Expeditie Robinson in NP Los Alerces

10-03: NP Los Alerces (Villa Futuleufquen - Playa Blanca)

Vandaag vroeg uit de veren om om 0800 de bus te pakken richting Villa Futuleufquen. Nadat ik de zeer inflatiegevoelige entree voor het nationale park had betaald ben ik bij de plaatselijke Guardeparque op zoek gegaan naar meer informatie. In de Lonely Planet had ik iets gelezen over een 12 uur durende tocht naar Lago Krugger en een populaire boottour op Lago Menendez en het leek me wel leuk dit in de komende dagen te combineren. Maar dan moest er wel een boot gaan vanaf Lago Krugger. Dus eerst een telefoonnummer gekregen en in mijn beste Spaans gebeld naar de mensen die over deze boot gaan. Heel veel wijzer werd ik er niet van, maar als het goed is gaat deze boot nog steeds elke dag. De vraag was alleen nog rond welke tijd. Daarna bij de Guardeparque me geregistreerd voor deze tweedaagse tocht en een officiele toestemming gekregen om te overnachten op Playa Blanca. Uiteindelijk rond 1000 op weg richting Playa Blanca. Na 1,5 uur langs Lago Futuleufquen gelopen te hebben ging het pad linksaf en steil omhoog door een erg dicht bos. Vooral de bamboe als onderbegroeiing maakte het bos, op het pad na, ondoordringbaar. Met warm en droog weer 4 uur lang over een zwaar pad gelopen naar Portuzuelo, een 1100 meter hoge pas. Ondanks dat het daar begon te waaien en te regenen, was het uitzicht fenomenaal (zie foto´s). Ver onder me kon ik mijn eindbestemming voor vandaag al zien liggen, het strandje Playa Blanca. De weg omlaag was nog steiler dan het pad omhoog, zo steil dat het lastig was om met mijn zware backpack overeind te blijven. Beneden kwam ik, na in totaal 7 uur, aan op Playa Blanca. Een prachtig strandje met een even mooi uitzicht. Er was hier verder niks en niemand, dus het voelde een beetje als expeditie robinson zonder complotten en irritante mede-kandidaten. Het enige geluid dat je hier hoorde was de wind en het riviertje dat het strandje in tweeen verdeelde. Na een tijdje zoeken zag ik een mooi plekje beschut onder een boom. Genoeg plek voor mijn tent en ik had ook nog wat ruimte over om droog te kunnen koken en te eten. Vanaf 1600 begon het licht te regenen en in de avond zou dit steeds erger worden.

11-03: Los Alerces (Playa Blanca - Punta Mattos)

Na een ontzettend natte nacht bleek dat er, op mij na, niet veel meer droog was in mijn tent. Gelukkig had ik mijn backpack met alle spullen buiten mijn tent en op een beschutte plek neergezet. Vandaag leek het weer wat beter te zijn. ´s Ochtends heb ik het rustig aan gedaan en heb ik gewacht tot de zon een beetje doorbrak zodat mijn tent, matje en slaapzak konden drogen. Ook het ontbijtje met oa. Frootloops is zeker een vermelding waard. Ze verkopen dat overal in Argentinie en ik kon het niet laten het een keer te kopen. Rond 1100 weer op pad gegaan, omhoog het dichte bos is. Ondanks dat het vandaag zonnig weer was liep ik de hele tocht met al mijn regenkleding aan. In het bos was alles drijfnat en omdat het bos zo dicht was en het pad zo smal zou ik anders ook doorweekt raken.

Halverwege de tocht kwam ik ineens weer bij een strandje uit. Dit was natuurlijk een mooie plek om te lunchen (sandwich met ham, kaas, tomaat en mayonaise). Daarna weer verder gelopen op weg naar Lago Krugger. Waar ze gisteren het pad nog een beetje hadden vrij gemaakt op de plekken waar een boom was omgevallen, moest ik vandaag een aantal keren over en onder deze bomen doorlopen. En dat is geen pretje met een zware rugzak, zeker niet als de stammen van deze bomen zo´n 1,5 meter in doorsnee zijn.

In zo´n dicht bos raak je af en toe een beetje gedesorrienteerd. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik ineens bij de camping en refugio aan de rand van Lago Krugger aankwam. Ik had het veel sneller gelopen dan verwacht. De boot bleek al na een half uur te vertrekken, dus ik moest snel een keuze maken wat te doen. Morgen ging de boot pas om 1800 en de vorige dag was er helemaal geen boot geweest vanwege het slechte weer. Omdat ik hier geen 2 dagen vast wilde komen te zitten en er geen andere uitweg is naast het pad dat ik op de heenweg had genomen, heb ik besloten de boot meteen maar te pakken. Ook moest ik hier weer naar de Guardeparque in Villa Futuleufquen bellen om te vertellen dat ik aangekomen was en dat ik de volgende dag op weg zou gaan naar Punta Mattos. De boot, die als eindbestemming Villa Futuleufquen had, kon mij halverwege bij Punta Mattos (dat aan de overkant van PlayaBlanca ligt)afzetten. Na een prachting boottochtje over Lago Krugger, over de rivier naar Lago Futuleufquen en nog een kwartiertje over dit meer zelf werd ik afgezet bij Punta Mattos. Daar was een gratis camping, voor mij een ideale plek om te overnachten. Aan het eind van de middag daar mijn spullen laten drogen en lekker in het zonnetje mijn mp3-speler erbij gepakt. Omdat de temperatuur ´s avonds, na enkele warme dagen,omlaag schoot ben ik snel mijn slaapzak ingekropen.

12-03: Los Alerces (Punta Mattos - Rio Arrayanes)

Deze nacht was er gelukkig wat meer wind. Dit maakt het erg koud, maar zorgt er ook voor dat mijn tent aan de binnenkant droog blijft. ´s Ochtends het relaxed aangedaan en rond 1100 op weg. Eindbestemming van vandaag was ergens in de buurt van Rio Arrayanes en Lago Verde en er was mij verteld dat er een pad tussen de weg en het meer moest lopen. Na de gebruikelijke lunch op een van de vele strandjes aan Lago Futuleufquen liep het pad weer erg steil omhoog, was erg zwaar om dat met backpack te doen. Nadat ik de eerste twee dagen onderweg niks of niemand was tegengekomen (op het boottochtje na), kwam ik vandaag alleen wat schrikachtige koeien (hoeze nationaal park) tegen. Onderweg had ik op enkele open stukken weer prachtige uitzichten over Lago Futuleufquen. Eenmaal boven aangekomen kwam ik terecht op het pad dat liep van Rio Arrayanes naar Laguna Escondita. In tegenstelling tot het pad dat ik vandaag volgde (slechts blauw/witte paaltjes) stond dit pad wel op mijn kaartje die ik bij de ingang had gekregen. Ik heb dit pad naar beneden gevolgd via de Laguna (een schitterend bergmeertje) en een mirador (vanwaar ik een mooi uitzicht had over Lago Menendez). Uiteindelijk kwam ik bij de camping Rio Arrayanes uit en besloot ik dat het wel genoeg geweest was voor vandaag.

Dit bleek een dure maar heel mooie camping te zijn direct aan de rivier Rio Arrayanes. Warm water, elk plekje had zijn eigen picknicktafel en elk plekje had een plaats om een kampvuur te maken. Het was erg rustig op de camping, dus ben ik natuurlijk op zoek gegaan naar een plekje direct aan de rivier met een klein privestrandje (zie foto´s). Nadat ik in het bos en bij andere kampvuurtjes wat hout had gesprokkeld kon ik het natuurlijk niet laten om hier een kampvuur te maken. Met slechts een aansteker enwat overbodige foldertjes kreeg ik het vuur, ondanks het natte hout, aan.

13-03: Los Alerces (Rio Arrayanes - Lago Menendez) - Esquel

Rond 0930 ben ik, gewapend met handschoenen en muts, op weg gegaan naar Puerto Chucuo, zo´n anderhalf uur verderop. Het pad liep eerst langs de rivier Rio Arrayanes en daarna langs Rio Menendez. Vanaf Puerto Chucuo vertrok het populaire boottochtje over Lago Menendez. Op het moment dat ik op de boot zat kwam de zon tevoorschijn en maakte de handschoenen en muts plaats voor een zonnebril, t-shirt en zonnebrand. De tour, waar je dan natuurlijk ineens wel een hoop mensen tegenkomt, begon met een 2 uur durende boottocht over het grote meer. Na 2 uur meerden we aan op het meeste noordwestelijke puntje van Lago Menendez. Daar vervolgden we onze tour met een rondwandeling. Met de gids voorop stelde dit qua lopen natuurlijk niks voor, maar het was wel eens leuk om wat meer dingen te weten te komen. Doel van deze rondwandeling waren de Alerce bomen, de zeldzame bomen waar het park naar vernoemd is. De grootste boom hier is 57 meter hoog, 2,6 meter in doorsnee en ongeveer 2600 jaar oud. Gemiddeld groeit deze boom zo´n 0.8 tot 1 mm per jaar in doorsnee.

In Chili, in het park Pumalin, vind je een paar exemplaren die ruim 4000 jaar oud zijn en ongeveer 70 meter hoog. Ze groeien voornamelijk hier aan de westkant van de Andes waar de grote hoeveelheid neerslag valt. In Chili ongeveer 5000mm per jaar en hier in Argentinie ongeveer 4000mm. Ongelooflijk als je ziet dat het ongeveer 50km richting het oosten, in Esquel, maar een droge en kale bedoeling is.

Tijdens de wandeling ook nog Lago Cisne zien liggen en kunnen genieten van een paar mooie watervallen. Daarna was het weer tijd om terug te gaan richting Puerto Chucuo. Tijdens de boottocht buiten op het dek lekker van de stralende zon genoten! Nadat onze tour over was, moest ik nog zo´n twee kilometer lopen (langs Lago Verde) om uit te komen op een punt waar ik de busnaar Esquelkon stoppen. Ze waren zo aardig om me daar dichtbij de camping af te zetten in plaats van het busstation zo´n 12 blokken verderop. Erg laat aangekomen, dus op de camping snel wat eten klaar gemaakt en gaan slapen.

Op dit moment zit ik in Bariloche en morgen pak ik ´s ochtends de bus naar Junin de los Andes. De afgelopen drie dagen weinig anders gedaan dan reizen, op het internet zitten, dagboekje bijwerken en gisteren de hele dag weg geweest om te raften!

