder resultaat naar het postkantoor geweest. Om 1200 gelunched met zijn vijven, waar ze zelfgemaakte pizza´s en een heerlijk aardbeien drankje hadden voor slechts6 Bo. Deze middag ook nog even langs de agency geweest voor mijn trektocht en wat informatie ingewonnen over bussen naar Copacabana (die niet als de meest veilige van Bolivia bekend staan vanwege de vele berovingen). Vervolgens in de verschrikkelijke Engelse pub Oliver´s Travels kaarten gekocht voor de wedstrijd Bolivar - The Strongest, de twee topteams uit La Paz en Bolivia (je hebt natuurlijk een voordeel als je altijd op 3600m je thuiswestrijden speelt). Dat het de topteams waren, daar was weinig van te merken tijdens de wedstrijd (1-0), een ontzettend laag niveau. Gelukkig hing er met 40000 man aardig wat sfeer, is het leuk om te zien dat ze werkelijk alles verkopen op de tribunes, dat in een groot deel van het stadion iedereen door elkaar zit en dat ze erg temperamentvol zijn op het veld (4 gele en 2 directe rode kaarten). Het stadion lopend bereikt (helaas werden we op de weg ergens door de politie tegen gehouden vanwege weer wat blokkades. Het leek net iets rustiger te worden in Bolivia). Na afloop terug maar de taxi gepakt en onderweg wat gegeten bij de Burger King (Cultuurbarbaren. Nou moet ik zeggen dat de Boliviaanse keuken ook niet veel voorsteld). ´s Avonds erg vroeg gaan slapen omdat Romee en Clement morgen rond 0600 een taxi hebben naar het vliegveld om samen met Steve en Stephen naar Rurrenabaque te vliegen.

18-04: La Paz

Vandaag erg vroeg gewekt door Romee en Clement die naar het vliegveld gingen. Zelf ben ik vandaag nog een extra dag in La Paz gebleven omdat ik er gisteren achter kwam dat ik mijn visa moet gaan verlengen (ik heb een visa voor 30 dagen gekregen maar door de trektocht van 17 dagen kom ik daar overheen). Om de demonstraties te vermijden (immigratiekantoor en postkantoor liggen in de wijk met alle overheidsgebouwen en dat is natuurlijk een geliefde plek voor blokkades, vuurwerk en dynamiet) heb ik dit maar meteen ´s ochtends vroeg gedaan. Tot mijn grote verbazing had ik alleen twee kopietjes nodig (dit kon natuurlijk in een zaakje tegenover) en had ik binnen 5 minuten 30 extra dagen. Dus dat is t/m 4 juni en tegen die tijd ben ik de grens met Brazilie wel over. Op de terugweg, wederom voor niets, langs de balie ´poste restante´ op het postkantoor. Ook heb ik een busticket naar Copacabana geboekt. Ivm veiligheid kun je beter de minibusjes vermijden en een wat duurder busticket boeken voor een toeristische bus. Daarna heb ik in ons oude hostel mijn tassen ingepakt (ik ging vandaag verhuizen van hostel), de was ingeleverd in dezelfde straat en ben ik naar de kapper geweest. Dit gebeurde voor slechts 30 Bo erg zorgvuldig, dus ik kan er weer even tegenaan. Vervolgens heb ik uitgecheckt en geprobeerd in te checken in het hostel waar ik een reservering voor had (lag in dezelfde straat, dus dat was erg makkelijk). Kamer was helaas nog niet beschikbaar, dus eerst maar even gaan lunchen (hier kreeg ik een enorme sandwich voor slechts 20 Bo en kwam ik ook de Nederlandse Charlotte weer tegen. Die had ik via Romee en Clement eerder in Uyuni al ontmoet).

Nadat ik in het hostel Sol Andino had ingecheckt, heb ik even naar huis gebeld (voor slechts 5 eurocent perminuut) en heb ik even op het internet gezeten. Naast een kleine update had ik vandaag helaas de nodige problemen een back-up te maken van mijn foto´s. Mijn eerdere back-up uit Bariloche bleek mislukt (eikels) en erg traag internet (door alle skypende Israeliers)en een kapotte usb-stick werkte ook niet mee. Het kwam er eigenlijk op neer dat ik alle foto´s nog wel op de originele schijfjes had staan, maar dat ik verder alleen nog maar de slechte kwaliteit foto´s op facebook en reismee.nl als back-up had. Omdat ik morgen vroeg naar Copacabana vertrek, deze avond al een tas ingepakt en achter gelaten in de deposito van mijn hostel.