Carretera Austral!

04-03: Valle Exploradores - Cerro Castillo - Coyhaique

Na een koude nacht ´s ochtends snel de auto weer ingepakt voor het vervolg van onze roadtrip. Eerst wilden we naar het einde van een gletsjer lopen, maar aangezien ze geld vroegen (prive-terrein) voor dit wandelingetje van slechts een half uur hebben we besloten dit over te slaan en naar het einde van het dal te rijden. Omdat deze weg nog niet helemaal af zou zijn, hadden we geen idee hoe ver we zouden komen. Aan het begin van deze dag heb ik het stuur over genomen. Geweldig om in een 4x4 over een smalle onverharde weg te rijden. Uiteindelijk konden we na 25 prachtige kilometers niet meer verder. We stuitten op een brede en diepe rivier en de brug is waarschijnlijk pas voor volgend jaar gepland. Des te verder we deze ochtend richting het westen reden, des te meer begon het op een regenwoud te lijken. Slechts 50 km hemelsbreed geeft hier echt een enorm verschil.

Na een korte stop zijn ben ik teruggereden naar Rio Tranquillo met de twee Amerikanen buiten op onze bagage en de twee Fransen zittend op het raam. Omdat de wolken vanuit het niets oplosten was dit het mooiste ritje tot nu toe. Met zo´n 25 km/u rijden over een smalle gravelroad, gaten ontwijken, geen auto´s tegenkomen, de ene na de andere brug over en ondertussen nog een beetje van het uitzicht genieten! In Rio Tranquillo een beetje diesel getankt omdat we de brandstofmeter toch niet voor 100% vertrouwden en weer lekker gelunched aan het meer General Carrera.

Na onze stop in Rio Tranquillo nam iemand anders het stuur weer over en heb ik plaats genomen achter op onze bagage. Hier had je toch echt de beste uitzichten. De 3 uur durende rit naar Cerro Castillo langs het grote meer, door verlaten dalen, langs wilde rivieren en over een pas was met dit stralende weerprachtig. Toen we in Cerro Castillo aankwamen was het al 1900 uur en we moesten vandaag ook nog naar Coyhaique rijden. Besloten om even snel een hamburger te eten in Cerro Castillo en daarna verder te rijden naar Coyhaique. Dit laatste stuk was de weg verhard en was het mooiste stuk van de trip over. In Coyhaique in het donker onze tenten opgezet op de camping. Het bleek een erg mooie camping te zijn. We waren alleen en hadden een hut met gas, warm water, open haard en een flinke voorraad hout tot onze beschikking.

05-03: Coyhaique

´s Ochtends moesten we vroeg uit de veren om de auto af te leveren. Tot onze verbazing kwamen om 0900 exact een paar mensen aanrijden die de auto en sleutels kwamen ophalen. Daarna wat boodschappen gedaan, informatie ingewonnen over bussen en boten, wat op het internet gezeten en gerelaxed op de camping. De eerste bus richting het noorden bleek pas 07-03 te gaan en ook met de boot kwam ik niet echt verder. Besloten om morgen te gaan liften.

06-03: Coyhaique - Lago Las Torres

Omdat ik niet wist waar ik met het liften zo uitkomen (kon Puerto Chacabuco, Puerto Cisne of een klein dorpje langs de Carretera Austral zijn), heb ik eerst voor een paar dagen wat inkopen gedaan. Daarna een klein stukje gelopen tot een punt waar de twee grootste wegen bij elkaar komen en richting het noorden gaan. Nog voordat ik mijn backpack langs de kant van de weg kon zetten, had ik al een lift van een man die op weg was naar Puerto Maniguales. Dat was precies in de goede richting! Deze man ging niet rechtstreeks, eerst moest hij een keuken (ze koken hier bijna overal met behulp van oude houtkachels) ophalen in Puerto Aysen. Natuurlijk deze oude baas even meegeholpen, want die keukens zijn loodzwaar.Daarna weer een stukje de weg terug gereden en de afslag gepakt richting het noorden. Tot mijn verbazing reed de man een heel stuk voorbij Villa Maniguales. Dit kwam mij natuurlijk wel goed uit, want ik was op weg richting het noorden. Helaas stopte hij 30 km verderop in de middle of nowhere bij een paar houten hutjes, hier moest de keuken afgeleverd worden. Omdat er verder niemand thuis was heb ik de man maar weer geholpen om de keuken op zijn plaats te zetten. Daarna begon de man met ´no mas´ en vertelde hij dat er wel bussen richting Puerto Cisne zouden gaan. Uiteindelijk besloot de man mij toch 10 km noordelijker op een camping af te zetten, maar niet voordat ik hem geholpen had zijn hele pick-up vol te laden met hout. Op de laatste 10 km kreeg ik nog wat laatste Spaanse les en bij het meer Lago Los Torres keerde de man weer om richting Coyhaique. Na ruim 5 uur stond ik dan 135 km noordelijker! Aan het meer lag een mooie camping, dus rond 1600 besloten om niet meer verder te liften en mijn tent op te zetten.

07-03: Lago Los Torres - Futuleufu

Deze ochtend moest ik ruim 2 uur wachten voordat auto nummer 8 mij een lift gaf. Dit bleek een politiebusje te zijn die op weg was naar Villa Amengual, zo´n 8km noordelijker. Daar schoot ik dus niet echt veel mee op. Vooral niet omdat dit busje onderweg ook 5 Israeliers had opgepikt die de avond ervoor ook bij Lago Los Torres waren afgezet. Zij vonden de camping alleen te duur en besloten om een stukje te lopen en wild te kamperen. Uiteindelijk stonden we dus met 6 man aan de rand van een heel klein dorpje te liften. Na ruim 3 uur wachten en nauwelijks een auto te hebben gezien, heb ik de bus richting het noorden gepakt. Juist, de bus van 07-03 die in Coyhaique was vertrokken met daarin ook de 2 Amerikanen en de 2 Fransen. Tot aan Puyuhuapi was het een prachtige rit door NP Quealat. Dit stuk was weer onverhard en deze smalle weg slingerde omhoog langs enkele watervallen en gletsjers. Vanaf de top van de pas ging de weg weer steil naar beneden. Daar langs een van de vele fjorden die ze hier hebben verder gereden tot aan een punt waar ze met de weg bezig waren. De weg was hier gesloten, dus moesten we een stukje de ferry pakken over een prachtig fjord. Vanaf de boot ook nog enkele dolfijnen gezien, dus dit was natuurlijk een leuk extraatje.

Helaas rijdt de bus snel door dit mooie deel van de Carretera Austral en ik zag ook geen andere mogelijkheid om in dit nationale park te komen. Er gaan nauwelijks bussen en langs de weg stonden veel lifters (voornamelijk Israeliers) die ook geen stap verder kwamen. Omdat de volgende bus pas over 3 dagen zou gaan heb ik besloten in de bus te blijven zitten tot aan Futuleufu. Ondanks dat onze chauffeur de theorie dat je beter hard over een hobbelige weg kunt rijden zodat je er minder van voelt wel erg letterlijk nam, kwamen we in het donker in Futuleufu aan. Hier maar weer snel een camping opgezocht.

08-03: Futuleufu

Vandaag bleek dat de eerste bus richting Esquel (Argentinie) pas 11-03 gaat. Dus maar eens op zoek naar leuke bezigheden hier. Futuleufu staat bekend om het raften (niveau 5) en je vindt hier dan op elke hoek van de straat ook agencies die je een tourtje proberen te verkopen. Verder is er in dit dorpje waar slechts 1000 mensen wonen niets te doen.Na lang wikken en wegen besloten om morgen te gaan raften. De rest van de dag wat gerelaxed op een strandje aan de Rio Esperon, op de camping wat in de LP zitten lezen en mijn verslag te schrijven.

09-03: Futuleufu - Esquel

Ik was er al een beetje bang voor, maar deze ochtend bleek dat er niet genoeg mensen waren voor het raften. Ik zit pas een paar dagen in Maart maar dit dorpje is nu al compleet uitgestorven. Ook werd in vandaag in de stromende regen en in een natte slaapzak wakker. Als het de hele nacht regent en niet waait is een enkellaags tentje niet echt ideaal! Toen de dame van de camping erover begon dat ze een vriend kende die vandaag in Esquel inkopen ging doen, heb ik snel alles in de stromende regen ingepakt. Ik had geen zin om hier nog een paar dagen te zitten en te wachten op genoeg mensen om te raften. Na ruim 2 uur en weer 2 stempels verder dropte mijn lift mij bij de grote supermarkt in Esquel. Vanaf daar naar een goedkope, en erg leuke, camping gelopen die slechts 2 blokken van het centrum lag. Omdat mijn tent nog steeds drijfnat was en het met dit weer zeker niet zou drogen, besloten om in de slaapzaal te slapen. Van de 27! bedden was er slechts 1 bezet. De rest van de dag maar weer op zoek naar informatie (vermoeiend), wat op het internet gezeten om foto´s up te loaden en naar het busstation geweest. Hier in Esquel schoot het met informatie over het NP Los Alerces niet echt op, dus besloten om morgen maar de bus te pakken en in het park zelf meer informatie in te winnen. Omdat ik niet wist hoelang ik me in dit NP kon vermaken heb ik voor 5 dagen eten ingeslagen. Ook natuurlijk weer een tas met overbodige spullen achtergelaten op de camping.

Later vandaag volgt er waarschijnlijk nog wel een nieuwe update vanuit Bariloche. In dit internetcafe lukt het me ook niet om foto´s te uploaden, dus ga ik verhuizen. Maar eerst een lunch aan Lago Nahuel Haupi!

Foto´s

Deze keer alleen wat nieuwe foto´s, daar liep ik namelijk best ver mee achter. Op dit moment zit in in Esquel, in Argentinie. De route die ik gevolgd heb is vanaf Coyhaique naar het noorden over de Carretera Austral. Bij het plaatsje Villa Santa Lucia ben ik rechtsaf geslagen richting Futuleufu en vanaf daar ben ik vandaag naar Esquel gereden. Het grootste deel van deze route heb ik liftend afgelegd. Het uitgebreide verhaal met ook het vervolg van de route die we met de gehuurde auto hebben afgelegd volgt nog.

Groetjes, Peter

El Chalten en een avontuurlijke roadtrip!