19-04: La Paz - Copacabana - Isla del Sol

Na het ontbijt, dat speciaal vanwege het vroege uur voor mij was klaargezet, werd ik om 0700 opgehaald om met de bus naar Copacabana te gaan. Helaas werden alle toeristen netjes bij hun hostel opgehaald, waardoor het ruim 2 uur duurde (ook vanwege enkele blokkades) voor we La Paz uit waren. Onderweg naar Copacabana hadden we vanuit de bus prachtige uitzichten over de gehele Cordillera Real met natuurlijk ook de Huayna Potosi. Na 2 uur rijden over de Altiplano kwamen we aan bij een plaatsje waar de weg ophield. Hier moesten de passegiers met een bootje (1,5 Bo) en de bus met een vlot overgezet worden naar het eiland waar Copacabana op ligt. Natuurlijk een erg leuk uitje om een stukje over het Titicacameer te varen. Na dit oponthoud volgde nog een rit van een uur, met prachtige uitzichten over het Titicacameer en de daarachter gelegen Cordillera Real, naar Copacabana.

Daar aangekomen werd in overvallen door mensen die me een nachtje hostel wilde aansmeren, maar mij leek het een beter idee direct naar Isla del Sol te gaan.Ondanks dat de bootjes naar het eiland maar twee keer per dag gaan, bleek het met onze bus mooi aan te sluiten.Voor 15 Bo een kaartje gekocht voor de boot naar het noordelijkste puntje van Isla del Sol (het dorpje Challapampa). Om 1330 vertrok onze boot om ruim 2 uur later aan te komen in Challapampa. Dit betekende dus voor slechts 1,50 euro, ruim 2 uur lang op een boot in het zonnetje zitten. Genieten. In Challapampa, een mini dorpje, ben ik op zoek gegaan naar een plek om de nacht door te brengen. Uiteindelijk had ik in een heel simpel hostel voor 35 Bo mijn eigen kamer (eigenlijk een 2-p kamer) met eigen badkamer. Nog even rondgelopen door het dorpje, de twee strandjes en daarna in een evensimpel restaurantje erg goedkoop zitten eten.

20-04: Isla del Sol

Vanochtend heb ik in hetzelfde restaurantje als de vorige avond een ontbijtje gehaald (erg simpel en goedkoop). Daarna met backpack opweg gegaan om het eiland te gaan verkennen. Mijn doel was om in de loop van de dag aan te komen op het zuidelijkste puntje van het eiland, in het dorpje Yumani. Met een brandende zon ben ik eerst opweg gegaan naar wat Inca ruines en een uitzichtspunt op het noordelijkste puntje van het eiland. Daarna heb ik het oude Inca pad gevolgd dat zo´n 8 kilometer over de bergrug richting het zuiden loopt. Vlak voor Yumani heb ik in een restaurant, met voortreffelijk uitzicht,een hamburger met frietjes gegeten. Helaas is het aan de prijzen te merken dat het zuidelijke deel van Isla del Sol een stuk toeristischer is. De meeste toeristen bezoeken Isla del Sol maar voor een dag en komen dan uit in Yumani, vanwaar je de beste uitzichten hebt.

Na de lunch ben ik nog ongeveer een half uur doorgelopen totdat ik in Yumani aankwam. Ik kwam uitin het hoogste punt van het dorpje, de plek dus van waaruit je de beste uitzichten hebt en dus ook de leukste hostels. Nadat ik eerst naar een kamer had gevraagd in een van de best bekendstaande hostels, ben ik uiteindelijk terecht gekomen bij het hostel dat daar een beetje schuin achter ligt. Van buiten zag het er een stuk minder uit, maar vanaf mijn kamer had ik een geweldig uitzicht en ik betaalde hier duidelijk minder (slechts 70 Bo voor mijn eigen kamer met badkamer en ontbijt op een toplocatie). Vanaf mijn kamer had ik een vrij uitzicht richting het oosten, dus over het Titicacameer met daarachter de gehele Cordillera Real. En vanaf het terras van het hostel keek ik mooi uit over het Titicacameer met verderop Peru. De rest van de middag, ik was al rond 1300 aangekomen, heb ik niet veel anders gedaan dan op het terrasje van het hostel in de zon wat zitten schrijven in mijn dagboek. Aan het eind van de middag ben ik verhuisd naar een ander terras (zie foto´s), ongeveer 30 meter verderop. Hier heb ik een pilsje zitten drinken en ´s avonds heerlijk gegeten. Na de zonsondergang vanwege de kou maar naar binnen verhuisd. Verder me erg over verbaasd dat ik hier slechts met 1 ander tafeltje zat en dat 50 meter verderop het populaire hostel uit de Lonely Planet helemaal vol zat. Van buiten ziet het er een stuk beter uit, maar uiteindelijk betaal je voor dezelfde locatie bijna het dubbele.

21-04: Isla del Sol - Copacabana - La Paz

Na de heerlijke relaxe dag van gisteren, was het vandaag weer tijd om richting La Paz te gaan. Eerst zitten ontbijten in mijn hostel en daarna in een half uur afgedaald naar het haventje van Yumani. Onderweg naar de haven ben ik denk ik 30 restaurants en 40 hostels tegen gekomen, allemaal met ´slechts´ het uitzicht richting het oosten. Het laatste stuk naar beneden afgedaald over de Inca-trap, een van de ´hoogtepunten´ van het eiland. Zelf genoot ik meer van de zon en het uitzicht. In het haventje een ticket gekocht voor de boot terug naar Copacabana. Niet voor het eerst bleken de Zuid-Amerikanen goede zakenmensen. Copacabana - Yumani kost 10 Bolivianos, maar voor de terugweg betaal je 20 Bo. Natuurlijk nog steeds erg goedkoop voor een kleine 2 uur varen.

Eenmaal terug in Copacabana een sandwich gegeten op het terras en daarna om 1330 terug met de bus naar La Paz. Onderweg natuurlijk weer hetzelfde boottochtje moeten maken en van dezelfde uitzichten kunnen genieten. Met aan de noordkant de Cordillera Real kon ik goed zien wat me de komende tijd te wachten stond. In La Paz weer ingecheckt in het hostel Sol Andino, waar ik voor 100 Bo mijn eigen kamer (3-p kamer) met eigen badkamer en ontbijt had midden in het centrum van La Paz. Veel geld voor in Bolivia, maar in La Paz zijn alle hostel een stuk duurder, vooral in het centrum. En veel zin om elke keer een taxi te pakken heb ik ook niet. ´s Avonds weer in de pizzaria zitten eten en daarna mijn tassen heringepakt. Morgen moest in me namelijk al om 0900 melden bij de agency voor de lange trektocht die ik ging maken.

Zo, ben vandaag aardig op dreef. Misschien volgt er vanmiddag nog wel een nieuw verhaal over de trektocht door de Cordillera Real. Dan zal ik ook proberen wat beschrijvingen bij de foto´s te zetten. Voor nu ga ik even wat telefoontjes plegen en daarna lunchen. Daarna heb ik nog een appeltje te schillen bij de agency waar ik de trektocht heb geboekt.

Voor de komende tijd zijn de plannen als volgt. Morgenochtend vlieg ik met een 19-persoons vliegtuigje in 40 minuten van La Paz (3800m), over de Cordillera Real (6000m), naar Rurrenabaque (100m). Vanuit daar wil ik een jungle tour en een pampas tour door Nationaal Park Madidi gaan maken voor niets minder dan: apen, papegaaien, kaaimannen, etc, etc, etc, jagen op anaconda´s, zwemmen met roze rivierdolfijnen en vissen op piranha´s.

Daarna is de route grofweg: Rurrenabaque - Trinidad - Santa Cruz met waarschijnlijk ergens onderweg nog wel een avontuurlijke boottrip.