Op het momentdat de gemiddelde Brabander al een half kratje bier naar binnen heeft gewerkt, zit ik in het plaatsje Coyhaique in Chili in een internetcafe. De volgende bus gaat pas maandag, dus waarschijnlijk vervolg ik morgen liftend mijn weg richting Puyuhuapi. Op foto´s moeten jullie nog steeds even wachten.

24-02: El Chalten

De eerste volle dag in El Chalten had ik stralend weer. Reden genoeg om vandaag naar de top Loma Del Pliegue Tumba(1490m)te lopen. Vanaf deze top had ik een prachtig panorama uitzicht. Van het einde van Lago Viedma (75km) tot aan Lago Desierto en van Cerro Torre tot aan Fitz Roy. Helaas was ik vandaag vergeten om water mee te nemen en dat was op deze warme dag niet zo slim. Normaal zijn hier overal beekjes waar je uit kan drinken, maar vandaag natuurlijk alleen heel ver onder de top. Daarom na een uurtje weer naar beneden gelopen, op weg naar El Chalten. Hier besloten om nog voor een paar dagen langer in El Chalten te blijven en nog een korte trek te gaan maken. Voor de trek deze avond al wat inkopen gedaan en weer een tas met overbodige spullen achtergelaten op de camping.

25-02: El Chalten - Camping Agostino

In de ochtend heb ik het rustig aangedaan omdat ik vandaag slechts een paar uurtjes hoefde te lopen naar camping Agostino, net onder Lago Torre. Op weg naar deze camping 4 uur lang in de regen gelopen, de eerste keer dat ik echt alle waterdichte kleding aan had en nog steeds niet helemaal droog aan kwam. Onderweg verschillende mensen tegengekomen die ik hebleren kennen in Torres Del Paine.Op de camping(met slechts 6 andere tentjes)heb ik eerst mijn tent onder een schuine boom gezet zodat de ingang van mijn tent droog zou blijven. De rest van de middag niet veel meer gedaan als wachten in de regen en de kou (in de avond slechts 2 graden boven nul). ´s Avonds werd het eindelijk droog zodat ik mijn pasta voor vandaag klaar kon maken. Ik kampeer hier op gratis campings die totaal geen faciliteiten hebben. En mijn tent is natuurlijk veel te klein om in te koken. Na het eten snel mijn warme slaapzak in.

26-02: Agostino - Camping Poincenot

´s Nachts was het zo koud dat ik, ondanks dat ik al mijn kleren aan had,mijn slaapzak helemaal dicht had geknoopt. Er was slechts een klein gaatje over om door te ademen. Hierdoor had ik pas rond 0800 door dat het licht was en dat de zon op mijn tent scheen. Het bleek stralend weer te zijn, dus ben ik snel mijn tent uit gegaan en heb ik de spullen voor het ontbijt gepakt. Deze ochtend was het ontbijten aan de rand van Lago Torre met uitzicht op Glaciar Grande en Cerro Torre (foto´s volgen natuurlijk nog). Na het ontbijt heb ik mijn tent en mijn slaapzak in de zon laten drogen, vervolgens alles ingepakt en daarna op weg naar de ´mirador´. Toen ik daar zat verdween de zon al snel en voelde je de temperatuur omlaag gaan. Genoeg reden voor mijn om weer naar beneden te lopen, mijn al ingepakte backpack te pakken en op weg te gaan naar Camping Poincenot. Onderweg naar beneden alle dagjesmensen tegen gekomen die natuurlijk, zoals altijd, net iets te laat waren voor het mooie uitzicht. Na een uurtje lopen een ander, en veel rustiger, pad gepakt dat de twee populaire wandelingen hier met elkaar verbindt. Op het strand van een van de meertjes onderweg nog een stop gemaakt. Tijdens deze stop sloeg het weer echt om, vanuit het niets stak er een stevig windje op en de lucht richting het westen beloofde niet veel goeds. Daarom heel snel naar de camping gelopen om mijn tent nog droog op te kunnen zetten. De camping was een kopie van Agostino: gratis, geen faciliteiten en beschut in het bos.

27-02: Camping Poincenot

Na een avond en een nacht met alleen maar regen en harde wind leek het erop dat het deze ochtend droog was. Dus snel mijn vochtige tent uit om een ontbijtje te maken. Na het ontbijt ging ik op weg naar Lago de Los Tres, vanwaar je het beste uitzicht over Fitz Roy(de hoogste top in de wijde omtrek)moest hebben. Op het moment dat ik het bos uit kwam om een rivierbedding over de steken werd ik weer bijna omver geblazen. Ook had ik nu een goed zicht richting het westen, waar de wind zoals altijd vandaan komt. Omdat dit er niet echt goed uitzag heb ik besloten om 10 minuten verderop in een hutje op camping Rio Blanco het even af te wachten. Dat bleek een erg goede keuze, want de 6 uren erna bestonden uit horizontale regen. Omdat ik geen zin had om naar boven te lopen, geen uitzicht te hebben en wel doorweekt terug te komen heb ik al deze tijd in de hut gezeten. Soms werd ik vergezeld door dappere dagjesmensen die vol goede moed en zonder enige waterdichte kleren naar boven liepen. Gemiddeld duurde het zo´n 2,5 uur voordat dezelfde mensen doorweekt en met bijna bevroren ledematen even in de hut pauzeerde alvorens weer op weg te gaan naar El Chalten. Toen het ongeveer een half uur wat droger was besloot ik dat het tijd was om het kwartiertje richting mijn camping te lopen om een avondmaal voor te bereiden. De reden dat ik op Poincenot stond is dat Rio Blanco een camping is waar alleen de echte bergbeklimmers mogen kamperen die op weg zijn naar Fitz Roy. Dat er op deze camping verder niemand te vinden was, was wel een goed teken dat het weer niet al te best zou zijn de komende dagen. Net nadat ik klaar was met eten begon het weer harder te regenen, dus zat er niets anders op dan mijn tent in te vluchten en vroeg te gaan slapen.

28-02: Poincenot - El Chalten

Nadat ik de halve nacht had wakker gelegen van de enorme windstoten, was het ´s ochtends iets rustiger en eindelijk droog. Na mijn gebruikelijke ontbijtje de tent drijfnat in moeten pakken en snel even naar boven gekeken. Besloten om de mirador boven bij het meer over te slaan en de korste route terug naar El Chalten te nemen. Niet voor het eerst hier in Pategonie was het slechts een paar kilometer verder naar het oosten een stuk beter weer. Net zoals de eerste dag van deze trek heeft het rond de bergen bijna de hele dag geregend en scheen de zon de hele dag in El Chalten. Dat terwijl de afstand slechts 10km is. Voor mij betekende ditdat ik met een regenbroek, regenjack, handschoenen, muts en een sjaal begon en dat ik een uur later in een korte broek en met mijn zonnebril op richting El Chalten liep. Niet geheel verrassend kwam ik wat verder naar beneden ook de bekende dagjesmensen weertegen die vol goede moed in een korte broek en zonder extra kleren naar boven liepen.

De rest van de middag in El Chalten heb ik gebruikt om alles te laten drogen, mijn backpack weer in te pakken met de spullen die ik had achtergelaten, wat te internetten, boodschappen te doen, dagboekje bij te werken en te relaxen. ´s Avonds ben ik gaan uiteten met een Duitse die ik in Torres Del Paine had leren kennen en die ik hier toevallig weer tegenkwam en een Engelsman die ook had overnacht in Poincenot.

01-03: El Chalten - Los Antiguos

Vandaag vertrok om 0900 de bus richting Los Antiguos, een klein plaatsje in Argentinie ongeveer 500 km naar het noorden. Om hier te komen volgden we 13 uur lang de Ruta 40, een van de bekendste routes in Argentinie. Deze start in het zuiden in Rio Gallegos en eindigt in het noorden in Salta. Het kan niet missen dat ik deze route nog vaker tegen ga komen deze reis.

Vanaf El Chalten reden we eerst een uur langs Lago Viedma naar het oosten. In slechts een uur rijd je dan de bergen uit en de kale, droge Pampas in. Eigenlijk was dit voor mij Plan C. Plan A was om de Navimag de pakken en met de boot van Puerto Natales naar Puerto Montt te gaan. Helaas gebruiken ze de laatste weken een kleinere boot omdat de grote boot een eiland over het hoofd heeft gezien. Voor mij was er dus geen plaats meer. Plan B was om de grens naar Chili over te steken via een boot, een wandelpad en nog een boot. Deze avontuurlijke route is de enige manier om in VillaO´Higgins (Chili) te komen omdat er hier geen weg ligt tussen beide landen. Vanwege het slechte weer, het feit dat een van de boten maar 2 keer per week gaat en het prijskaartje (dat ook nogeens in Chileens geld betaald moest worden die ik niet genoeg meer had en hier ook nietkan pinnen)maar van deze route af gezien.

Na 12 uur lang rijden door de Pampas waarbij we slechts een paar Estancias tegen zijn gekomen, kwamen we aan in Perito Moreno. Hier verliet op 5 man na iedereen de bus. In het donker vervolgde de bus haar weg langs Lago Buenos Aires, op het Titicacameer het grootste meer in Zuid-Amerika, richting het dorpje Los Antiguos. Omdat de camping een stuk buiten het centrum van dit plaatsje lag en alles pikkedonker was toen we aankwamen maar besloten om, erg lui, het hostel te pakkendat de Lonely Planet beschreef. Dit hostel lag namelijk op de plek waar debus stopte.

02-03: Los Antiguos - Chile Chico

´s Ochtends snel op weg gegaan naar de bakker en daarna mijn spullen gepakt en naar het busstation van dit saaie plaatsje gelopen. Daar heb ik een busticket gekocht voor de bus richting Chili Chico, dat 9km naar het westen en aan de andere kant van de grens ligt. Voordat de bus vertrok had ik nog 1,5 uur over om even te internetten en een nieuwe update op deze site te zetten. Om exact 1200 kwam de bus aangereden en ben ik natuurlijk de bus ingestapt. Toen na 10 minuten bleek dat ik de enige was bleek deze touringcar ineens kapot te zijn. Dat terwijl ik hem toch echt aan heb zien komen. Een half uur later had ik het geld van het kaartje terug en kon ik op zoek naar andere bus die de grens over ging. In de tussentijd kwam ik twee Amerikanen en 2 Fransen tegen die ook de grens over wilden. Na een uurtje zoeken konden we met zijn allen met een minibusje de grens over naar Chile Chico. De grote bus vervolgde natuurlijk ook gewoon zijn weg naar de rand van het dorpje om morgen, zonder verder onderhoudt, weer op weg te gaan.