La Paz - Huayna Potosi (6088 meter) - La Paz

13-04: La Paz

Omdat we na Sucre (2800m) nog even langer moesten acclimatiseren voordat we naar de top van de Huayna Potosi gingen, nog een dag in La Paz gebleven. Na het ontbijt wat informatie ingewonnen over verschillende trektochten in de omgeving (de rest voor een vlucht naar Rurrenabaque). Voor de lunch met de taxi naar een erg goed restaurant geweest, waar deze keer ook Stephen bij kon zijn. ´s Middags een 17-daagse trektocht geregeld van Sorata naar Coroico. Hierdoor zie ik definitief af om naar Cusco te gaan voor een alternatieve Inca Trail en combineer ik twee trektochten die ik in Bolivia wilde gaan maken. Allemaal voor een iets aantrekkelijkere prijs en iets minder toeristisch. Daarna in dezelfde bar Tottenham - Real zitten kijken en om 1700 met een chaotische man (de man waar we gisteren de tour naar de Huayna Potosi hadden geboekt) de uitrusting voor de tocht gaan bekijken. Hij was vergeten hier een gids voor te bellen, dus zagen wij het niet helemaal meer zitten. Gelukkig was de uitrusting top en hebben we besloten gewoon te gaan. ´s Avonds in de pizzaria een milanesa de la napolitano gegeten en daarna een tas ingepakt en achtergelaten in ons hostel.

14-04: Huayna Potosi

Om 0900 stonden we met zijn vieren (Stephen zag deze tocht niet echt zitten en bleef in La Paz) klaar bij de agency. Even ongeorganiseerd als gisteren en ook het weerbericht zat niet mee, maar ruim een uur later waren we dan toch op weg om onze uitrusting te gaan passen en in een tas te stoppen(wederom nog zonder gids). Daarna op weg naar de Huayna Potosi.

Onderweg hadden we al een prachtig uitzicht richting de top en deze leek ons wel erg steil (zie foto´s). Later bleek dat we de top vanaf de achterkant zouden gaan beklimmen. Ook het uitzicht over La Paz (prachtig gelegen in een kom tussen de Altiplano en de berg Illimani) was indrukwekkend. Hier hadden we de eerste dag door de blokkades niet echt van kunnen genieten. Onderweg in El Alto de eerste gids opgepikt, hij zou ons de eerste twee dagen begleiden.

In de refugio op 4750m kregen we eerst een heerlijke lunch en daarna konden we ons gaan omkleden (warme broek, jas, muts, helm, gaiters) en stopten we de ice-axe en crampons in een rugzak. Daarna liepen we richting de gletsjer op 4900m, waar we, in de sneeuw,allerlei technieken met de crampons en ice-axe uitprobeerden. Zo klommen we oa verticaal de gletsjer op (zie foto´s). Voor de echt tocht naar de top is dit niet nodig, deze dag is meer om te acclimatiseren, voor een beetje vertrouwen en vooral voor de fun. Na afloop volgde in de refugio een evengoed diner en de rest van de avond zaten we vanwege de kou voor de openhaard te kaarten.

15-04: Huayna Potosi

Na 10 uur slapen zag het er vanochtend wat het weer betreft niet veel beter uit (veel mist). De ochtend zijn we in de refugio gebleven, wachtend op de andere gidsen en toerist nummer 5. In de ochtend was het weer ontzettend koud in de hut. Niet veel anders gedaan dan voor de openhaard gezeten en onze rugzakken ingepakt met alle uitrusting (de uitrusting hadden we vandaag niet nodig). Na de lunch met 5 man en 3 gidsen op weg van 4750m naar de tweede hut op 5300m. Met een rugzak vol uitrusting was dit op deze hoogte een erg zware tocht waar we 2,5 uur over deden. De hut waar we aankwamen stelde trouwens niets voor. Op wat planken lagen 10 matrassen en er was een minikeuken. Iets verderop was de wc, niet veel meer dan een gat in de grond met daarover verijste planken.

Ik was hier erg moe en ik had al een beetje last van de hoogte. Erg veel trek in de soep en pasta had ik dus niet. Rond 1830 ben ik gaan slapen en rond 1930 werd ik weer wakker. Net zoals de eerste nacht op 4200m in de omgeving van Uyuni bleek het ook hier erg lastig slapen vanwege de hoogte. Tot 0000 lag ik, net zoals de rest, wakker met een flinke hoofdpijn.

16-04: Huayna Potosi

Om 0015 werden we uit ons lijden verlost en konden we opstaan. Hoewel iedereen zich wat minder voelde, ging dit de rest toch wat beter af. Ik ben eerst nog 20 minuten blijven liggen, en toen ik opstond, stond ik binnen een minuut buiten om over te geven. Even met de gids overlegd, 2 parecetemol genomen ipv ontbijt en daarna me toch maar omgekleed. Plastic schoenen, crampons, gaiters, warme broek/jas, extra lagen, harnas, helm, hoofdlamp, 3 lagen sokken en 2 lagen handschoenen.

Eenmaal op weg ging het al snel stukken beter. We liepen in het donker maar de bijna volle maan en de lichtflitsen van het onweer in de Yungas verlichtten de besneeuwde bergen mooi. Ik zat achter de gids en achter Steve aan het touw en we gingen als eerste opweg. Onderweg maakten we natuurlijk de nodige stops om op adem te komen. Deze stops kon ik ook mooi gebruiken om wat te eten, want ik was aardig slap in het begin. Onderweg hebben we ook een keer de ice-axe gebruikt om een beetje omhoog te klimmen, voor de rest liep de weg omhoog over een simpel pad door de sneeuw.

Het spannendste van de hele klim was toch wel de laatste richel naar de top (op de foto´s van Huayna Potosi is dit vanaf de top te zien en ik zal nog wat comentaar toevoegen bij de trek door de Cordillera Real. Op een van de foto´s is daar de richel ook erg goed te zien). Deze richel was slechts een meter breed en had aan beide kanten enorme afgronden (1000m). Normaal hou ik hier niet zo van, maar ik was aardig versuft en het was natuurlijk ook nog steeds donker (de maan was inmiddels verdwenen)waardoor ik de afgrond niet kon zien. Uiteindelijk kwamen we met zijn vijven, na 5 uur lopen (rond 0545), tegelijkertijd aan op de top van de Huayna Potosi, op een hoogte van maarliefst 6088 meter!! Op de top moesten we nog 20 minuten wachten (ontzettend koud!) voordat het een beetje licht was en uiteindelijk stonden we met ongeveer 15 man op de top. Met de eerste zonnenstralen op de top wat foto´s gemaakt met onze vlag (hadden hiervoor op de markt in La Paz een wit doek en tape gekocht). Ook konden we nu goed zien hoe hoog we stonden en op wat voor een richel. Het uitzicht was erg indrukwekkend. De lichten van El Alto en La Paz in het oosten, de Altiplano naar het zuiden, Lago Titicaca en de gehele Cordillera Real in het westen en de lage Yungas in het noorden/oosten. Helaas hingen er daar aardig wat wolken waardoor ook het zonnetje in het begin niet echt doorkwam.

Naar beneden over de richel met zicht was niet mijn favoriet en het ging dan ook erg langzaam. Je zat dan wel aan elkaar vast met een touw, maar ik heb niet echt het idee dat dat veel helpt. Misschien dat als de ene rechts van de richel valt, dat de middelste moet blijven staan en de derde aan de linkerkant van de berg af moet springen. De richel overleefd en daarna konden we op de terugweg goed zien langs en over welke gletsjers en spleten we waren gelopen op onze tocht omhoog. In de tweede hut alle uitrusting weer in onze rugzakken gestopt en daarna afgedaald naar de eerste hut. Dit was misschien wel het zwaarste stuk van de hele tocht, we zaten er allemaal helemaal doorheen en dan is steil afdalen erg zwaar. We arriveerden uiteindelijk rond 1000 in de laagste hut, waar we onze spullen inleverden en nog een lunch kregen. Daarna bracht een busje ons naar La Paz en keerden we doodop terug in ons oude hostel. Hier na een snelle douche het bed opgezocht en tot 1800 geslapen. Rond 2000 zijn we vervolgens naar het luxe appartement van Stephen gegaan, daar een pilsje gedronken en vervolgens opweg gegaan naar een goed restaurant om onze prestatie te vieren.