Een uur en weer 2 stempels later kwamen we aan in het iets levendigere plaatsje Chile Chico. Tijdens een lunch aan het grote meer, dat in Chili Lago General Carrera heet, overlegt wat de plannen voor de komende dagen zouden zijn. We waren er inmiddels wel achtergekomen dat het bijna onmogelijk is om met het openbaar vervoer helemaal om dit grote meer heen te rijden. Bijna iedereen moet de boot pakken naar Puerto Ibanez om in Coyhaique te komen. Wij wilden graag iets meer zien van de Carretera Austral (Ruta 7)en dus gingen we op zoek naar informatie bij de Tourist Information. Blijkbaar konden we ergens in dit plaatsje een auto huren. Na de lunch dus op weg naar het adres dat we gekregen hadden. Bij aankomst zagen we alleen een doodnormaal huis en kregen we niet het idee dat we hier een auto konden huren. Toch maar aangebeld en, met behulp van een van de Fransen die vloeiend Spaans spreekt, gevraagd of dit het adres was om een auto te huren. Nadat we eerst een minuut werden aangekeken alsof we hadden gezegd dat we de auto kwamen vorderen, werd er ineens een prijs genoemd. Uiteindelijk, na wat overleg, werd er gezegd dat we over een uur terug moesten komen. Dit uur gebruikt om naar de bank gegaan omdat de andere 4 helemaal geen Chileens geld hadden. Helaas werkte de enige pinautomaat in de wijde omgeving niet voor Visa kaarten en was ik de enige met geld. Gelukkig had ik in de bus op weg naar Los Antiguos met een andere backpacker die van zijn Chileense geld afwilde een ruime hoeveelheid geld gewisseld. De vraag was alleen of dit genoeg zou zijn om een auto voor 2 dagen te huren.

Na het uur terug gegaan naar het huis om naar informatie te vragen. Tot onze grote verbazing was het toch echt mogelijk om een van te auto´s van deze mensen te huren voor 2 dagen. Drie dagen was niet mogelijk omdat de auto die dag al verhuurd was. De auto was trouwens perfect, een grote 4x4 pickup truck met 5 stoelen. Deze keer werd er ook echt een prijs afgesproken en we konden om half 11 de auto komen ophalen. Dus, na een heerlijke bbq op de camping, weer terug naar het huis om hopelijk de sleutels van de auto te krijgen. Deze keer ontmoetten we de man des huizes. Die begon eerst te zeggen dat hij toch wel een hoop problemen had met de prijs en al het gedoe om te auto in Coyhaique op te halen. Daarna volgde een uur van tips wat we onderweg konden doen en nog wat andere informatie. Na dit lange praatje kwam de man ineens terzake en binnen 5 minuten hadden we de sleutels. De prijs was ineens inorde en een kopie van een paspoort was genoeg. Geen paspoorten, geen rijbewijzen, dat is nog eens makkelijk om een auto te huren. We kregen de papieren van de auto mee en nog wat touw en een groot zeil om de laadbak mee af te dekken.

03-03: Chile Chico - Puerto Guadal - Rio Tranquilo - Glaciar Exploradores

Rond 1000 hadden we al onze backpacks en eten voor de trip achter in de auto liggen en gingen we op weg naar Puerto Guadal. Ruim 100 km onverharde ´roller-coaster road´ langs Lago General Carrera. Nadat we 3 uur lang hadden genoten van de uitzichten over het meer en slechts 3 andere auto´s zijn tegen gekomen, stopten we in Puerto Guadal(waar misschien 200 mensen wonen) voor een lunch aan de rand van het meer. Na de lunch reden we over dezelfde onverharde weg nog 15km naar het westen, vanwaar we de Carratera Austral (Ruta 7) volgden richting het noorden. In Rio Tranquilo (wat je eigenlijk geen dorpje kon noemen)wederom een korte stop gemaakt. Hier kwamen we ook een hoop andere backpackers tegen die gestrand waren omdat er vandaag geen enkele bus meer was. Na deze stop linksaf een onbekende weg ingeslagen richting Glaciar Exploradores. Volgens de Lonely Planet was deze weg nog niet helemaal af, dus hadden we geen idee waar we uit zouden komen. Aan het begin van deze weg een Chileense backpacker een lift gegeven die op weg was naar deze gletsjer. Hij kon ons vertellen dat het in totaal 52 km was. Met de lifter op onze bagage vervolgden we onze weg over een smalle en slingerende onverharde weg door een prachtig dal. Des te verder we richting het westen reden, des te groener en natter het werd. Overal kwamen grote watervallen naar beneden en door het dal liep een grote, wilde rivier. Na 2 uur en 52 km stopten we bij een klein hutje waar de lifter naar op weg was. Omdat er verderop in het dal niet al te veel meer zou zijn, hebben wij besloten om iets voor deze hut wild te kamperen. Aan de rand van een grote rivier ons kamp opgezet en snel een kampvuur gemaakt en de pasta gekookt.

Wordt vervolgd.....

El Calafate - El Chalten

Deze keer een verhaaltje vanaf het busstation in Los Antiguos, Argentinie. Omdat mijn bus naar Chile Chico pas over 1,5 uur vertrekt, kan ik jullie hier wel weer even een update geven. Op foto´s moeten jullie deze keer wat langer wachten.

21-02: Puerto Natales - El Calafate

Vandaag vroeg mijn bed uit voor de bus naar El Calafate. Dat plaatsje ligt in Argentinie, ongeveer 250 km ten noorden van Puerto Natales. In El Calafate had ik voor 2 nachten het hostel De Los Manos geboekt. Dat bleek een goede keuze. Voor het eerst een dorm met een eigen badkamer en aangezien mijn dorm leeg bleef tot 0100 had ik het gevoel een nacht in een hotel te slapen.

In El Calafate heb ik eerst mijn was ingeleverd, wat hard nodig was na de trek in Torres Del Paine. De was kon ik helaas pas de volgende dag ophalen, wat betekende dat ik 2 dagen in een korte broek en mijn laatste t-shirt moest lopen. Vandaag was het warm genoeg daarvoor, morgen zou dat iets anders zijn. De rest van de dag niet veel anders gedaan dan een beetje rondgelopen in een erg toeristisch en schandalig duur El Calafate. Vandaag ook de bus naar Perito Moreno en El Chalten geboekt.

22-02: Perito Moreno Gletsjer

Ondanks de belachelijke prijzen die ze vragen voor de bus naar en de entree van het nationale park ben ik vandaag op weg gegaan naar een van de toeristische attracties hier in zuidelijk Patagonie. Het meest hatelijke is nog wel dat je een kaartje krijgt waarop de entreeprijs van 60 pesos staat. Dat was dus de prijs van vorig jaar en met een heel vage stempel maken ze nu duidelijk dat het 100 pesos kost. En hetzelfde geldt zo´n beetje voor de bus naar de gletsjer toe.

Uiteindelijk was dit het zeker waard, want ik had 5 uur om vanaf verschillende uitzichtspunten deze enorme gletsjer (5km breed en 60m hoog)te zien. Het mooie aan deze gletsjer is dat het een van de weinige (of de enige) gletsjers is die niet kleiner wordt. De gletsjer schijnt elke dag met ongeveer 2 meter naar voren op te schuiven richting het schiereiland vanaf waar wij de gletsjer konden zien. Op de plek waar de gletsjer tegen het schiereiland opbotst vallen met grote regelmaat enorme stukken ijs van de gletsjer af. Als het goed is, is dit op een van de foto´s te zien die ik de vorige keer heb geupload. Vijf uur lang hoor je deze gletsjer dus kraken en vooral in het eerste uur had ik geluk. Tot 2 keer toe brak een stuk ter grootte van een flat af, met een donderend geluid en grote vloedgolven tot gevolg. Ondanks dat ik met somber, koud en regenachtig weer een paar uur lang stil stond in mijn korte broek, had ik na 5 uur nog geen zin om weer terug te gaan. Maar helaas kon ik niet veel anders. Eenmaal terug in El Calafate mezelf verwend door naar een restaurantje te gaan dat verrassend genoeg best goed te betalen was.

23-02: El Calafate - El Chalten

Omdat er in El Calafate niets anders te doen is dan naar de gletsjer gaan of enorme bedragen neerleggen voor andere tours, ben ik meteen de volgende dag alweer vertrokken. In de ochtend de laatste foto´s en een grote update op deze site gezet, wat boodschappen gedaan voor de komende dagen, geld gepind en daarna om 1300 op weg naar El Chalten. Een 3 uur durende busrit over Ruta 40 langsde enorme merenLago Argentino en Lago Viedma. Eenmaal in El Chalten aangekomen bleken de gratis campings die er zouden moeten zijn niet meer te bestaan. Nadat vorig jaar de weg tussen El Calafate en El Chalten geasfalteerd is, wordt dit dorpje overspoeld door toeristen. Op dit moment is het nationale park hier nog gratis, maar dat zal binnenkort ook wel gaan veranderen. Werkelijk overal zijn ze nieuwe hostels aan het neerzetten. Maar er is dan ook wel een reden dat alle toeristen hier komen, El Chalten ligt in een prachtig dal aan de voet van Fitz Roy. In de Lonely Planet wordt het beschreven als ´Pack for wind, rain and cold temperatures even in summer. When the sun is out, however, El Chalten is paradise on earth´. Dit is een goede samenvatting van wat ik te zien zou krijgen in de volgende 5 dagen. Vandaag was er nog geen wolk te zien en dat gaf dus prachtige uitzichten.

Omdat er geen gratis camping meer te vinden was, heb ik mijn tent opgezet bij Albergue Lago Del Desierto. Nadat alle nationale parken al verschillende tarieven hebben voor Argentijnen, Zuid-Amerikanen en andere toeristen, vond deze camping het ook al nodig meer geld te vragen aan Europeanen. Reden om niet al te lang op deze camping te blijven staan.

Wordt vervolgd....

El Circuito in Torres Del Paine

Ondanks dat mijn computer bijna begint te roken, ga ik toch alvast aan het verhaaltje beginnen. Foto´s uploaden op reismee, een backup zetten op mijn usb-stick, de wisselkoersen bekijken en een verhaaltje typen is geen goed idee. Zelfs niet in El Calafate, waar alles Westers is.

09-02:

Na het vorige verhaaltje zoals afgesproken naar de Dublin Bar gegaan. Daar lekker gegeten en het erg laat gemaakt.

10-02: Ushuaia

Vandaag heb ik gekeken wat mijn conditie nog waard is na twee weken op een boot zitten en eigenlijk alleen maar niks doen en eten. Het viel best tegen! Ben vanuit het dorp naar een uitzichtspunt op zo´n 700 meter gelopen. Daar besloten niet verder te lopen en hier te blijven om lekker een middagje te relaxen. Verder heb ik deze dag niet veel gedaan.

11-02: Ushuaia - Puerto Natales

Rond 0400 opgestaan om rond 0500 de bus te pakken richting Punta Arenas. Deze rit was een beetje hetzelfde als de rit van Rio Gallegos naar Ushuaia. Lang wachten bij de grensovergang, een boottocht om het eiland Tierra Del Fuego af te komen (weer de dolfijnen gezien) en een leeg, kaal maar indrukwekkend landschap. Eenmaal in Punta Arenas aangekomen zou ik een bus moeten hebben naar Puerto Natales om 1800. Ik had in ieder geval een ticket daar voor. Maar deze bus zou al vol zitten, dus kreeg ik een ticket voor de bus om 1930 (welkom in Chili! Hoe kan de bus vol zitten, ik heb toch een kaartje?). Na deze eerste kennismaking met Chili maar besloten om met twee Nederlandse en een Zwitserse dame Chileens geld te gaan pinnen en een biertje te gaan drinken in de enige bar die op deze tijd van de dag open is. Vervolgens de weg vervolgd naar Puerto Natales (3 uur). Daar laat aangekomen en dus meteen mijn vooraf geboekte hostel opgezocht. De mensen bleken hier erg vriendelijk, maar verder was het hostel niet om over naar huis te schrijven. Of toch?! Slechts een wc en douche voor iets van 25 mensen en een erg kleine kamer met vier bedden waarvan het matras meer de vorm had van een badkuip dan van een bed. Ondanks dit heb ik er heerlijk geslapen.

12-02: Puerto Natales

Vandaag niet veel anders gedaan dan eten gekocht voor de trek in Torres Del Paineen een beetje door Puerto Natales gelopen. Er erg snel achter gekomen dat er hier niks te doen is. In de middag weer de Nederlanders en de Zwitserse tegen gekomen en uit verveling maar weer een bar opgezocht. Daar afgesproken om ´s avonds met z´n allen te gaan koken.Aardappelen, de eerste groenten deze reis(soms werkt de censuur niet goed!) en wat vlees stond er op het menu. Smaakte goed! Aan het eind van de dag mijn backpack ingepakt voor de trek en een tas met overbodige spullen achtergelaten in mijn hostel.

13-02: Puerto Natales - Torres Del Paine (Las Torres - Serron)

Vandaag zou het grote avontuur beginnen. Om 0730 vertrok de bus richting het drukst bezochte en volgens vele mooiste nationale park van Zuid-Amerika. Helaas sliep ik deze ochtend door mijn wekker heen waardoor ik slechts 5 min had om een ontbijtje naar binnen te werken en mijn tas te pakken. Na een mooie busrit van ruim 2 uur kwamen we aan bij het nationale park Torres Del Paine. Daar de gebruikelijke, vooral voor Westerse toeristen, hoge entree moeten betalen. Vanaf de ingang van het park heb ik nog een minibusje gepakt naar Hotel Las Torres, waar El Circuito zou moeten beginnen. Even moeten zoeken, maar uiteindelijk samen met de Amerikaan Jeff het pad toch gevonden. Vanaf daar moesten we ongeveer 11km (op het kaartjes stond 9km) lopen naar Camping Serron. De eerste kilometers waren meteen ligt bergop en dat viel natuurlijk wel even tegen met een zware backpack en een brandende zon. Uiteindelijk na 4,5 uur aangekomen op de camping. Voordat het weer zou omslaan snel mijn tent opgezet en daarna kennis gemaakt met een hoop andere hikers die aan het Circuit waren begonnen. In totaal schat ik de groep op een man of 35. Rond 1500 begon het deze dag te regenen en dat maakte het op een camping zonder afdak niet echt comfortabel. Gelukkig had een groep Chilenen (die echt alles hadden meegenomen wat je kan bedenken) een groot zeil meegesleept waar we met een grote groep onder konden schuilen. Daar ook mijn eerste maaltijd pasta zitten koken en eten. Omdat het er niet op leek dat het snel beter weer zou worden, heb ik snel mijn tent opgezocht.

14-02: Torres Del Paine (Serron - Dickson)

In de ochtend regende het nog steeds en deze keer zo hard dat een groot deel van de tenten in een meertje stonden. Mijn tent is gelukkig goed waterdicht, alleen wordt het binnen ook nat door al het condens. Dat is een nadeel van een heel klein enkellaags tentje. Nadat ik eerst een paar uur had gewacht op wat beter weer, rond 1000 maar al mijn moed verzameld om mijn tent uit te komen en onder het zeil een ontbijtje te eten. Het bleek buiten niet alleen nat maar ook ijskoud. Met dit weer was het echt onmogelijk om de camping te verlaten voor een hike van 19km. Bovendien zou ik dan zitten met een natte tent. Dus maar ik de kou gewacht op beter weer. Net toen ik me serieusbegon af te vragen waar ik aan begonnen was en of het niet beter zou zijn om weer terug te lopen naar de ingang van het park, stopte het met regenen. Na regen, en zelfs na 20!! uur regen, komt zonneschijn. Dus was het 5 minuten later vanuit het niets prachtig zonnig weer. Nu kwam natuurlijk iedereen tevoorschijn om alles op te ruimen en te laten drogen.Omdat ik de kleinste tent heb en die natuurlijk erg snel droog en opgeruimd is, ben ik als een van de eerste van start gegaan voor de 19km naar Camping Dickson. Alleen een paar dappere mensen die in de regen van start waren gegaan zatennog voor me.Voor de start nog even mijn backpack gewogen en ik kwam hier uit op 19kg. Dat is inclusief tent, slaapzak, matje, heel weinig kleding, kookspullen, reserve gastankjes,veel eten (voor 8 dagen pasta, koekjes, chocolade, een paar appels, wat brood en dulce de leche voor op het brood) en regenwater. Exclusief drinkewater omdat je hier elk half uur wel een riviertje tegen komt waar je uit kan drinken. Gelukkig zou mijn backpack elke dag een stuk lichter worden!

Na een 6 uur durende en prachtige tocht door een groot verlaten dal (ook lag er vanaf 600 a 700 meter verse sneeuw op de bergen)kwam ik aan op de camping. Vooral het uitzicht een half uurtje vanaf de camping kon ik wel waarderen (zie foto´s). Op dat moment zat ik er aardig doorheen en was ik mijn zware backpack behoorlijk beu. Ook al omdat ik deze dag best stevig door moest lopen omdat we pas rond 1200 konden beginnen. Op de camping snel een douche genomen en nog even kunnen genieten van het prachtige weer. Ook alles goed laten drogen. Nadat iknog even bij het meer heb gezeten snel mijn tent opgezocht voor de broodnodige nachtrust. Uitzicht bij het meer was trouwens prachtig, ijsbergen en in de verte een grote gletsjer. De Australische Bob vond het nodig om nog een duik te nemen in dit meer, tot groot genoegen van alle toeschouwers.

15-02: Torres Del Paine (Dickson - Los Perros)

Deze ochtend regende het weer. Gelukkig kon ik deze keer de regen afwachten in de Refugio. Lekker droog en lekker warm. Omdat we vandaag maar 9km hoefden te lopen, konden we relaxed wachten totdat de regen zou stoppen. Ondertussen nog een brood gekocht en gedeeld met een medehiker. Zo kon ik er ook de komende dagen tegenaan. Om 1100 werd het weer droog, dus was het weer tijd om alles te laten drogen en alles snel in te pakken. Voor de start nog even genoten van het uitzicht met wederom verse sneeuw niet zo heel ver boven ons. Daarna een 4,5 uur durende tocht door voornamelijk bos. Omdatik vandaag ongeveer 500 meter bergop moest en het erg hard waaide, werd het toch nog een zware dag. De wind was vandaag zo sterk dat die mij een paar keer bijna omver blies. Ik kon me nog net overeind houden met de wandelstokken die ik in Puerto Natales had gekocht. Eigenlijk durf ik hier natuurlijk niet voor uit te komen, maar die dingen zijn best nuttig als je met een zware rugzak loopt. Vooral omhoog en omlaag kwamen deze gedurende de hele trek goed van pas.

Camping Los Perros bleek bij aankomst in een bos te liggen. Dit gaf een goede beschutting tegen de wind. Omdat het buiten slechts 2 graden was snel de hut opgezocht (zie foto´s). Deze avond was natuurlijk iedereen in de hut te vinden, waardoor het daar erg druk was. Ondanks dat ik alles alleen loop kom ik elke avond weer dezelfde mensen tegen op de camping en dat is natuurlijk erg gezellig.

16-02: Torres Del Paine (Los Perros - Grey)

Na een ijskoude nacht ben ik vroeg opgestaan om te beginnen aan de tocht over de pas. Dit zou het zwaarste stuk van de hele trek moeten zijn. Gelukkig was de wind gaan liggen en was het deze ochtend zonnig weer. Om 0800 als eerste aan de ruim 20km begonnen. Vanaf de camping was het meteen bergop richtig de pas (1250m). Dankzij het prachtige weer had ik boven op de pas een prachtig uitzicht over Glaciar Grey. Na de pas ging het pad verder door een bos langs deze enorme gletsjer. Omdat ik me vandaag erg fit voelde niet op een van de gratis campings onderweg gestopt, maar het hele stuk doorgelopen naar Camping Grey. Deze camping lag op een strandje aan het meer, aan het einde van Glaciar Grey. Hier mijn tent geprobeerd op te zetten direct aan het water met uitzicht over de ijsbergen die in het meer lagen. Helaas stak er vanuit het niets een sterk windje op waardoor ik mijn tent zo´n 20 meter verderop terug vond (ik was alles buiten aan het drogen waardoor mijn tent leeg was). Gelukkig geen schade (alleen 1 haring minder, dus nog maar 4 over). Hierna maar verstandig mijn tent iets verderop op een wat beschutter plekje opgezet. Mijn avondeten deze keer gecombineerd met het eten van een Duitser, waardoor ik vandaag niet alleen pasta maar ook een soepje vooraf had. Een goede maaltijd dus. Nog even van de zonsondergang genoten, gedouched en daarna gaan slapen.