Potosi - Sucre - La Paz

08-04: Potosi

Na het ontbijt om 0800 (het beste ontbijt tot nu toe) werden we om 0830 opgehaald om naar de zilvermijnen te gaan. Eerst de uitrusting (helm, hoofdlamp, laarzen en water- en stofdichte kleding) opgehaald en daarna naar een plek geweest waar ze de mineralen uit de stenen van de mijn halen. Daarbij worden een hoop chemische stoffen gebruikt en dat vervuilt dus zwaar. Onderweg naar de mijn nog een stop gemaakt voor een uitzicht over Potosi en de berg boven Potosi waar de ongeveer 200 mijnen zich bevinden. Daarna gingen we de mijn in (6 man + een gids). In de eerste mijn hadden de mijnwerkers een treinstel in het pad laten staan, waardoor we de mijn helaas niet verder in konden lopen. De agency betaald de eigenaar van de mijn 15 Bolivianos per persoon om de mijn de mogen bezoeken, maar daar zien de mijnwerkers natuurlijk niks van terug. Hier leken ze de toeristen een beetje beu te zijn. Dus gingen we op weg naar een andere mijn. Een heel stuk gelopen langs de rails, het plafond en een hoop buizen ontwijkend. Deze mijnen zijn zeker niet gemaakt voor mensen langer dan 1,70m. Onderweg hoorden we ook af en toe de knallen van dynamiet verderop. Na een half uurtje lopen, en dat is best zwaar in deze stoffige mijnen op 4000m hoogte, kwamen we aan op een plek waar de mijnwerkers dan ook echt aan het werk waren. Eerst waren ze rails voor de treintjes aan het aanleggen en verderop waren ze stenen in grote bakken aan het scheppen die vervolgens naar buiten werden gehesen. In totaal moest er 50 a 60 ton per dag, door twee man, via deze bakken naar buiten werden gebracht. Weer 4 anderen mijnwerkers voerden deze stenen aan via de wagonnetjes, allemaal met de hand natuurlijk. Op het laatst gingen we naar het vierde level, via een ladder en door een erg krappe tunnel, waar een 17-jarige jongen voor zichzelf aan het werk was. Die gaat voor kwaliteit, waar anderen, die werken voor een bedrijf, gaan voor kwantiteit. Aan het begin van de dag hadden we op de mijnwerkersmarkt voor deze mensen drinken, alcohol, dynamiet en cocabladeren gekocht. Dat moet je als toerist doen om de mijnwerkers ook echt aan het werk te zien. Anders laten ze je niet toe.

Terug in Potosi hadden wevoor 15 Bolivianos een lunch die bestond uit soep, een hoofdgerecht en een nagerecht. Later op de dag bezig geweest op het internet voor wat updates. Ondertussen was er een demonstratie aan de gang waarbij ze veel vuurwerk en af en toe zelfs dynamiet afstaken. In de avond aan het plein in een goed restaurant met zijn vijven lekker zitten eten. Ook de top van de Bolivianen zat hier. Waar zij allemaal in pak zaten, zaten wij daar met onze wandelkleding en bergschoenen. Ondanks dat die een toprestaurant was, kostte een soep toch maar 1 euro en een hoofdgerecht 4 euro.

09-04: Potosi - Sucre

Vanochtend na het ontbijt de markt en het centrum van Potosi verkend. Ze verkopen hier echt alles op straat. Lekker chaotisch, al die kraampjes op de stoep. Na de lunch zijn we met zijn vijven naar het ultramoderne busstationvan Potosi getaxied, waar we binnen 2 minuten voor slechts 15 Bolivianos meekonden met een bus naar Sucre. Veel comfort kun je voor deze prijs niet verwachten, ik zat dan ook 4 uur lang opgevouwen ergens achterin de bus. Een mooie busrit was het wel. In Sucre gingen we op zoek naar een hostel, en dat is best lastig als iedereen andere wensen en een ander budget heeft. Uiteindelijk voor 45 Bo per persoon samen met Romee en Clement een kamer gedeeld in Residencial Bolivia. Steve en Stephen kwamen tegenover ons terecht.