17-02: TDP (Grey - Los Cuernos)

In de ochtend geprobeerd nog wat brood te kopen. Omdat ze liever willen dat je ruim 10 euro voor een ontbijtje betaald, weigeren ze hier je brood te verkopen. Dus maar opweg naar camping Paine Grande. Na 3 uur lopen langs Lago Grey hier aangekomen en gelukkig vond ik hier een minimarket waar ik voor een redelijke prijs weer wat extra eten kon inslaan.

Omdat ze een van de gratis campings zonder goede reden hadden gesloten, moest ik vandaag ruim 25 km lopen naar de schandalig dure en slechte camping Los Cuernos. Vanaf camping Grey zat ik op de populaire route van de ´W´en hierdoor was het op alle camping nogal druk. Dat was wel een lichte teleurstelling na de rustige dagen op het Circuit. Na lang zoeken mijn tent ergens op de stenen opgezet. Mijn tent stond hier erg schuin, een gemiddelde skipiste is erg niets bij. Het kon nog slechter, want na mijn kwamen er denk ik nog eens 25 tenten bij. Ook had deze camping geen afdak voor de kampeerders, dus was er nergens een plek om te schuilen voor eventueel slecht weer. Om het nog erger te maken wilden ze me hier alleen na 1000 brood verkopen omdat ze dan denken dat ik geld neerleg voor het schandalig dure ontbijt. Niet dus!

18-02: TDP (Valle Frances)

Om 0600 gewekt door een muis die over mijn slaapzak liep. Ondanks dat deze muis erg snel de uitgang had gevonden heb ik hierna niet veel meer geslapen. Dus maar vroeg op pad. Vandaag had ik een dagje zonder backpack. Vanaf camping Los Cuernos ben ik omhoog gelopen naar een uitzichtspunt in Valle Frances. Vanaf daar wederom een prachtig uitzicht. We hadden erg veel geluk met het weer. Vanaf de dag dat ik de pas had gelopen was het zonnig weer en dat maak je hier niet al te vaak mee.

Bij terugkomst op de camping Los Cuernoszag ik ook weer een groot deel van de groep terug die het Circuit liep. Iedereen was de dag ervoor op de camping Paine Grande blijven hangen. Net zoals iedereen vonden ook zij deze camping schandalig en daarom maar besloten om een nachtje gratis te kamperen. Misschien hielp het ook niet dat ik mijn tent deze dag, ondanks dat alle bepakking in mijn tent lag, weer twee meter verderop vond. Vandaag waaide het erg hard en op deze camping is het onmogelijk om je tent goed op te zetten. Gelukkig wederom geen schade aan mijn tent. Om te verkomen dat dit nog een keer gebeurd heb ik de scheerlijnen vandaag aan grote rotsblokken vast gezet.

19-02: Torres Del Paine ( Los Cuernos - Camping Torres)

Met prachtig weer (geen wolk te bekennen en ontzettend warm) ben ik vandaag op weg gegaan naar Camping Torres, een gratis camping aan de voet van de Torres zelf. De tocht vandaag was iets van 15km en ongeveer 600 meter bergop. Aan het eind van de middag mijn tent opgezet en daarna de klim gemaakt naar het uitzichtspunt over de Torres. Een prachtig gezicht (zie foto´s). Hier ook de eerste condors gezien deze reis.

Omdat ik helemaal door mijn ontbijt en lunch heen zat en ik op de camping niks kon krijgen deze ochtend, ontbeten met twee andere hikers die het Circuit liepen en nog wel wat eten over hadden. Uiteindelijk bij Camping Chileno weer wat brood in kunnen slaan voor de laatste dagen.

20-02: Torres Del Paine (Camping Torres - Torres - Hotel Las Torres) - Puerto Natales.

Om 0500 opgestaan om te beginnen aan de klim richting de Torres. Daar dankzij het wederom stralende weer (we hadden echt super veel geluk met het weer deze week) een prachtige zonsopkomst kunnen zien. De bergen kleurden prachtig rood (zie foto´s). Ongeveer 2 uur van het uitzicht genoten, daarna naar beneden gelopen, ontbeten en mijn tent voor de laatste keer opgevouwen. Vervolgens in ongeveer 2,5 naar beneden gelopen naar Hotel Las Torres, waar de route een week geleden was begonnen. Mezelf eerst verwend met een ijsje (na de nacht van 2 graden was het nu 25 graden) en daarna met de groep die nog over was een pilsje gedronken.

Beneden ongeveer 3 uur moeten wachten op de bus terug richting Puerto Natales. Snel mijn andere tas opgehaald en een ander hostel opgezocht. Helaas zat mijn oude hostel helemaal vol deze dag. Aan het eind van de dag afgesproken met de groep die het Circuit had gelopen en met ongeveer 10 man gaan bbq´en. Een geweldige afsluiting van een prachtige en zware week.

De rest van het verhaal volgt later. Ik heb weer leuke dingen te vertellen over de gletsjer Perito Moreno, maar mijn bus naar El Chalten vertrekt over 1,5 uur. Dus nu even geen tijd om ook daar over te vertellen. Voor een indruk, zie de foto´s.

Antarctica (definitief)

Inmiddels is het verhaal helemaal compleet. Heb op verzoek ookwat tekst bij de fotos gezet en nog enkele fotos toegevoegd.

Omdat iedereen natuurlijk wel benieuwd is naar mijn avonturen in Antarctica, zal ik over de dagen daarvoor kort zijn. Ben twee dagen in het nationaal park Tierra Del Fuego geweest, daar gekampeerd en het hele park (voor zover het toegankelijk is) gezien. Was zeker de moeite waard. De dag erna mijn tent opgebroken, wat overbodige spullen voor de trip naar Antarctica achtergelaten bij het reisbureau en daarna in de haven gewacht totdat we aan boord konden van de Akademik Ioffe.

Om de reis helemaal goed te kunnen volgen, heb ik als laatste 2 'fotos' onze route geupload. Dan weet je een beetje waar ik het over heb.

27-01:

Aangekomen op de Akademik Ioffe (Russisch schip) kwam ik terecht in cabin 314. Ik zou daar de trip doorbrengen met een Japanse backpacker die 6 woorden Engels spreekt. Na een korte introductie van de staff, wat algemene zaken en een life-boat oefening (duurde vanwege de aanwezigheid van bepaalde passegiers niet de verplichte 6 maar 13 minuten) zijn we rond 1900 uur vertrokken uit de haven van Ushuaia. Daarna stond ons eerste diner op het programma. Na twee weken op water en brood geleefd te hebben beviel me dit 4-gangen diner best goed! Soep, salade, keuze uit vlees/vis en als dessert ijs. Prima vol te houden dacht ik zo. TIjdens het diner voorlopig het laatste land gezien.

28-01:

Een dag op de Drake Passage. Deze morgen bleek het ontbijt van eenzelfde kwaliteit te zijn. Van meloen tot pannenkoeken en van cornflakes tot bacon. Wederom niet te klagen. Op de eerste dag van de beruchte Drake Passage hadden we geluk. Kalme zee, zonnetje, dus een prima dag om door te brengen op het enorme upperdeck van onze boot. Wel werden we gewaarschuwd dat dit weer hier toch erg uitzonderlijk is en dat er zwaar weer op komst is. Een zogenaamde Black Hole (zware depressie)lag op ramkoers en het was er bovendien een van de zwaarste die de bemanning ooit had gezien. Probeer zo een foto te uploaden waar het goed op te zien is. Om deze storm te ontlopen heeft de kapitein een stuk oostelijkere koers gevolgd dan vooraf was gepland en zijn we volle kracht vooruit gegaan. Het schip bereikte recordsnelheden (17 knopen terwijl de maximaal snelheid 15 knopen zou moeten zijn). De rest van de dag bestond uit enkele presentaties over verschillende onderwerpen over Antarctica. Vandaag er ook achter gekomen dat de lunch even uitgebreid is als het diner.

29-01:

Vandaag hebben we de ijsberg-competitie ingevuld, wanneer zien we de eerste ijsberg? Helaas is het aan de brug om te beslissen wat als een ijsberg door kan gaan, maar daarover later meer. Ik heb 30-01 om 05.27 ingevuld. De rest van de dag ben ik af en toe buiten gaan kijken (wederom stilte voor de storm), heb ik wat presentaties gevolgd en heb ik weer veel gegeten. Savonds (kommas doen het hier niet) de dag afgesloten met een fles wijn in de bar. Op de boot zitten in totaal 107 passegiers, waarvan een stuk of 20 deze trip op het laatste moment hebben geboekt. Dat zijn allemaal backpacker tussen de 25-35, dus dat gaatgezellig worden.

30-01:

Sochtends werd duidelijk dat we de storm net zouden ontwijken (wat jammer nou!). De bemanning gaf de zee weer een 1 op een schaal van 1 tot 10, dus voor zeeziekte hoefden we nog niet bang te zijn. Deze ochtend is ook de eerste ijsberg gesignaleerd: 30-01 06.05. Zonder de mist had ik gewonnen, maaromdat de brug er zo lang over deed om de ijsberg te bevestigen ging de fles wijn aan mijn neus voorbij. Maar een tweede plek is ook netjes. Iets later op de dag hebben we de Antarctic Circle gepasseerd. We kwamen dus steeds dichter bij onze eerste landing, die gepland stond op het zuidelijkste puntje van onze trip (net iets ten zuiden van Adelaide Island, groot eiland ten westen van het Antarctic Peninsula). Vanaf daar gaan we een noordelijke koers langs hetAntarctic Peninsulavolgen.