´s Avonds afgesproken om in het Franse restaurant om de hoek te gaan eten. Wederom een erg goed restaurant. Je eet voor iets van 9 euro en dan heb je een soep, een top hoofdgerecht en twee glazen bier. Wat dat betreft is Bolivia echt geweldig. Omdat het zaterdagavond was, zijn we hierna op zoek gegaan naar een bar. Natuurlijk de gringo-bar overgeslagen en op zoek gegaan naar een lokale bar. Hier natuurlijk erg veel bekijks en een tijdje met de Bolivianen zitten kaarten. Daarna nog de plaatselijke discotheek opgezocht, waar we het tot 0500 vol hielden.

10-04: Sucre

Herstellen. Op zondag is alles in de Boliviaanse steden ook uitgestorven, dus veel konden we ook niet doen. Het was zelfs lastig om ergens een fatsoenlijke lunch te krijgen. Niet veel anders gedaan dan met een micro naar het busstation geweest voor een busticket naar La Paz, wat op internet gezeten en met zijn vijven ´s avonds ergens gaan eten.

11-04: Sucre

Vanochtend op de markt wat eten gehaald voor ontbijt (appel/brood en op de terugweg voor 3 Bo ergens op de stoep wat versgeperste sinaasappelsap gekocht. Daarna met Romee en Clement door de stad gelopen, langs wat leuke pleintjes en kerken. Na de lunch (deze keer met zijn vijven pizza gegeten) op weg naar museum De la Recoleta gegaan. Museum stelde natuurlijk niet veel voor, maar vanaf hier hadden we wel een prachtig uitzicht over de stad Sucre. Daarna nog vanaf de top van een kerk (ingang via een school) genoten van andere uitzichten over het centrum van Sucre.

Aan het eind van de dag zijn we op weg gegaan naar het busstation, voor de nachtbus naar La Paz. De bus was deze keer een cama (slechts 3 stoelen naast elkaar en de stoelen kunnen bijna horizontaal / in Chili en Argentinie waren deze bussen onbetaalbaar en pakte ik altijd de semi-cama) voor slechts 120 Bolivianos. Helaas was het niet echt comfortabel door de schandalige weg, de chauffeur, een kapotte tv, problemen met de bus en Israeliers die het nodig vonden de ramen open de zetten (´s nachts is het op 4000m erg koud).

Ook vandaag waren ze trouwens weer aan het demonstreren, heel het plein werd voor verkeer afgesloten door de demonstranten. Gelukkig ging het er deze keer wat rustiger aan toe en konden we als toeristen gewoon over het plein lopen.

12-04: La Paz

Om 0530 werden we gewekt omdat de assistent om de bustickets kwam vragen en om 0630 stonden we vast aan de rand van La Paz omdat demonstranten die weg blokkeerden. Na een kwartier werden we zonder verdere informatie uit de bus gezet en moesten we lopend verder. Gelukkig waren we met zijn vijven en dus liepen we maar langs de groep demonstranten de snelweg af richting La Paz. Op het plein voor het tolpoortje stonden een paar autobanden in brand en er werd wat vuurwerk afgestoken, maar verder lieten ze ons gelukkig met rust. Het ergste was de volgende blokkade, waar er ook veel mensen vanuit El Alto naar beneden kwamen rennen. Iedereen die El Alto kent, weet wel dat dit waarschijnlijk geen zakenmensen zijn die op tijd op hun werk willen zijn. Met vuurwerk dat boven ons hoofd afging en al de poppen die met een touw om hun nek aan de lantaarnpalen hingen, leek dit niet al te veilig. Gelukkig passeerden we deze blokkade snel en konden we na deze blokkade met een taxi naar ons hostel. Natuurlijk werden we door de taxichauffeur afgezet, maar we waren allang blij veilig in het centrum van La Paz te zijn. In het hostel Cruz de los Andes had ik voor 70 Bo pp een kamer met badkamer samen met Romee en Clement. In het begin van de dag wat gerelaxed op de kamer, daarna voor de lunch naar de Burger King, Man Utd - Chelsea gekeken in de Red Pepper en naar wat agencies geweest voor een tour naar de top van de Huayna Potosi. Waar Stephen ons tijdens de lunch niet kon bereiken vanwege andere protesten, hebben we ´s avonds met zijn vijven in een restaurant gegeten (trouwens het slechtste restaurant zo ver in Bolivia).