31-01:

Het raam open gedaan en voor het eerst Antarctica kunnen zien. Natuurlijk een prachtig gezien. Zover je kunt kijken zie je gletsjers en ijsbergen. Deze ochtend zouden we voor het eerst aan land gaan op het eilandje Stonington Island. Op dit eiland staan zowel een Britse als Amerikaanse basis (beiden buiten gebruikt). Nadat de landing eerst was uitgesteld vanwege de harde wind, later in de ochtend eindelijk gegaan. Eerst mezelf in de waterdichte kleding (laarzen en parka hadden we op dag 3 aan boord gekregen) gehesenen daarna in een zodiac gestapt die ons naar het land zou brengen. Daar hadden we een uur om rond te lopen, te genieten van het uitzicht (eilandje lag 100 meter voor een enorme gletsjers), te kijken naar de eerste pinguins enzeehonden en een kijkje te nemen in de hutten.

Eenmaal terug aan boord konden we direct aanschuiven voor de lunch. Tijdens de lunch werd ons verteld dat een ander schip, de Polar Star, aan de grond was gelopen in de buurt van Detaille Island. Volgens de eerste berichten zou het schip een beetje water maken. Aangezien wij het dichtsbijzijnde schip zijn (op ruim 12 uur afstand), stonden we op stand-by mocht de Polar Star hulp nodig hebben. Slecht nieuws voor ons dus. Na de lunch stond een tweede landing op het programma. Eerst ongeveer 20 minuten in de zodiac en daarna hadden we weer ruim een uur op een eilandje, Horseshoe Island. Met wederom prachtig weer (zeer uitzonderlijk voor Antarctica) genoten van de mooie uitzichten. Ook op dit eilandje stond een verlaten Britse hut. De dag afgesloten in Carlos bar.

01-02:

Toen ik het raampje opende van onze kamer zag ik direct de eerste walvissen.Mooie manier om wakker te worden. Vandaag was het weer lekker zonnig en deze keer ook windstil. Perfecte dag om buiten te staan. Temperatuur was trouwens altijd zo rond de 0 tot 5 graden. Vandaag waren we onderweg naar Detaille Island, net iets ten noorden van het grote eiland Aidelaide Island. Onderweg kwamen we steeds meer ijsbergen tegen en dit werden er uiteindelijk zoveel dat de kapitein besloot om te keren. Op deze plek was de Polar Star ook aan de grond gelopen en dat wilde de kapitein niet over doen. De Polar Star zelf was trouwens op eigen kracht op weg naar de South Shetland Islands. Daar zouden later in de week de mensen overgezet worden op andere boten direct naar Ushuaia.De mensen die deze trip hebben geboekt zouden slechts een keer aan land gaan. En ook de volgende trip van de Polar Star zou geanulleerd worden.Gelukkig hoefden wij de passegiers niet te evacueren en konden wij onze tocht vervolgen. Vanochtend (09-02) de Polar Star trouwens in de haven van Ushuaiazien liggen.

In plaats van een landing op een eilandje hebben we in de baai voor Detaille Island (Crystal Sound)een zodiac cruise gemaakt. Anderhalf uur varen in een klein rubberbootje tussen talloze ijsbergen, resten van zeeijs en enkele zeehonden en pinguins. De bergen en gletsjers op de achtergrond maakten het plaatje compleet. Savonds nog lange tijd buiten op het dek staan kijken naar een prachtige zonsondergang, waar je hier uren van kan genieten. Vooral ten zuiden van de Antarctic Circle gaat de zon amper onder in deze tijd van het jaar.

02-02:

Vandaag stond een bezoekje aan de Argentine Islands en het Vernadsky Station op het programma. Met wederom winstil en zonnig weer (normaal gesproken is dit maximaal 1 of 2 dagen op een trip) hebben we sochtends een zodiac cruise gemaakt in de omgeving van de Argentine Islands. Weer mooie uitzichten over de gletsjers achterde eilanden en tijdens de cruise ook nog enkele zeehonden gezien.Na de lunch zijn we aan land gegaan bij het Vernadsky Station (een onderzoeksstation van Oekranie). In tegenstelling tot de rotsblokken die de Falklandeilanden heten hebben de Britten dit stukje 'land' vrijwillig opgegeven. Verder was dit een beetje een toeristische attractie.

Na het bezoekje aan de Oostblokkers gingen we op weg naar Pléneau Bay (Iceberg-graveyard). Net zoals enkele andere een deel van het avondetenovergeslagen om buiten te kijken naar de schitterende route die onze boot aflegde. Eten kregen we toch teveel deze reis. In Pléneau Bay stond voor in de avond een nieuwe zodiac cruise op het programma. Die cruises delen ze altijd op in 2 groepen en wij hadden het geluk groep 2 te zijn. Daardoor maakten wij de tocht tijdens zonsondergang, wat schitterende plaatjes opleverde. Alle fotos die daar werden gemaakt zijn ansichtkaartfotos. In Pléneau Bay liggen een heleboel ijsbergen klem tussen alle rotsen. Je kon dus een prachtige tocht tussen alle ijsbergen door maken. Om het plaatje helemaal compleet te maken zagen we vanuit de zodiac ook nog een heleboel pinguins en een walvis.

03-02:

Sochtends stond het ontbijt al om 0630 op het programma.Het beloofde een drukke dag te worden. Opgestaan, raampje open gedaan en weer windstil en stralend weer (je zou bijna denken dat het hier altijd zo is). Eerst een bezoekje gebracht aan PetermannIsland, voor zowel Gentoo als Adelie pinguins. De regel is dat je niet dichterbij dan 5 meter van debeesten mag komen, maar ze maken het je af en toe best lastig. Ze zijn totaal niet bang van mensen. Na1,5 uurop het eilandje doorgebracht te hebben stond de Ship Cruise door het Lemaire Channel op het programma. Onze route bracht ons tussen het Antarctic Peninsula en Booth Island door een'kanaal' dat op het smalste punt slechts300 meter breed is.Vooral vooraan op de boeg van onze boot was dat een prachtig gezicht. De kapitein gaf ook nog een showtje weg door halverwege Lemaire Channel 360 graden te draaien. Zoals elke dag op deze trip vanaf de grote boot walvissen gezien, die zitten werkelijk overal.

De prachtige route eindigde in Dorian Bay, een baai omgeven door witte bergen en gletsjers. Sommige bergen zijn compleet met ijs bedekt zodat je geen enkele rotsblok kan gezien. In deze baai een bezoekje gebracht aan Port Lockroy, een werkende Engelse basis. Beetje toeristisch weer. Aansluitend aan Port Lockroy hadden we nog een uur op Jougla Point, een eiland met ontelbare pinguins.

04-02:

De wekker stond om 05:30 voor een Ship Cruise door Neumayer Channel. Voor de verandering leek de zee op een spiegel en prikte het zonnetje lekker door de wolken. Na de prachtige tocht door dit kanaal het ontbijt overgeslagen omdat er geruchten gingen dat er orkas (de tremas werken nog steeds niet)waren gespot. De eerste orka op dag 2 had ik gemist dus deze kans liet ik natuurlijk niet liggen. Uiteindelijk heb ik 2 orkas gezien, maar daar had ik wel een verrekijker voor nodig. Hopen dat ze nog een keer wat dichterbij komen. Uiteindelijk aangekomen in Paradise Bay waar het weer dan eindelijk omsloeg. Gelukkig nog weinig wind, maar het begon een beetje te sneeuwen. In deze baai eerst een zodiac cruise gemaakt langs een enorme gletsjer. Een prachtig gezicht om vanuit een klein bootje een enorme gletsjer boven je te zien liggen. De baai die vol lag met ijsbergen en de sneeuwval maakte het plaatje helemaal compleet. Op de ijsbergen (of beter gezicht resten zee-ijs) lagen weer verschillende zeehonden. Deze keer zagen we ook een Leopard Seal, op de orka na het grootste roofdier hier in Antarctica.

Na de zodiac cruise voor het eerst op het continent zelf aan land gegaan. Hiervoor hadden we alleen voet gezet op eilandjes. Kregen hier de kans om een stukje een heuvel op te lopen voor prachtige uitzichten over Paradise Bay. Smiddags konden we op een andere plek (Neko) weer het continent op. Deze keer hadden we een paar uur de tijd om een topje op te lopen en te genieten van het uitzicht. Met de pinguins 5 meter voor me zitten wachten op het ijs dat zo af en toe van de gletsjers de zee in viel. De avond afgesloten met een bbq op het achterdek van de Akademik Ioffe.

05-02:

De zesde dag in Antarctica was een beetje van hetzelfde, maar echt vervelen gaat het natuurlijk nooit. In de ochtend aan land bij Cuverville Island, voor wederom de prachtigeuitzichten en de Gentoo pinguins en in de middag een zodiac cruise in de buurt van Enterprise Island. Deze cruise viel op wat Fur Seals na een beetje tegen. Misschien kwam dat ook wel door het grauwe weer dat we in de middag hadden. In de ochtend daarentegen was het wederom prachtig.

06-02:

Vandaag hadden we het Antarctic Peninsula verlaten voor de South Shetland Islands. Met weer dat me aan die andere Shetland eilanden doet denken (grauw, harde wind en horizontale sneeuw) gingen we aan land op Deception Island. Dit is een vulkanisch eiland dat de laatste jaren niet zo actief meer is. Doordat het vulkanisch is, zijn er in tegenstelling tot de andere South Shetland Islands geen gletsjers die doorlopen tot zeeniveau. Hierdoor konden wij gemakkelijk een mooi tochtje maken over het eiland. Al maakte de harde wind (op een gegeven moment konden we in een hoek van 45 graden blijven hangen in de wind) het wel lastig.

Omdat dit eiland bekend staat om zijn vulkanische activiteit en dit de stranden en zee zou moeten opwarmen, konden we hier een duik nemen in de koudste oceaan op de wereld. Zou. Zou. Dit bleek een grote leugen te zijn, want het water was slechts 4 graden. Maargoed, de enige kans om in Antarctica te zwemmen kun je natuurlijk niet laten schieten. Bewijs laat nog even op zich wachten, maar ik kan wel zeggen dat ik het niemand kan aanraden. Vooral met windkracht 7 en sneeuwvalwas het een bizar avontuur. In ieder geval hoef ik nu nooit mee te doen aan de nieuwjaarsduik in Nederland, die natuurlijk niks voorsteld vergeleken bij Deception Island.

Door de harde wind werd onze tweede landing bij Halfmoon Island afgeblazen. In plaats daarvan gingen we aan land bij Yankee Harbour. Daar konden we voor het laatst deze trip genieten van ijsbergen, gletsjers, pinguins en zeehonden. Na de landing snel vertrokken richting de Drake Passage. Met windkracht 7 beloofde dit niet veel goeds. In de avond was het trouwens wel leuk om te kijken naar de golven die over de boeg sloegen en het water dat tot aan de brug opspatte.

07-02:

Van deze dag hebben de meeste niet zo heel veel mee gekregen. Ondanks dat de bemanning het een '3 out of 10' gaf, heb ik het grootste gedeelte van de dag in mijn kamer doorgebracht. Mijn bed en de brug waren de enige plekken waar het uit te houden was. Veel eten zat er ook niet in. En dan hadden wij nog geluk met het weer op de Drake Passage.

08-02:

Vandaag was de zee weer erg kalm. We waren op weg naar Cape Horn en het plan was om daar zo dicht mogelijk bij te komen. Helaas hadden de Chilenen daar andere gedachten over. Uiteindelijk bereikten we om 1900 het Beagle Channel en daar ging het anker naar beneden en moesten we wachten op een Argentijnse loods. In het Beagle Channel is het veel kalmer, waardoor iedereen weer aanwezig was voor het Captain Dinner. De chefs hadden nog een keer alles uit de kast gehaald om een geweldig dinner voor te schotelen. Natuurlijk volgden ook de bekende praatjes en bedankjes. Deze avond afgesloten door tot in de late uurtjes in de bar te blijven hangen.

09-02:

Vandaag werden we vroeg gewekt om dan na 14 dagen het schip te verlaten. Als souvenir kreeg iedereen nog een dvd mee met daarop alle fotos die door de passegiers zijn geupload, alle dagprogrammas en de route de we met de Akademik Ioffe hebben gevolgd. De rest van de dag heb ik op het internet gezeten en een beetje door Ushuaia gelopen. Bijna iedereen van de boot nog een keer tegengekomen. De bemanning heeft maar 4 uurtjes aan land voordat ze weer vertrekken voor de volgende 21-daagse trip richting de Falklands en South Georgia. Deze tijd grepen zij bijna allemaal aan om even naar het internetcafe te gaan. Vanavond met een grote groep van de jonge backpackers aan boord van de Akademik Ioffe afgesproken in Dublin bar. Morgenochtend vertrekt bijna iedereen, ik volg een dag later. Ik vertrek 11-02 om 0500 richting Puerto Natales, voor het beroemdeNationaal Park Torres Del Paine. Daar ben ik van plan om ongeveer 7-10 dagen rond te gaan trekken, dus de volgende update komt na die tijd.

Ushuaia en Antartica!

Woensdag ben ik rond het middaguur met mijn backpack vertrokken naar het busstation van Puerto Madryn. Nadat ik de vorige keer had ondervonden dat ze de airco hier echt vol aanzetten,had ik me deze keer gewapend met een lange broek, fleecejack en een slaapzak. Ook de oorddopjes,het wc-papier en mijn mp3 speler was ik deze keer niet vergeten. InPuertoMadryn lang op de bus moeten wachten, die was zo´n anderhalf uur te laat. Dit zou het begin zijn van een lange, gezellige maar ook vermoeiende reis. Op het busstation twee Nederlandse meisjes leren kennen die op dezelfde bus zaten te wachten. Zij bleken later de stoelen naast mij te hebben geboekt, dus dat was het gezellige gedeelte van de busreis. Deze nachtbus beviel verder ook veel beter als de vorige, lekker eten, leuke films en zelfs een spelletje bingo. De fles wijn ging helaas net aan onze neus voorbij, maar bingo in het spaans is natuurlijk ook niet helemaal eerlijk.

De volgende ochtend zouden we om 6 uur aan moeten komen in Rio Gallegos. Rond 8 uur werden de meeste mensen om mij heen een beetje nerveus, want die hadden om half 9 en 9 uur een aansluitende bus richting Ushuaia. Uiteindelijk net op tijd aangekomen in Rio Gallegos en daar heb ik ook geprobeerd om een ticket naar Ushuaia te boeken. In eerste instantie lukt dit niet, later kwam een man mij achterna om te vertellen dat ik toch wel mee zou kunnen. Er waren wat mensen niet op komen dagen. Laten zij nou net de voorste stoelen bovenin hebben geboekt, lucky me. Ik wilde in Rio Gallegos trouwens snel weg omdat er daar helemaal niks te beleven is. Net zoals langs het grootste deel van de oostkust. Onderweg heb ik dan ook 3000 km ( op het stukje net ten zuiden van Buenos Aires) niks anders gezien dan een vlak landschap met wat dorre struikjes. Lama´s zijn hier kennelijk dol op, want die kom je echt overal tegen. Vanuit de bus ook nog wat flamingo´s gezien.

De bus naar Ushuaia had om 9 uur ´s avonds daar moeten aankomen, uiteindelijk werd het 2 uur in de nacht. Eerst moesten we de grens naar Chili over (Argentinie uit duurde 3 uur, Chili in een uur), daarna hebben we een uur staan wachten op een veerboot naar het eiland Tierra Del Fuego (wel weer dolfijnen gezien vanaf de boot en een heerlijke hotdog gegeten) en vervolgens moesten we weer Chili uit en Argentinie in (ca 2 uur). Aangezien er in het stuk Chili niemand woont, vinden ze het daar dan ook niet nodig om wat asfalt neer te leggen. Dat was dus zo´n 150 km hobbelen over een onverharde weg. Daarna was het nog een paar uurtjes rijden naar Ushuaia, maar daar heb ik weinig meer van meegekregen. Achja, gelukkigzijn zeniet meer aan het staken, dan was ik er helemaal niet gekomen.Eenmaal in Ushuaia aangekomen had ik het probleem dat ik nog geen hostel had geboekt. Marjolein en Martine (die 2 Nederlanders) wel, dus ik ben met hen in een taxi naar hostel La Posta gestapt. Daar bleek er iets mis te zijn met hun reservering. Er was zelfs voor hen geen plek, laat staan voor mij. Uiteindelijk via dat hostel toch ergens anders terecht gekomen en zo lagen we rond 3 uur ´s nachts dan toch te slapen na een rit van 36 uur.

De volgende dag uitgeslapen en daarna mijn zijn 3en naar Laguna Esmeralda gelopen, een mooi meertje in de bergen ten noorden van Ushuaia. Paden zijn hier modderig en amper aangegeven. Meer problemen dan alleen iemand die haar schoenen in de modder was kwijtgeraakt hebben we niet gehad. ´s Avonds in het hostel lekkere pasta gemaakt en daarna ben ik vroeg gaan slapen. In de supermarkt kun je hier trouwens alles kopen, er gaat echt een wereld voor je open als je de Plus in Alphen bent gewend ;) Verder kan ik ook wel wennen aan de Argentijnse keuken, ze schijnen hier te overleven op pasta, pizza en vlees. Prima.

Gisteren ben ik ´s ochtends uit gaan checken en ben ik daarna op zoek gegaan naar de camping even buiten Ushuaia. Veel goedkoper en ik wilde natuurlijk mijn tent ook een keer uitproberen. De rest van de dag door het centrum van Ushuaia gelopen op zoek naar informatie over de dingen die hier te doen zijn. Ook ben ik even een kijkje gaan nemen bij de haven. Na wat leuke ideeen opgedaan te hebben(het nationale park, een gletsjer en een boottochtje) kwam ik twee gasten tegen die in Puerto Madryn ook op de bus zaten te wachten. Ben de namen en nationaliteiten even kwijt. Zij hadden in Rio Gallegos wel een dag moeten wachten en waren verbaasd mij hier te zien omdat ik nog helemaal niks had geregeld. Even een praatje gemaakt en toen vertelden ze dat ze net een trip naar Antartica hadden geboekt. Ik heb daar ook wel eens aan zitten denken maar had hier in Ushuaia nog nergens een last-minute gezien. Uiteindelijk toch maar even een kijkje gaan nemen bij het reisbureau waar zij hadden geboekt en hier hadden ze inderdaad wel wat interessante last-minutes. Eerst heb ik wat informatie ingewonnen, wat bedenktijd gekregen en daarna heb ik de knoop doorgehakt om toch naar Antartica te gaan! Ik ga 14 dagen naar Peninsula Antartica waarbij we ook de Zuidpoolcirkel kruisen. ´s Avonds ben ik nog even terug gegaan om nog het een en ander te regelen. Ook nog even terug gegaan naar het hostel waar ik eerder heb overnacht. Daarna nog even bijgekletst met wat mensen die ik daar heb ontmoet. Daar zat ook nog een Nederlander (Tom)die er over zat te denken naar Antartica te gaan. Uiteindelijk heeft die dezelfde trip geboekt.

Vandaag ben ik vanaf de camping omhoog gelopen naar Glacier Martial. Een echte gletsjer wil ik het niet noemen, maar ze zijn er hier behoorlijk trots op. Wel had ik vanaf boven een prachtig uitzicht over Ushuaia, het Beagle Canal en Isla Navarino. Dat laatste eiland ligt nog verder naar het zuiden en hoort weer bij Chili. Op dit moment zit ik even rustig in een internetcafe, alle foto´s up te loaden en wat mailtje te beantwoorden. In alle hostels, en zelfs op de camping, hebben ze gratis internet maar daar heb je niet echt de tijd om uitgebreid te zitten internetten. Onderweg naar het internetcafe heb ik trouwens mijn voucher opgehaald, dus de reis naar Antartica zou nu helemaal geregeld moeten zijn. Ik vertrek donderdagavond en ik kom op 9 februari weer terug.

Straks ga ik nog even naar het oude hostel terug. Ben van plan om samen met Tom naar het nationale park Tierra Del Fuego te gaan en daar ook een nachtje te blijven camperen. Dus dat gaan we zo eens even overleggen.Daarna nog maar eens over ergens wat eten zien te regelen voordat ik weer terug naar de camping ga. Gisteravond onderweg naar de camping helemaal doorweekt geregend. Tot dan toe heb ik ontzettend goed weer gehad, maar het kan hier ook erg snel omslaan. Met doorweekte kleren mijn tent in dus, en dat was vanochtend ook wel te merken. De buitenkant van de tent was inmiddels wel weer droog, maar de binnenkant was drijfnat van al het condens. En dan is het best lastig aankleden in een heel laag en klein tentje.

De volgende grote update zal waarschijnlijk na Antartica zijn, dus dan krijgen jullie ook meteen de mooie plaatjes mee.

Groetjes, Peter